Patagonië
Blijf op de hoogte en volg Audrey
05 Februari 2013 | Argentinië, El Calafate
Zoals reeds gezegd beginnen we te voelen dat de tijd die we nog over hebben begint te korten! Daarom is het hier in het Zuiden van Argentinië toch redelijk wat plannen hoe we telkens onze reis gaan verder zetten. Voor we vertrokken naar de trekking naar Fitz Roy hadden we al goed uitgezocht hoe we best naar onze volgende bestemming konden, het nationaal park Torres del Paine. Gezien we dachten dat de reis naar daar met heel wat tussenstops ging moeten gebeuren (en dit ook volgens de footprint zo was), dachten we oorspronkelijk twee dagen te kunnen spenderen in het nationaal park. Na wat rondvragen en opzoeken bleek al snel dat ons verblijf daar toch wat langer ging kunnen zijn... en daar waren we zeer blij om!
Maandag 28 januari stapten we om 8uur dus de bus op om El Chalten te verlaten richting El Calafate. Hier hoefden we helemaal geen tijd door te brengen, want het was zo geregeld dat we daar onmiddelijk een verbinding hadden naar Puerto Natales. Puerto Natales... terug in Chili en dit betekent dus terug alle zakken uit de bus om te checken dat niemand verse groenten of fruit mee heeft. We zijn blij dat het de laatste keer is dat we de grens overmoeten naar Chili, want dit is echt het enige land waar ze zo moeilijk doen en telkens alles van de bus af moet. De reden waarom we naar Puerto Natales gaan is dat dit het dorpje is waar de gemakkelijkste en beste verbinding is naar het nationaal park Torres del Paine, daar waar we uiteindelijk naartoe willen gaan. We komen in de namiddag in dit dorpje toe en regelen meteen onze bus terug naar El Calafate... en natuurlijk ons vervoer naar het nationaal park.
Volgens de footprint is hier een goedkoop en heerlijk restaurant waar je vis kan eten. Vis... ja, dat wordt het voor vanavond voor we vijf dagen gaan trekken. En dit was een goede keuze, want we krijgen in dit restaurantje een gratis aperitiefje, een heerlijke maaltijd en nog als cadeautje een ijsje. Na te hebben gegeten gaan we nog onze inkopen doen om vijf dagen te gaan trekken en kunnen we beginnen aan onze zak. Het is de eerste keer deze reis dat we zo lang gaan trekken, en dat betekent dus ook veel meenemen en dat allemaal op onze rug. We hebben elk onze kleren voor vijf dagen mee (om eerlijk te zijn niet veel), matje, slaapzak, sac a viande (een dunne slaapzak voor in de slaapzak die nog enkele graden meer kou aankan), thermisch ondergoed, handschoenen, buff en muts. Daarnaast draagt Ben nog onze tent mee (2,9 kg), onze potten en pannen en het gasvuur. De 8 kg eten die we hebben gekocht wordt eerlijk verdeeld en hier en daar nog wat prullen en onze rugzak is helemaal klaar om te vertrekken.
Dinsdag gaat om 6u30 de wekker. We krijgen in het hostel nog een lekker ontbijt en stappen de bus op voor onze trekking... we hebben er zin in!!! Aangekomen in het nationaal park krijgen we een kaart waarop alle mogelijke routes staan en de staptijden van deze routes. We krijgen nog wat uitleg over hetgeen wel en niet mag in het nationaal park, want het vele tourisme heeft over de jaren heen al heel wat schade aangericht in het park. In 2005 is door een gasvuur de hele noordkant van het park afgebrand. Later, in 2011 is door een vuur de hele linkse helft van het park afgebrand... het gaat om tienduizenden hectare natuurgebied. Het is dus duidelijk... er mag geen vuur worden gemaakt in het park en koken met gasvuren is enkel toegelaten op de daartoe aangewezen plaatsen.
De twee bekendste trekkings (zie kaartje bij de foto’s die eraan komen) in het park zijn de circuito die helemaal rond het park gaat. Gezien dit zeven tot acht dagen in beslag neemt en Ben dit zes jaar geleden reeds had gedaan, gingen we dit zeker niet doen. Dit circuit gaat helemaal rond het park en slaat (als je geen bijkomende routes neemt) de twee middelste stukken over. De tweede en allerbekendste trekking is de “W”, die vier tot vijf dagen in beslag neemt. Je kan op het kaartje zien… de “W” is het linkse stuk, het middelste beentje en het rechtse beentje dat tot aan de Torres gaat. We hadden op voorhand beslist om stukken van de “W” te doen, maar niet alles, gezien Ben hier al delen van had gezien.
Toen we toekwamen in het park kregen we al te horen dat een van de gratis campings waar we dachten te slapen gesloten was. We pasten onze plannen dus wat aan, en begonnen aan onze wandeling. Plan was:
Dag 1: Rechtse beentje van de “W” tot aan camping daar boven (5 uur stappen).
