Tot rust komen in Brazilië

11 februari 2013… na even in slaap te zijn gedommeld in het busstation is het eindelijk 8 uur em kunnen we onze reis voortzetten naar onze volgende bestemming, Vitoria. We hebben in onze gids gelezen dat er in de buurt van Vitoria mogelijkheid is om het Tamar project te gaan bezoeken, hetgeen een project is dat is opgebouwd rond reuze schildpadden. Helaas komen we in Vitoria toe en ben ik eerder teleurgesteld. We komen opnieuw in een grote lelijke stad toe waar op zich niks te beleven valt. Gelukkig weten ze ons in het tourist information centre te vertellen hoe we mogelijkerwijs bij de schildpadden kunnen geraken. Het is natuurlijk weer allemaal niet zo simpel. We boeken een goedkoop hostel dicht bij het busstation zodat we de ochtend erna snel kunnen vertrekken naar onze volgende bestemming, Linhares, vanwaar we opnieuw een andere bus opmoeten om bij de schildpadden te kunnen geraken.

In Linhares toegekomen is het wat zoeken naar de bus die ons naar de schildpadden zal kunnen brengen. Zowel mijn ventje als ik hebben het zeer moeilijk met de taal! Tot nu toe was alles in het Spaans en konden we zowat alles begrijpen en ongeveer toch wel uitleggen wat we nodig hadden. Maar hier in het Portugees... het is moeilijk. Uiteindelijk begrijpen we dat het Tamar project in Regencia te vinden is. Een uurtje en half op de bus en we zouden er al zijn. Hotels...jaja, dat vind je daar ook, alleen is het hier in Brazilië terug te vinden onder de naam van Poussada. Ok, tickets geboekt en we zijn helemaal klaar om naar Regencia te trekken. Daar aangekomen hebben we al snel door dat het hier om een boerengat gaat, waar we als toeristen enorm aangekeken zullen worden. Een poussada vinden lijkt niet zo simpel, maar na even rondvragen met wat tekens erbij dat we een plek zoeken om te slapen, vinden we toch iets. Opnieuw valt het ons op dat het slapen in Brazilië een pak duurder is dan op alle andere plaatsen waar we al geweest zijn. Zelfs in zo´n boerengat betaal je gemakkelijk 35 euro voor een kamer, daar waar voordien ons budget rond de 10 euro per persoon lag. We gaan ´s avonds nog even informeren hoe we de dag nadien bij de schildpadden kunnen geraken, snuiven even de carnavalsfeer (die dus overal in Brazilië aanwezig is en dus niet enkel in Rio) op en kruipen dan lekker in ons bedje!

De dag nadien, op 13 februari, komen we tijdig uit ons bed, want we hebben tot 17 uur de tijd om het museum van de schildpadden te bezoeken en het project een bezoekje te brengen. In het museum botsen we weer tegen dezelfde moeilijkheid... wij kunnen geen Portugees en de mensen hier kennen niks anders. Maar bon, we doen ons best om de uitleg van de gids te begrijpen en knikken vaak alsof we het begrijpen, terwijl dit helemaal niet het geval is! De gids neemt ons mee naar een iets verderop gelegen rivier die uitmondt in de zee. Het is prachtig om te zien... overal springen kikkers en de rivier zit vol vissersbootjes. Slangen krijgen we door het te vele volk niet te zien, maar ik weet niet of ik daar rouwig om ben. Na deze korte rondleiding vragen we toch nog is of er mogelijkheid is om de schildpadden te zien. We begrijpen dat dit enkel mogelijk is als er mensen naar de stranden moeten om schildpadden in of uit het water te halen... of zoiets. We beslissen dan maar een fiets te huren en met de fiets tot de stranden te fietsen waar het project is, het is maar zo´n 7 kilometer, plat.

