Onze laatste daagjes

23 februari… het einde van onze reis komt nu zeer dicht bij! Maar we zijn vastbesloten om onze laatste daagjes nuttig te gebruiken. We vertrekken met de bus uit Itacaré. En ja hoor, dit is de laatste bus die we moeten nemen op onze reis… feestje!!! We gaan namelijk met de bus tot Valença en daar stappen we een spiedbootje op dat ons naar Morro de Sao Paulo brengt. Eitan heeft ons verteld dat de verbinding tussen Morro de Sao Paulo en Salvador (onze eindhalte) zeer vlot is. Daarnaast heeft hij ons ook nog verteld dat Morro de Sao Paulo een zeer mooi en aangenaam eiland is. Er mogen geen auto’s op, dus het is puur genieten van het dorpje en van de vele stranden. Dit eiland wordt het dus!

De reis verloopt vlot en in de namiddag zijn we dus aangekomen op het eiland. We zetten onze spullen af in het hotel, de Poussada en we gaan nog even wandelen op het eiland. Zoals Eitan al zei… het is een gezellig eilandje, maar het is wel zéér toeristisch! Het is niet zo’n groot eiland dus je bent wel redelijk snel aan het einde van de wandelbare stranden. Tegen de late namiddag begint het water sterk te stijgen, waardoor de stranden kleiner en kleiner worden. We beslissen ons dus op een terraske te zetten om een pintje te drinken. Daar geraken we aan de praat met een of andere Amerikaan die in Brazilië is om carnaval te vieren. Hij is in Rio begonnen (of omgekeerd – heel goed heb ik niet geluisterd) en gaat zo naar boven om zo alle mogelijke carnavals te vieren. Hijzelf vond ook dat carnaval in de straten van Rio niet geweldig was. Hij had het geluk om wel een ticket te hebben voor in het “stadium” en vond dit wel een heel feest. Aan de mensen die dus ooit in Rio zouden zijn voor carnaval, al is het duur, neem toch maar een ticketje om te gaan kijken in de sambadrome. Deze heer heeft heel wat verhalen te vertellen en houdt ons toch zeker twee uur bezig, waardoor we ons dagje afsluiten door nog een hapje te gaan eten en dan in ons bedje te kruipen.

Onze tweede dag in Morro beslissen we om voor de eerste keer deze reis gewoon een hele dag op het strand te liggen. We slapen uit, genieten van een best wel lekker ontbijtje en gaan dan met onze handdoek op het zand liggen. Veel valt er over zo’n dag natuurlijk niet te vertellen. Wat wandelen op het strand. Ons ergens neerleggen, wat met de kaarten spelen, ons moeten verzetten omdat het water omhoog komt en ons dan gewoon in de zon leggen en een dutje doen. Het water in voor wat verfrissing, iets drinken, iets eten… nog een dutje doen. Leuk zo’n dagje niets doen.

Tegen de avond nemen we onze spullen bij elkaar. We nemen een douche en beslissen dan in een pizza restaurant te gaan eten. Waarom dit pizza restaurant? Ten eerste omdat er heel veel volk zit en dat dat volgens ventje altijd een goed teken is en ten tweede omdat het een à volonté formule is. Je zet je gewoon aan een tafeltje, betaalt een forfait en de obers komen met grote pizza’s rond en je kan kiezen welke pizza je het liefste wilt. We beginnen er vol goede moed aan! Ze komen echt wel met ALLE soorten pizza’s rond. 4 fromage, salami, hesp, hawai, tonijn, zalm, … noem maar op. Ik pas af en toe eens, want ik kan het ritme van mijn ventje niet volgen! Zo veel pizza langs alle kanten! Het is ook hilarisch om naar de mensen rondom ons te kijken… een tafel waar ze allemaal hun korsten laten liggen. Ah ja, ge moogt zoveel eten als da ge wilt, waarom zou je dan die iets minder lekkere stukjes ook opeten? Een andere tafel met een bende vriendinnen, boerinnen… die laten ook allemaal hun korsten liggen, halen van de pizza hetgeen ze lekker vinden. Jaja, je komt vanalles tegen in zo’n restaurant. Tegen de tijd dat ik ongeveer genoeg begin te krijgen, passeren de obers met “dessert”-pizza’s. Pizza met chocolade en banaan, mmm…. dat ziet er lekker uit! En dat is het ook! Na nog twee stukjes beslis ik toch maar te stoppen, want ik kan niet meer. Ventje stopt niet, die blijft maar eten en schakelt nu ook over op de dessertpizza.