Dag 2: Om 4u30 opstaan om de Torres te gaan bezichtigen bij zonsopgang (1,5 uur op en af) om daarna te gaan tot aan camping Los Cuernos in het midden van de “W” ongeveer (8uur stappen)
Dag 3: Het middelste beentje van de “W” doen, Valle del Frances en slapen op camping Britanico boven (6 uur stappen)
Dag 4: Tot aan de refugio gaan aan de onderkant van het linkse beentje en daar te stoppen (5uurtjes stappen)
Gezien Ben het linkse beentje (de gletsjer) al had gedaan en hij vond dat het mooi was om van boven naar beneden te zien, wouden we het niet in omgekeerde richting doen.
Dag 5: met de boot teruggaan naar een plek waar we met een busje terug naar Puerto Natales kunnen.
Dag 1 en vol enthousiasme beginnen we aan onze trekking. Het is ietswat bewolkt, maar doordat het weer hier zo snel kan omslaan laten we dit niet aan ons hartje komen en hopen we op dag 2 om 4u30 ’s morgens wel een geweldige open hemel te hebben. We beginnen aan de ingang van het park en vertikken de eerste 8 kilometer met een busje te doen en stappen dus 1,5 uur tot aan het begin van de klim naar de Torres. Het gaat vlot, want iets rapper dan voorzien komen we aan onze eerste stop waar we ons vieruurtje oppeuzelen en weer doorstappen naar de camping. Ook daar zijn we sneller als verwacht. We zetten ons tentje op en hebben nog heel wat tijd om op ons gemak te eten en even naar het viewpoint te gaan van waar je al een glimp van de Torres kan opvangen. Tot onze verbazing zijn bijna alle wolken weg en kunnen we de Torres in volle glorie bezichtigen. Komt de grote vraag... gaan we nu al de klim van 45 minuten aan om de Torres te bezichtigen... nu er geen wolken zijn? We beslissen naar boven te gaan (als er de volgende ochtend wolken zouden zijn, zouden we grote spijt hebben dat we niet naar boven zijn geklommen). Het is 45 minuutjes sterk omhoog klimmen, maar eenmaal boven zijn we dolblij met onze beslissing. Het is exact zoals op de foto’s! Een prachtig azur blauw meer met op de achtergrond de drie prachtige torens van DE Torres del Paine! Ik vind het ook wel leuk dat we een stukje van dit park hebben gevonden dat ventje nog niet heeft gedaan, zodat hij ook vol bewondering boven komt. We genieten van dit uitzicht en vertrekken op tijd terug om voor het donker terug te zijn op de camping.
Dag 2... 4u20 tuut tuut tuuuuuuuuuut... de wekker! Dat doet pijn! Ik twijfel even of ik mijn ventje ook ga wakker schudden, maar raap mijn moed bij elkaar en doe dat toch. We kijken elkaar even aan... niet veel zin om op dit vroege uur de klim naar de Torres nogmaals aan te gaan. Maar gezien ze hier op de camping vertelden dat de berg prachtig is bij zonsopgang, beslissen we het ritsje van de tent open te doen en toch even te kijken hoe het met de wolken zit. Het ziet er goed uit, dus ja hoor, we trekken onze warme kleren aan en trekken terug naar boven. Het is een pijnlijke klim met de beentjes die nog slapen, maar we geraken tijdig boven om de zonsopgang mee te maken. Het is allemaal heel wat minder dan hetgeen we hadden verwacht. De bergen die in onze gedachten helemaal rood zouden kleuren zien er verdacht hetzelfde uit als de dag ervoor. Om 6 uur beslissen we dan maar terug naar beneden te stappen en voor even ons bedje terug in te kruipen. Om 9 uur (na nog twee uurtjes te hebben bijgeslapen) gaat de wekker terug en moeten we voor de tweede keer die dag opstaan... iets minder fijn voor iemand dat niet graag uit bed komt, maar de lekkere eitjes met spek en heerlijke vanille koffie die mijn ventje voor me maakt lokken me al snel uit bed. Na dit oh zo heerlijke ontbijt zijn we om 10u30 helemaal klaar om onze tocht verder te zetten. Het is ondertussen terug wat bewolkter geworden, maar dit houdt ons niet tegen. Het is een lange tocht naar de volgende camping (volgens het kaartje 8 uur). Gelukkig komen we onderweg een shortcut tegen, waardoor we toch 1,5 uur winnen. Dit stuk van de wandeling is iets minder interessant, doordat het eigenlijk de overgang is van het ene te bezichtigen punt naar het andere. Om 17 uur komen we opnieuw iets vroeger dan verwacht toe op de camping. We zoeken een plekje en vloeken een beetje op het feit dat er niet echt plekjes zijn die goed beschut zijn van de wind en het feit dat deze camping zo duur is... 8000 per persoon (ongeveer 13 euro). Deze camping staat ons eigenlijk totaal niet aan, maar zoals eerder gezegd is het een beetje lang om deze over te slaan. Tijdens het eten krijgen we ook van een koppel uit Parijs te horen dat de camping Britanico (waar we dag 3 dachten te slapen) gesloten is. Dit maakt dat alle gratis campings gewoon gesloten zijn en je dus verplicht wordt om op veel te dure campings te slapen die hun prijs totaal niet waard zijn!! Resultaat... we moeten op dag 3 het middelste beentje van de “W” doen + terugkeren. Dit betekent dat we 11 uur gaan moeten stappen.