Jaja, 7 kilometer plat. We beseffen al snel dat het toch iets moeilijker zal worden dan verwacht. We krijgen beiden een fiets met redelijk platte banden en Ben zijn fiets lijkt voor hem wel een kinderfiets... waardoor hij zowat met zijn knieën in zijn nek zit. In het dorp fietst het vlot. Het zijn wel allemaal platte zandweggetjes, maar met onze fietservaring lukt dit ondertussen wel. Iets verder op de baan wordt het wat moeilijker. De zandweggetjes liggen helemaal niet meer zo egaal en het worden eerder zandhoopjes… het is zoeken naar plekken waar niet te veel of geen zand ligt. Na even trappen komen we toe op onze bestemming. Ik word helemaal gek, zoals een klein kindje dat kan zijn, als ik verderop schildpadden zie in een aquarium. Helaas beseffen we al snel dat het gaat blijven bij de schildpadden in de aquarium, en dat schildpadden in de vrije natuur niet voor vandaag zullen zijn. Ook hier is een museum (dat heel wat duidelijker is dan het vorige). Hier komen we te weten dat schildpadden ´s nachts uit het water komen, om de zoveel weken, om hun eieren te leggen. Op dat moment beginnen de mensen in te grijpen... ze helpen nesten af te bakenen en zorgen dat het hele proces vlot verloopt en dat de baby schildpadjes veilig terug de zee in kunnen. Het is allemaal zeer interessant. We krijgen foetussen te zien, de nesten die door de mens aangeduid worden en alle uitleg over de verschillende schildpadden. Helaas zal het daarbij blijven en vertrekken we op ons fietske terug naar het dorpje om onze bus te nemen. Wat voordien redelijk vlot trapte is nu een hel. We hebben een zware wind tegen, waardoor het hard trappen is om vooruit te geraken. Mijn vent je op zijn kinderfietske is eerder een grappig zicht, maar ik lach niet te hard, want ook ik heb het enorm moeilijk. Na een uur en half doortrappen zijn we eindelijk terug in het dorp en genieten we van een maaltijdje voor we terug naar Linhares vertrekken.

In Linhares aangekomen moeten we nog enkele uurtjes wachten op de bus die ons naar Porto Seguro zal brengen. We beslissen hier een pintje te drinken en een hapje te eten. Tijdens het eten merken we dat er op de muur een papier hangt dat er wifi aanwezig is in het restaurant. Gezien we al even geen c ontact meer hebben gelegd met de buitenwereld, belist Ben het paswoord te gaan vragen van de wifi (draadloze internet verbinding). In het Spaans vraag je in dit geval naar de contraseña. Ook password en password wifi en clave probeert hij. We hebben de indruk dat ze het begrijpt want ze steekt een uitleg af dat we even moeten wachten. Wij maar knikken, want op zich verstaan we er niet veel van. We scheppen onze bordjes vol, want we eten hier weer per kilo, zoals dat ongeveer overal in Brazilië het geval is. Na een tweede keer opscheppen en dus meer dan genoeg gegeten te hebben, verschijnt de lieve vrouw van het restaurant met... een extra portie vlees. Blijkbaar ging haar uitleg helemaal niet over een paswoord voor de wifi, maar om een extra portie contrafilet of zo... Tja, dan maar binnenschrokken die handel.

Na alles te hebben verorberd, ga ik met de gsm in de hand het paswoord vragen en kijk eens aan, we hebben verbinding met het thuisfront. Na iedereen te hebben gerustgesteld dat we nog leven is het stilletjes tijd om onze bus te nemen. Nog eventjes wachten in de busterminal en om 00u45 komt onze bus toe. Even ter informatie... we konden kiezen tussen een bus met airco die om 5 uur al toekwan in Porto Seguro of een bus zonder airco die wat meer stopte en dus pas na 9 uur toekwam. Wij kozen voor de bus zonder airco om niet midden in de nacht toe te komen op onze volgende bestemming. Hier had ik al snel spijt van... niet om het feit dat er geen airco was, maar gewoon omdat de stoelen redelijk kort op elkaar stonden. Daarbij kwam ook nog dat door het feit dat de bus veel stopte, het nooit rustig was en er voortdurend mensen op en van de bus gingen. En laatste klein detail, mijn rug had op onze fijne fietstocht iets te veel zon gezien en die was volledig verbrand. Resultaat... ik kon niet met mijn rug tegen de leuning zitten en slapen op de bus was dus allesbehalve een optie.