En nu gaat het komen… we hebben allebei genoeg gegeten, betalen en gaan naar onze poussada. Terwijl we naar daar stappen vertelt ventje me dat hij misschien toch wel een beetje te veel heeft gegeten. Tegen dat we in de poussada zijn en daar nog een spelleke “wippen” spelen lijkt hij helemaal om zeep te zijn. Ventje heeft echt veel te veel gegeten en zit in zijn stoel… bewegen is moeilijk. Alleen veel zuchten lukt hem nog. Ik zie hem met de minuut slechter worden. Uiteindelijk stuur ik hem zijn bedje in en kan ik nog even met hem lachen. Ja, is niet lief dat ik zo met hem lach, maar eigen schuld dikke bult! Hij ligt in zijn bed en ligt gewoon te kreunen van zijn veel te volle buik. Er zijn filmpjes van, maar die kunnen helaas niet opgeladen worden… misschien maar best voor hem!

De dag nadien is onze laatste dag in Morro aangebroken, maar ook onze voorlaatste dag in Brazilië. We maken ’s morgens onze zak nog is en gaan dan nog wat wandelen en een tapioca eten. We zetten ons nog wat op het strand en maken ons stilletjes aan klaar om dit mooie, maar toch wel veel te drukke eiland te verlaten. We nemen in de namiddag een boot naar Salvador. Enfin, een boot.. .ze noemen het een catamaran. Na 5 minuten varen bedenk ik al dat ik misschien toch liever op een bus had gezeten. Maar dat gaat natuurlijk niet als je op een eiland zit! Het is vandaag niet zo’n goed weer en de zee is dus redelijk wild! Wat maakt dat het een bewogen ritje is. De boot gaat heen en weer en door het voorste raampje van de boot zie ik de ene seconde alleen maar water en de seconde erna alleen maar lucht. Ik voel me echt niet goed en probeer me te concentreren op één puntje in de boot om niet te erg stil te staan bij het feit dat het zo bewogen is. Ventje heeft er helemaal geen last van en die tettert er maar op los. Die denkt dat ik daardoor de mottigheid ga vergeten. Op een bepaald moment vraag ik hem toch vriendelijk of hij zijn mond niet kan houden! Pfff… het is afzien. Maar ik doe heel hard mijn best om mijn snacks van de namiddag binnen te houden. Opeens hangt er een verschrikkelijke stank van look in de boot. Jaja, de eerste heeft haar zakske nodig gehad! De geur helpt me niet echt en ik word dus nog mottiger. Tien minuten later kijk ik even rond op de boot en ja hoor… 3/4de van de mensen zitten gewoon te kotsen. Er is één persoon van de crew die zich gewoon bezig houdt met volle zakskes ophalen en nieuwe lege zakskes uitdelen. Ik denk dat ik ook snel aan de beurt zal zijn. Maar ik concentreer me zo hard om niet over te geven, dat ik er gewoon heel moe van word. Daar is de redding… ik val in slaap en als ik wakker word is het nog maar een half uurtje varen. Oef… we geraken veilig in Salvador. Ik ben heel gelukkig als ik die catamaran afmag.

Salvador is best wel een mooie stad als je er toekomt. Zo aan het water, met allemaal hoge gebouwen. We hebben echter in onze gids gelezen dat niet alle buurten in Salvador even veilig zijn en nemen dus een taxi tot onze poussada. Het is, hoe zou ik het zeggen… “speciaal”. We hebben iets goedkoop gevonden en begrijpen wel waarom het goedkoop is . Een mini kamertje waar net een bed kan staan en zonder raampjes. Er is voor alle kamers één mini douche. Maar we trekken het ons niet aan en gaan de stad wat bezoeken. We zitten in de tofste buurt van Salvador, met een mooi marktpleintje en enkele cafeetjes. We doen wat winkeltjes om voor de mensen thuis wat cadeautjes te kopen. Nu moeten we het namelijk niet meer te ver meesleuren. Wanneer dit alles gedaan is kiezen we uit onze gids een restaurant. Het is iets duurder, maar dat maakt helemaal niet uit, want het is onze laatste avond in Brazilië. We drinken en eten nog is heel lekker en kruipen dan voor ons laatste nachtje in ons bed.