Tegen ’s avonds begint de wind nogal hard op te zetten. Wij zijn redelijk gerust, want hebben bij aankomst de tijd genomen om ons tentje goed op te zetten. We kruipen de slaapzakken in en worden voortdurend gestoord door mensen rondom ons die het bij aankomst niet nodig vonden om hun tent vast te zetten en nu druk in de weer zijn. Na nog een uurtje wordt de wind heviger en heviger en beslissen we ook hier en daar een extra steen te gebruiken om de tent steviger vast te zetten. Tegen 23u30 valt mijn ventje in slaap, maar dat lukt bij mij totaal niet. Ik zie de tent boven mijn hoofd voortdurend heen en weer bewegen en het zeil komt verdacht kort tegen mijn gezicht. Ook hoor ik constant geluiden die me niet veel vertrouwen inblazen. Tegen 2 uur ’s nachts (ik denk dat ik de geluiden ondertussen gewoon ben) val ik eindelijk in slaap.
Niet goed uitgeslapen worden we de ochtend erna wakker (dag 3). Ik stap uit de tent en teleurgesteld zie ik dat een van onze tentstokken wat geplooid is. Ben en ikzelf vinden dit helemaal niet fijn... we zijn zowat de enigen die onze tent deftig hebben opgezet en toch hebben we dit weer voor. We doen ons best om dit niet aan ons hart te laten komen en pakken alles in om naar de volgende camping te stappen. We beslissen vandaag naar de verste camping te stappen om zo op dag 4 de 11 uur te stappen zonder rugzak, dat zal het net wat gemakkelijker maken! Eenmaal van de camping krijgen we nog meer wind in het gezicht. Ik loop voorop en geraak amper vooruit met al die wind! We denken allebei stilletjes na over de avond die komen zal... weer zoveel wind? Het is op een volledig open camping te doen. Gaan we dit wel riskeren met ons tentje? Terwijl ik dit denk moet ik een grote stap zetten om een hoger gelegen rots op te stappen. Wooow, de wind pakt me helemaal mee en gezien ik niet zo stevig sta word ik volledig meegenomen met de wind. Daar ga ik dus, terug naar beneden met mijn hoofd eerst. Ik hang ondersteboven in een struik en ai ai... dat pikt. Ik hoor ventje vloeken dat hij niet op tijd was om me tegen te houden, maar gelukkig is hij er wel om me uit de struik te halen. Ik heb wat schrammen op mijn been en dit pikt. Toeval wilt dat we al drie maand ontsmettingsmiddel meesleuren, altijd maar voor kleine prutskes nodig gehad en die net op was de ochtend dat we naar Torres vertrokken. Dus... geen ontsmettingsmiddel. Gezien we nog maar net zijn vertrokken uit de camping keren we naar daar terug. Euhm, nee wij hebben geen ontsmettingsmiddel krijg ik daar te horen. Ik word wat zenuwachtig... ge betaalt hier dus 8000 voor een k*t camping en die hebben hier zelfs geen EHBO setje ofzo??? Gelukkig is er een van de personen die hier werkt die toch op zijn kamer iets heeft dat me kan helpen. Het was allemaal niet erg, maar wat ontsmettingsmiddel voor die schrammen was toch wel nodig. Ben en ik overleggen wat we verder gaan doen... we zijn het erover eens dat we onze tent niet willen riskeren. Ook is het helemaal niet duidelijk hoe lang deze wind gaat aanhouden. Als er nog steeds zoveel wind is de dag erna gaan de boten misschien niet uitvaren en dan zitten we daar... en 11uur stappen met zo’n wind... echt vooruit gaat het niet. We beslissen dus samen om terug te keren. Het is nog 4,5 uur stappen naar het begin van het park. Het is een bewogen ritje gezien de vele wind. Op sommige plaatsen moeten we onze benen echt uit elkaar sperren en elkaar vastpakken om te kunnen blijven staan. Als de wind in onze rug zit worden we gewoon verplicht van vooruit te lopen. De wolken achtervolgen ons en hier en daar worden we getrakteerd op een buitje. We zijn dus blij als we eindelijk aan het hotel toekomen waar we iets kunnen drinken. Hier zitten we de hele namiddag samen met een Limburgs koppel en dat zorgt voor een zeer gezellige namiddag. Van hun krijgen we te horen dat de weg naar de Torres gewoon afgesloten is, doordat er meer dan 200km/u wind is. We keren die avond met de bus terug naar Puerto Natales en zijn blij met deze beslissing wanneer we achter ons de lelijke wolken zien en de nog aanhoudende wind. We moeten in Puerto Natales een nieuw hostelleke