Ik was dolgelukkig toen we op 14 februari eindelijk toekwamen in Porto Seguro waar we opnieuw ondervonden dat Brazilië een duur land is. Taxi´s zijn duur, hotels zijn duur, ... wij dus met een buske naar het stadje waar we dachten te slapen in een hostel dat in onze gids stond en volgens de gids zo´n 25 euro zou kosten voor ons twee. Ballekes! De prijs was schandalig!!! Het was meer dan 80 euro voor een kamer! Wij dus, met onze zware rugzak op de rug zoeken naar een ander hotel dat iets beter meeviel van prijs. Opnieuw betaalden we meer dan we eigenlijk wouden, maar goedkoper was niet meteen te vinden. Nadat we een dutje hebben gedaan en de stad wat hebben bezocht is het al snel avond en duiken we opnieuw in de carnavalsfeer. Maar het is hier helemaal anders dan in Rio en we genieten best wel van de sfeer. Overal op straat staan gezellige kraampjes met eten en drinken. En ook heel veel winkeltjes vol leuke spulletjes. We passeren langs een kraampje waar ze iets maken dat ons vreemd, maar wel lekker lijkt. Het is precies een pannenkoek, maar in plaats van een lopend deeg, lijkt het wel precies gewoon bloem. Later op de reis komen we te weten dat het Tapioca is, een plant die zoals een aardappel uit de grond groeit. En met het bloem van deze vrucht maken ze dan deze pannenkoeken. Je kan kiezen of je gaat voor zoet of zout, maar gezien het om een dessertje gaat, kiezen we allebei voor zoet... en het is heerlijk. Wat verder drinken we een heerlijke caipirinha en genieten we van de gezellige sfeer. Tot eindelijk om 23u30 de echte carnaval uitbreekt. Het zijn sjaars die door de straten gaan met telkens een zanger/groepke op. Beeld je nu geen sjaars in zoals die in België zijn met carnaval, het is eerder de stijl van de city parade. Het is echt super leuk, met allerlei liedjes met fijne deuntjes die ons meesleuren. Het leukste liedje vinden we dat van zigge zigge doem, ofzoiets.

De dag nadien verlaten we Porto Seguro om naar Arraial de Ajuda te trekken. Dit is een dorpje dat net naast Porto Seguro ligt en dat je bereikt via een ferry. Dit alles verloopt zeer vlot en we komen dus iets na de middag toe op het hotelleke dat we via booking hadden gevonden. Iets goedkoper dan gemiddeld, maar zag er best wel ok uit op de foto´s. En ok is nog maar zacht uitgedrukt. We komen hier toe in een super gezellig hotel, met aan elke kamer een terraske met hangmat en centraal gelegen een zembad. We worden warm ontvangen door de eigenaar die vraagt: English, francais, español? En fier kunnen we antwoorden... och maakt niet uit, we verstaan het allemaal. Eindelijk iemand gevonden waarmee we kunnen communiceren. De eigenaar stelt zich voor als Donald en legt ons kort uit wat we de komende dagen op deze plek kunnen doen. Het is namelijk vrijdag 15 februari en we plannen hier te blijven tot maandag 18 februari. Naast de leuke plekjes om te bezoeken, raadt hij ons ook nog wat restaurantjes aan.

We zijn hier om te rusten, dus we leggen ons lekker aan het zwembad en doen een dutje. Nu in de vlakke zon gaan lopen is voor mij niet echt een aanrader, gezien mijn rug nog aan het afzien is van enkele dagen voordien in Linhares. Tegen de late namiddag komen we met onze luie kont uit onze ligzetel/hangmat en trekken we te voet naar het dorpje van Arraial de Ajuda. We kiezen voor de lange maar gezelligste weg via het strand. We genieten volop van het zonnetje van de late namiddag en van het prachtige uitzicht dat deze stranden te bieden hebben. Na wat gestapt te hebben merken we al snel dat we het centrum naderen… er loopt meer volk op de stranden en overal staan tentjes waar je iets kan eten of een lekkere cocktail kan consumeren. Wij laten ons niet verleiden en stappen op ons gemak door naar het dorpje. Het is van het strand wel even klimmen om in het stadje te komen, maar onze benen zijn het nog gewoon van de vele trekkings. Het is een zeer gezellig dorpje met alleen maar hotellekes (pusada’s), restaurantjes en café’s. We lopen door een marktje en drinken op ons gemak… een lekkere caipirinha, voor de verandering. Als het etenstijd is, trekken we naar het restaurant “Sao Joao”. Aan al degenen die ooi in Arraial de Ajuda zouden terechtkomen, dit is echt een aanrader. Donald had ons dit restaurantje aangeraden om de typische Braziliaanse Moqueca te proeven. Als je de naam van dit gerecht niet kan onthouden, denk dan maar gewoon even aan moe kaka. We bestellen hier dus een moqueca en een glaasje wijn. En ola… wat komt er daar aan. Een kommeke met rijst, een kommeke sla, een kommeke met gele taboulé (of toch iets dat erop trekt) en een kommeke met een gele saus. Mmm, ziet er allemaal wel goed uit, maar euhm… waar blijft het hoofdgerecht. En ja hoor, dubbele ola… die kerel komt daar toe met een reuze kom vol vis in een gele soep dat nog zwaar aan het brubbelen is! Moqueca is een visgerecht dat gemaakt is met palmolie en kokosnootmelk. We hebben van deze reuze kom lang kunnen smullen. Ik heb echt enkele pauzes moeten nemen, want in mijn ogen was dit eerder een kom voor vier personen dan voor 2. Na een heerlijke maaltijd lopen we nog even langs het marktje en gaan we dan op ons gemak te voet terug naar ons oh zo gezellig hotelkamertje!