De laatste dag zoeken we eerst en vooral uit hoe we het gemakkelijkste in de luchthaven geraken die avond. We proberen een bus te vinden naar de luchthaven, maar worden voortdurend van links naar rechts gestuurd en vinden niet echt hoe we dit het beste kunnen regelen. En we willen natuurlijk zeker onze vlucht niet missen en we hebben ook allesbehalve zin om ons op deze laatste dag druk te maken in het zoeken naar een manier om naar de luchthaven te geraken. Een taxi nemen is blijkbaar ook niet het gemakkelijkste. Het is zeer duur en kan niet gereserveerd worden… jaja, daar staan we dus weer met ons geweldig Portugees da we ni spreken!

We beslissen dus naar een reisagentschap te gaan, waar we hebben zien hangen dat er ook “trips” worden georganiseerd vanuit de stad naar de luchthaven. Noem het maar een trip, want het is redelijk ver rijden. Ze proberen ons in dit agentschap, opnieuw, in ’t zak te zetten. We laten ons niet doen en krijgen dan toch een taxi geregeld tegen een redelijk schappelijke prijs. De rest van deze dag gaan we wat rondlopen in de rest van Salvador. Zoals verwacht is dit niet echt een mooie stad. Het is hier zeer arm en zeer vuil ook. Na een half dagje ronddolen zijn we het beu en vertrekken we terug naar het gezelliger wijkje waar onze pousssada is (dit is eigenlijk de oude stad, die bovenop de “nieuwe” stad ligt). We drinken hier nog een pintje of twee en gaan ons dan klaarmaken om te vertrekken. Eindelijk de laatste keer onze zak maken. Vind ik persoonlijk niet zo erg, want ik ben het eerlijk gezegd een beetje beu dat ik geen kast heb waar ik een half uur naar kan blijven staren en dan nog niet weet wat ik moet aandoen.

Wanneer we toekomen aan het reisagentschap zijn we toch nog even bang dat dit allemaal toch niet zo goed geregeld is geraakt. Maar dit zijn onnodige zorgen, want we geraken veilig en wel in de luchthaven en zijn klaar om te vertrekken. Dit was eigenlijk zo’n beetje een verloren dag, waardoor we toch echt wel blij zijn dat we naar huis kunnen. Vanavond laat stappen we onze vlieger op en morgen zijn we weer thuis.

Woensdag 27 februari, tegen een uur of 18... we landen op Zaventem. We wachten op onze zak en wanneer we naar buiten stappen kijken we naar elkaar. We zijn allebei super zenuwachtig. Zo iedereen terugzien. .. kriebeltjes in de buik. We pakken mekaar nog is goed vast en zijn dolgelukkig dat we dit avontuur samen hebben beleefd. En daar gaan we dan, deur door en wachten dat we iedereen terugzien.. ola, hoeveel volk staat daar! De ouders zijn er, petekindje is ook komen kijken of we veilig thuis zijn en.. . alle kameraden van Ben zijn er ook! Daar is ventje blij om. Hij heeft zijn vrienden gemist. En ola, ze hebben ook nog wat georganiseerd voor ons. We gaan allen samen een glas drinken in den Ad Fundum in Grimbergen. Zalige thuiskomt! Merci mannen!

Het thuiskomen was ook zeer aangenaam. Hilde had ervoor gezorgd dat we een proper huisje hadden en dat onze frigo goed gevuld was! Dank u Hilde! Ook onze "welkom thuis" van Annelies was aangenaam en ik wil je ook nog is bedanken voor het ophalen van de post tijdens onze afwezigheid!

Ventje… dank u voor dit geweldig avontuur! Ik wist al dat jij het tofste ventje op aarde bent, maar nu weet ik nog zekerder dan ooit dat ik niet zonder jou kan en de rest van mijn leven met jou wil delen. Daarom zeg ik nog 1000 keer ja, ja ja!!!

En we hebben allebei ook geleerd dat we heel veel geven om de mensen hier rondom ons in België. Wij twee samen, omringd door onze vrienden en familie, dat is alles wat we nodig hebben

Wij moeten echter wel reeds melden dat jullie ons ooit wel nog is zullen moeten missen, want wij zijn zeker wel nog van plan om zo’n nieuw avontuur met ons tweetjes aan te gaan!