zoeken, doordat hetgeen waar we voordien zaten vol zit. We komen terecht bij Gloria, een ouder madammeke dat ons openhartig ontvangt. We krijgen een kamerke met een groot tweepersoonsbed en daar kruipen we zeer gelukkig in na een lekker douchke... dit met een pintje en een pakske chips in de hand. Na een heerlijke nacht dicht bij elkaar te hebben gelegen krijgen we daar ook nog is een mooi ontbijt... we zijn meteen gerecupereerd van ons Torres del Paine avontuur. Diezelfde dag heb ik contact met twee Belgische meisjes die we eerder op onze trip hebben leren kennen. Ik krijg van hun te horen dat er de nacht van donderdag op vrijdag (de nacht die we besloten niet te blijven) een hevige storm was geweest en hun tentje het volledig had begeven. Ben en ik zijn blij dat we de juiste beslissing hebben genomen en beslissen een dagje rust in te lassen om de blog aan te vullen en samen een hapje te gaan eten. Achteraf belt Ben nog even met zijn vrienden en dit heeft hem helemaal blij en goedgezind gemaakt. Ze moeten het blijkbaar zelf ook leuk gevonden hebben, want belden (meer voor hun dan voor ons) midden in de nacht terug om voor ons te zingen. We kijken er toch een beetje naar uit om terug thuis te zijn en iedereen nen dikke knuffel te geven en een Duvelke te gaan drinken. Aan allen die onze blog lezen... op 27 februari zijn we terug in het land, tegen 17uur (vlucht uit Lisabon) in Zaventem. Allemaal welkom om ons te ontvangen, gevolgd door samen hapje eten. Wat we gaan eten zal afhangen van het volk.
Op zaterdag 2 februari gaan we samen met An en Liesbeth (de meisjes uit België) naar Chileense feesten in het nabijgelegen dorp Cerro Castillo. Hier krijgen we wat jumping te zien, maar dit is maar flauwkes ten opzichte van wat onze belgen kunnen. Katrien... je had gelachen en die mensen een lesje kunnen leren denk ik. Na een flauwe intro krijgen we kinderen tot 13 jaar te zien die toch wel behendig zijn met hun paard. Na een stoelendans te paard beslissen we een hapje te eten en ons binnen wat te gaan opwarmen... de wind is namelijk nog steeds niet gaan liggen! We eten ons buikje vol met plaatselijke specialiteiten... completo, empañada, lemon pie en de eerste jefe in 2013. ’s Avonds keren we terug naar ons hostel en nemen we afscheid van de Belgische meiden die we in Rio waarschijnlijk wel ergens terug tegen het lijf zullen lopen.
Zondag 3 februari nemen we de bus om terug te keren naar Argentinië, El Calafate. Door de nog steeds aanhoudende wind is het een bewogen busrit, maar we zijn toch veilig daar geraakt. De reden waarom we halt houden in El Calafate is een bezoekje aan de gletsjer Perito Moreno. Nadat we een nachtje hebben kunnen rusten in het goedkoopste hostel al gevonden in Argentinië, vertrekken we op maandag met de bus naar de gletsjer. De Perito Morenogletsjer is een van de 48 gletsjers (net zoals de reeds bezochte Viedma gletsjer) die gevoed wordt door het Zuid Patagonische ijsveld (Campo de hielo Patagonico sur). Per dag schuift de ijsmassa zo’n 1 tot 2 meter verder. Dit kan waargenomen worden door het gekraak van de over elkaar schuivende ijsbrokken. Daarnaast zie je ook op regelmatige tijdstippen grote stukken van de gletsjer met veel geluid afbreken en in het meer vallen. Best wel indrukwekkend! Ben heeft hier al een hele reclame voor chips uitgedokterd, met het gekraak van de gletsjers, maar ik bespaar jullie de details. Op zich is deze gletsjer niet zo groot, maar door zijn impressionante gletsjerwand en omdat het een van de enige gletsjers isop aarde die niet onderhevig is aan de wereldwijde terugtrekking van de geltsjers, wouden wij dit zeker niet missen. We proberen een filmpje te posten om jullie mee te laten genieten van de afbrekende brokstukken en de schoonheid van deze gletsjer. Een beetje geduld, schrijven, foto’s en filmpjes vragen veel van onze tijd en we hebben nog veel te zien! Wie niet kan wachten, kan al is checken op youtube. Op 9 januari is de brug die de gletsjer op 1 punt met het vaste land verbindt ingestort... dit is een fenomeen dat slechts om de zoveel jaar voorkomt (en hebben wij helaas pindakaas net gemist).