Op zaterdag slapen we lekker lang uit. Door de rust die we eindelijk hebben, krijgen de microbekes de tijd om me aan te vallen. En ik ben dus wat ziekskes. Gelukkig zorgt mijn ventje goed voor me en mag ik van hem na het ontbijt lekker terug in mijn bedje kruipen. Hij gaat wat in het zwembad plonzen, leest een beetje en komt af en toe kijken of ik het overleef. Tegen het begin van de namiddag begin ik me wat beter te voelen en beslissen we om op stap te gaan. We stappen een buske op naar het centrum van het dorpje. Daar vinden we na lang zoeken welk buske we opmoeten om naar Trancoso te gaan. Een naar het schijnt gezellig dorpje dat wij wel graag is willen bezoeken. Na een veel te lange, bewogen busrit van meer dan een uur komen we daar eindelijk toe. We lopen even rond, maar eerlijk gezegd… wij vinden dit niet gezellig. Hier is niks te beleven. Dus na even te hebben rondgewandeld stappen we da stom buske terug op en keren we terug naar het veel gezelligere Arraial de Ajuda, rechtstreeks naar ons hotelleke. Daar bestellen we een pizza en eten we samen met enkele andere gasten en Donald op het terras.

Dag drie in Arraial de Ajuda… we zijn nog steeds even lui als de dagen voordien. Opnieuw slapen we lekker lang uit, genieten we van elkaar en van een heerlijk klaargemaakt ontbijt. Na het ontbijt ploffen we weer in de zetels aan het zwembad en af en toe, als het ons te warm wordt, nemen we een plonsje in het zwembad. Dit is wel een groot contrast met de voorbije maanden, maar we genieten volop van de rust!! In de latere namiddag lopen we opnieuw het strand af. We lopen het centrum dit keer voorbij om naar de prachtige hoge kliffen te gaan kijken die te bewonderen zijn aan het strand. Na deze stevige wandeling gaan we terug het centrum in om een ander restaurantje uit te proberen dat ons werd aanbevolen door Donald. Als dit even goed is als het vorige, zullen we vanavond weer verwend worden! De eigenares van het restaurant is een Oostenrijkse die al een hele poos in Brazilië woont. Je vindt in haar restaurant voornamelijk Braziliaanse gerechten, met hier en daar een toetsje Oostenrijks tussen. Het zijn onze laatste dagen in Brazilië, dus ik kies toch voor iets typisch Braziliaans, en daar heb ik geen spijt van! Ik krijg een papillot op mijn bord van een witte vis met tomaatjes, kappertjes, ananas, basilicum, munt, … en dit in een bananenblad. HEERLIJK gewoon. Donald, nogmaals bedankt voor al je geweldige tips!!! We gaan ’s avonds opnieuw te voet naar ons hotelleke waar we onze zak maken om ’s anderendaags te vertrekken. Echte trekkingskleren enzo hebben we niet meer nodig. Dus ik beslis om mijn afritsbroek, die na drie maand en half echt wel versleten is achter te laten. Dat doe ik ook met mijn fleece. Is een beetje stom om die te blijven meedragen als ze toch versleten zijn. En daar komt het grote moment… na bijna 9 maand Zuid-Amerika en vele andere tripjes beslist Ben om afscheid te nemen van zijn stapschoenen. Ze zijn echt meer dan kapot. Zitten vol met gaten en zijn niet meer helemaal waterdicht ondertussen. Het is een pijnlijk afscheid, maar wanneer Don ze ziet staan, vindt hij ze nog geweldig en worden ze geadopteerd. Daar is ventje blij om!