En ja hoor, we zijn weer op datum met onze blog!!! We zijn ondertussen in Buenos Aires aangekomen na onze vlucht vanuit El Calafate. Na enkele daagjes hier trekken we verder naar Rio voor carnaval. Binnen een weekje zitten we daar voor een dik feestje! Hoe dit allemaal verloopt horen jullie nog!
Maandag 28 januari stapten we om 8uur dus de bus op om El Chalten te verlaten richting El Calafate. Hier hoefden we helemaal geen tijd door te brengen, want het was zo geregeld dat we daar onmiddelijk een verbinding hadden naar Puerto Natales. Puerto Natales... terug in Chili en dit betekent dus terug alle zakken uit de bus om te checken dat niemand verse groenten of fruit mee heeft. We zijn blij dat het de laatste keer is dat we de grens overmoeten naar Chili, want dit is echt het enige land waar ze zo moeilijk doen en telkens alles van de bus af moet. De reden waarom we naar Puerto Natales gaan is dat dit het dorpje is waar de gemakkelijkste en beste verbinding is naar het nationaal park Torres del Paine, daar waar we uiteindelijk naartoe willen gaan. We komen in de namiddag in dit dorpje toe en regelen meteen onze bus terug naar El Calafate... en natuurlijk ons vervoer naar het nationaal park.
Volgens de footprint is hier een goedkoop en heerlijk restaurant waar je vis kan eten. Vis... ja, dat wordt het voor vanavond voor we vijf dagen gaan trekken. En dit was een goede keuze, want we krijgen in dit restaurantje een gratis aperitiefje, een heerlijke maaltijd en nog als cadeautje een ijsje. Na te hebben gegeten gaan we nog onze inkopen doen om vijf dagen te gaan trekken en kunnen we beginnen aan onze zak. Het is de eerste keer deze reis dat we zo lang gaan trekken, en dat betekent dus ook veel meenemen en dat allemaal op onze rug. We hebben elk onze kleren voor vijf dagen mee (om eerlijk te zijn niet veel), matje, slaapzak, sac a viande (een dunne slaapzak voor in de slaapzak die nog enkele graden meer kou aankan), thermisch ondergoed, handschoenen, buff en muts. Daarnaast draagt Ben nog onze tent mee (2,9 kg), onze potten en pannen en het gasvuur. De 8 kg eten die we hebben gekocht wordt eerlijk verdeeld en hier en daar nog wat prullen en onze rugzak is helemaal klaar om te vertrekken.
Dinsdag gaat om 6u30 de wekker. We krijgen in het hostel nog een lekker ontbijt en stappen de bus op voor onze trekking... we hebben er zin in!!! Aangekomen in het nationaal park krijgen we een kaart waarop alle mogelijke routes staan en de staptijden van deze routes. We krijgen nog wat uitleg over hetgeen wel en niet mag in het nationaal park, want het vele tourisme heeft over de jaren heen al heel wat schade aangericht in het park. In 2005 is door een gasvuur de hele noordkant van het park afgebrand. Later, in 2011 is door een vuur de hele linkse helft van het park afgebrand... het gaat om tienduizenden hectare natuurgebied. Het is dus duidelijk... er mag geen vuur worden gemaakt in het park en koken met gasvuren is enkel toegelaten op de daartoe aangewezen plaatsen.
De twee bekendste trekkings (zie kaartje bij de foto’s die eraan komen) in het park zijn de circuito die helemaal rond het park gaat. Gezien dit zeven tot acht dagen in beslag neemt en Ben dit zes jaar geleden reeds had gedaan, gingen we dit zeker niet doen. Dit circuit gaat helemaal rond het park en slaat (als je geen bijkomende routes neemt) de twee middelste stukken over. De tweede en allerbekendste trekking is de “W”, die vier tot vijf dagen in beslag neemt. Je kan op het kaartje zien… de “W” is het linkse stuk, het middelste beentje en het rechtse beentje dat tot aan de Torres gaat. We hadden op voorhand beslist om stukken van de “W” te doen, maar niet alles, gezien Ben hier al delen van had gezien.
Toen we toekwamen in het park kregen we al te horen dat een van de gratis campings waar we dachten te slapen gesloten was. We pasten onze plannen dus wat aan, en begonnen aan onze wandeling. Plan was:
Dag 1: Rechtse beentje van de “W” tot aan camping daar boven (5 uur stappen).
Dag 2: Om 4u30 opstaan om de Torres te gaan bezichtigen bij zonsopgang (1,5 uur op en af) om daarna te gaan tot aan camping Los Cuernos in het midden van de “W” ongeveer (8uur stappen)
Dag 3: Het middelste beentje van de “W” doen, Valle del Frances en slapen op camping Britanico boven (6 uur stappen)
Dag 4: Tot aan de refugio gaan aan de onderkant van het linkse beentje en daar te stoppen (5uurtjes stappen)
Gezien Ben het linkse beentje (de gletsjer) al had gedaan en hij vond dat het mooi was om van boven naar beneden te zien, wouden we het niet in omgekeerde richting doen.
Dag 5: met de boot teruggaan naar een plek waar we met een busje terug naar Puerto Natales kunnen.
Dag 1 en vol enthousiasme beginnen we aan onze trekking. Het is ietswat bewolkt, maar doordat het weer hier zo snel kan omslaan laten we dit niet aan ons hartje komen en hopen we op dag 2 om 4u30 ’s morgens wel een geweldige open hemel te hebben. We beginnen aan de ingang van het park en vertikken de eerste 8 kilometer met een busje te doen en stappen dus 1,5 uur tot aan het begin van de klim naar de Torres. Het gaat vlot, want iets rapper dan voorzien komen we aan onze eerste stop waar we ons vieruurtje oppeuzelen en weer doorstappen naar de camping. Ook daar zijn we sneller als verwacht. We zetten ons tentje op en hebben nog heel wat tijd om op ons gemak te eten en even naar het viewpoint te gaan van waar je al een glimp van de Torres kan opvangen. Tot onze verbazing zijn bijna alle wolken weg en kunnen we de Torres in volle glorie bezichtigen. Komt de grote vraag... gaan we nu al de klim van 45 minuten aan om de Torres te bezichtigen... nu er geen wolken zijn? We beslissen naar boven te gaan (als er de volgende ochtend wolken zouden zijn, zouden we grote spijt hebben dat we niet naar boven zijn geklommen). Het is 45 minuutjes sterk omhoog klimmen, maar eenmaal boven zijn we dolblij met onze beslissing. Het is exact zoals op de foto’s! Een prachtig azur blauw meer met op de achtergrond de drie prachtige torens van DE Torres del Paine! Ik vind het ook wel leuk dat we een stukje van dit park hebben gevonden dat ventje nog niet heeft gedaan, zodat hij ook vol bewondering boven komt. We genieten van dit uitzicht en vertrekken op tijd terug om voor het donker terug te zijn op de camping.
Dag 2... 4u20 tuut tuut tuuuuuuuuuut... de wekker! Dat doet pijn! Ik twijfel even of ik mijn ventje ook ga wakker schudden, maar raap mijn moed bij elkaar en doe dat toch. We kijken elkaar even aan... niet veel zin om op dit vroege uur de klim naar de Torres nogmaals aan te gaan. Maar gezien ze hier op de camping vertelden dat de berg prachtig is bij zonsopgang, beslissen we het ritsje van de tent open te doen en toch even te kijken hoe het met de wolken zit. Het ziet er goed uit, dus ja hoor, we trekken onze warme kleren aan en trekken terug naar boven. Het is een pijnlijke klim met de beentjes die nog slapen, maar we geraken tijdig boven om de zonsopgang mee te maken. Het is allemaal heel wat minder dan hetgeen we hadden verwacht. De bergen die in onze gedachten helemaal rood zouden kleuren zien er verdacht hetzelfde uit als de dag ervoor. Om 6 uur beslissen we dan maar terug naar beneden te stappen en voor even ons bedje terug in te kruipen. Om 9 uur (na nog twee uurtjes te hebben bijgeslapen) gaat de wekker terug en moeten we voor de tweede keer die dag opstaan... iets minder fijn voor iemand dat niet graag uit bed komt, maar de lekkere eitjes met spek en heerlijke vanille koffie die mijn ventje voor me maakt lokken me al snel uit bed. Na dit oh zo heerlijke ontbijt zijn we om 10u30 helemaal klaar om onze tocht verder te zetten. Het is ondertussen terug wat bewolkter geworden, maar dit houdt ons niet tegen. Het is een lange tocht naar de volgende camping (volgens het kaartje 8 uur). Gelukkig komen we onderweg een shortcut tegen, waardoor we toch 1,5 uur winnen. Dit stuk van de wandeling is iets minder interessant, doordat het eigenlijk de overgang is van het ene te bezichtigen punt naar het andere. Om 17 uur komen we opnieuw iets vroeger dan verwacht toe op de camping. We zoeken een plekje en vloeken een beetje op het feit dat er niet echt plekjes zijn die goed beschut zijn van de wind en het feit dat deze camping zo duur is... 8000 per persoon (ongeveer 13 euro). Deze camping staat ons eigenlijk totaal niet aan, maar zoals eerder gezegd is het een beetje lang om deze over te slaan. Tijdens het eten krijgen we ook van een koppel uit Parijs te horen dat de camping Britanico (waar we dag 3 dachten te slapen) gesloten is. Dit maakt dat alle gratis campings gewoon gesloten zijn en je dus verplicht wordt om op veel te dure campings te slapen die hun prijs totaal niet waard zijn!! Resultaat... we moeten op dag 3 het middelste beentje van de “W” doen + terugkeren. Dit betekent dat we 11 uur gaan moeten stappen.
Tegen ’s avonds begint de wind nogal hard op te zetten. Wij zijn redelijk gerust, want hebben bij aankomst de tijd genomen om ons tentje goed op te zetten. We kruipen de slaapzakken in en worden voortdurend gestoord door mensen rondom ons die het bij aankomst niet nodig vonden om hun tent vast te zetten en nu druk in de weer zijn. Na nog een uurtje wordt de wind heviger en heviger en beslissen we ook hier en daar een extra steen te gebruiken om de tent steviger vast te zetten. Tegen 23u30 valt mijn ventje in slaap, maar dat lukt bij mij totaal niet. Ik zie de tent boven mijn hoofd voortdurend heen en weer bewegen en het zeil komt verdacht kort tegen mijn gezicht. Ook hoor ik constant geluiden die me niet veel vertrouwen inblazen. Tegen 2 uur ’s nachts (ik denk dat ik de geluiden ondertussen gewoon ben) val ik eindelijk in slaap.
Niet goed uitgeslapen worden we de ochtend erna wakker (dag 3). Ik stap uit de tent en teleurgesteld zie ik dat een van onze tentstokken wat geplooid is. Ben en ikzelf vinden dit helemaal niet fijn... we zijn zowat de enigen die onze tent deftig hebben opgezet en toch hebben we dit weer voor. We doen ons best om dit niet aan ons hart te laten komen en pakken alles in om naar de volgende camping te stappen. We beslissen vandaag naar de verste camping te stappen om zo op dag 4 de 11 uur te stappen zonder rugzak, dat zal het net wat gemakkelijker maken! Eenmaal van de camping krijgen we nog meer wind in het gezicht. Ik loop voorop en geraak amper vooruit met al die wind! We denken allebei stilletjes na over de avond die komen zal... weer zoveel wind? Het is op een volledig open camping te doen. Gaan we dit wel riskeren met ons tentje? Terwijl ik dit denk moet ik een grote stap zetten om een hoger gelegen rots op te stappen. Wooow, de wind pakt me helemaal mee en gezien ik niet zo stevig sta word ik volledig meegenomen met de wind. Daar ga ik dus, terug naar beneden met mijn hoofd eerst. Ik hang ondersteboven in een struik en ai ai... dat pikt. Ik hoor ventje vloeken dat hij niet op tijd was om me tegen te houden, maar gelukkig is hij er wel om me uit de struik te halen. Ik heb wat schrammen op mijn been en dit pikt. Toeval wilt dat we al drie maand ontsmettingsmiddel meesleuren, altijd maar voor kleine prutskes nodig gehad en die net op was de ochtend dat we naar Torres vertrokken. Dus... geen ontsmettingsmiddel. Gezien we nog maar net zijn vertrokken uit de camping keren we naar daar terug. Euhm, nee wij hebben geen ontsmettingsmiddel krijg ik daar te horen. Ik word wat zenuwachtig... ge betaalt hier dus 8000 voor een k*t camping en die hebben hier zelfs geen EHBO setje ofzo??? Gelukkig is er een van de personen die hier werkt die toch op zijn kamer iets heeft dat me kan helpen. Het was allemaal niet erg, maar wat ontsmettingsmiddel voor die schrammen was toch wel nodig. Ben en ik overleggen wat we verder gaan doen... we zijn het erover eens dat we onze tent niet willen riskeren. Ook is het helemaal niet duidelijk hoe lang deze wind gaat aanhouden. Als er nog steeds zoveel wind is de dag erna gaan de boten misschien niet uitvaren en dan zitten we daar... en 11uur stappen met zo’n wind... echt vooruit gaat het niet. We beslissen dus samen om terug te keren. Het is nog 4,5 uur stappen naar het begin van het park. Het is een bewogen ritje gezien de vele wind. Op sommige plaatsen moeten we onze benen echt uit elkaar sperren en elkaar vastpakken om te kunnen blijven staan. Als de wind in onze rug zit worden we gewoon verplicht van vooruit te lopen. De wolken achtervolgen ons en hier en daar worden we getrakteerd op een buitje. We zijn dus blij als we eindelijk aan het hotel toekomen waar we iets kunnen drinken. Hier zitten we de hele namiddag samen met een Limburgs koppel en dat zorgt voor een zeer gezellige namiddag. Van hun krijgen we te horen dat de weg naar de Torres gewoon afgesloten is, doordat er meer dan 200km/u wind is. We keren die avond met de bus terug naar Puerto Natales en zijn blij met deze beslissing wanneer we achter ons de lelijke wolken zien en de nog aanhoudende wind. We moeten in Puerto Natales een nieuw hostelleke zoeken, doordat hetgeen waar we voordien zaten vol zit. We komen terecht bij Gloria, een ouder madammeke dat ons openhartig ontvangt. We krijgen een kamerke met een groot tweepersoonsbed en daar kruipen we zeer gelukkig in na een lekker douchke... dit met een pintje en een pakske chips in de hand. Na een heerlijke nacht dicht bij elkaar te hebben gelegen krijgen we daar ook nog is een mooi ontbijt... we zijn meteen gerecupereerd van ons Torres del Paine avontuur. Diezelfde dag heb ik contact met twee Belgische meisjes die we eerder op onze trip hebben leren kennen. Ik krijg van hun te horen dat er de nacht van donderdag op vrijdag (de nacht die we besloten niet te blijven) een hevige storm was geweest en hun tentje het volledig had begeven. Ben en ik zijn blij dat we de juiste beslissing hebben genomen en beslissen een dagje rust in te lassen om de blog aan te vullen en samen een hapje te gaan eten. Achteraf belt Ben nog even met zijn vrienden en dit heeft hem helemaal blij en goedgezind gemaakt. Ze moeten het blijkbaar zelf ook leuk gevonden hebben, want belden (meer voor hun dan voor ons) midden in de nacht terug om voor ons te zingen. We kijken er toch een beetje naar uit om terug thuis te zijn en iedereen nen dikke knuffel te geven en een Duvelke te gaan drinken. Aan allen die onze blog lezen... op 27 februari zijn we terug in het land, tegen 17uur (vlucht uit Lisabon) in Zaventem. Allemaal welkom om ons te ontvangen, gevolgd door samen hapje eten. Wat we gaan eten zal afhangen van het volk.
Op zaterdag 2 februari gaan we samen met An en Liesbeth (de meisjes uit België) naar Chileense feesten in het nabijgelegen dorp Cerro Castillo. Hier krijgen we wat jumping te zien, maar dit is maar flauwkes ten opzichte van wat onze belgen kunnen. Katrien... je had gelachen en die mensen een lesje kunnen leren denk ik. Na een flauwe intro krijgen we kinderen tot 13 jaar te zien die toch wel behendig zijn met hun paard. Na een stoelendans te paard beslissen we een hapje te eten en ons binnen wat te gaan opwarmen... de wind is namelijk nog steeds niet gaan liggen! We eten ons buikje vol met plaatselijke specialiteiten... completo, empañada, lemon pie en de eerste jefe in 2013. ’s Avonds keren we terug naar ons hostel en nemen we afscheid van de Belgische meiden die we in Rio waarschijnlijk wel ergens terug tegen het lijf zullen lopen.
Zondag 3 februari nemen we de bus om terug te keren naar Argentinië, El Calafate. Door de nog steeds aanhoudende wind is het een bewogen busrit, maar we zijn toch veilig daar geraakt. De reden waarom we halt houden in El Calafate is een bezoekje aan de gletsjer Perito Moreno. Nadat we een nachtje hebben kunnen rusten in het goedkoopste hostel al gevonden in Argentinië, vertrekken we op maandag met de bus naar de gletsjer. De Perito Morenogletsjer is een van de 48 gletsjers (net zoals de reeds bezochte Viedma gletsjer) die gevoed wordt door het Zuid Patagonische ijsveld (Campo de hielo Patagonico sur). Per dag schuift de ijsmassa zo’n 1 tot 2 meter verder. Dit kan waargenomen worden door het gekraak van de over elkaar schuivende ijsbrokken. Daarnaast zie je ook op regelmatige tijdstippen grote stukken van de gletsjer met veel geluid afbreken en in het meer vallen. Best wel indrukwekkend! Ben heeft hier al een hele reclame voor chips uitgedokterd, met het gekraak van de gletsjers, maar ik bespaar jullie de details. Op zich is deze gletsjer niet zo groot, maar door zijn impressionante gletsjerwand en omdat het een van de enige gletsjers isop aarde die niet onderhevig is aan de wereldwijde terugtrekking van de geltsjers, wouden wij dit zeker niet missen. We proberen een filmpje te posten om jullie mee te laten genieten van de afbrekende brokstukken en de schoonheid van deze gletsjer. Een beetje geduld, schrijven, foto’s en filmpjes vragen veel van onze tijd en we hebben nog veel te zien! Wie niet kan wachten, kan al is checken op youtube. Op 9 januari is de brug die de gletsjer op 1 punt met het vaste land verbindt ingestort... dit is een fenomeen dat slechts om de zoveel jaar voorkomt (en hebben wij helaas pindakaas net gemist).
En ja hoor, we zijn weer op datum met onze blog!!! We zijn ondertussen in Buenos Aires aangekomen na onze vlucht vanuit El Calafate. Na enkele daagjes hier trekken we verder naar Rio voor carnaval. Binnen een weekje zitten we daar voor een dik feestje! Hoe dit allemaal verloopt horen jullie nog!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
