Hop, naar het Zuiden

De ruta 40 is een weg die heel Argentinië van het noorden tot het zuiden doorkruist op deels onverharde wegen. Wie onze verhalen goed heeft gelezen weet dat wij al een stukje op deze weg gereden hebben naar Salta in het noorden van Argentinië. Nu was het dus de beurt om deze weg naar het zuiden te verkennen.

Verkennen was het voor mij niet echt, want 6 jaar geleden had ik, samen met Bram en Karel, deze route al tot het zuiden gevolgd. Wat ik mij van toen herinnerde was dat die weg grotendeels niet-geasfalteerd was en dat op dit stuk Karel zijn Lu heeft leren kennen.

Het viel mij dus op dat we de eerste dag slechts enkele tientallen kilometer op kiezel moesten rijden vooraleer we in Perito Moreno aankwamen. De af te leggen weg van Bariloche naar El Chalten overbrugt 1400 km waardoor ze in twee dagen afgelegd wordt met tussenstop in Perito Moreno.

In dit laatste stadje valt eigenlijk niets te beleven. Van hieruit kan je wel naar las Cuevas de los manos, maar dit lieten we aan ons voorbijgaan omdat er hiervoor weer eens, euh... handenvol geld gevraagd werd.

De tweede dag ging de rit voor 200 km over onverharde wegen en zagen we overal dat er werken aan de gang waren en dat er langs de onverharde weg reeds stukken geasfalteerde weg lag. Nog even en de “beruchte” ruta 40 zal zijn charme verliezen en het toerisme in het zuiden van Argentinië zal nog meer groeien aangezien het dan ook veel toegankelijker zal worden met de wagen.

Zoals in het noorden is het decor waar je hier doorrijdt echt de moeite en pak je het schudden en botsen er graag bij. Links, rechts, voor en achter je zie je het uitgestrekte patagonische steppe landschap dat reikt van de Atlantische oceaan tot aan de bergwand, de Andes die je in de verte ziet liggen. Dit soort landschap, open grasvelden die geteisterd worden door felle winden, hadden we nog niet te zien gekregen en heeft ook zijn charme, maar wordt misschien toch een beetje eentonig na 2 dagen bus erdoorheen.

Na 2 dagen kwamen we rond 21u30 aan in El Chalten. Het feit dat dit dorpje werd neergepland aan twee van Argentinië’s grootste trekpleisters maakt dat het hier krioelt van de toeristen, zowel jong als oud. Daardoor rijzen de prijzen van de hostels hier de pan uit en zit ook alles vol. Maar ons maakt het niet uit, want wij gaan richting camping waar we voor 60 peso met twee kunnen slapen.

Trekpleister één is de Viedma gletjser, één van de grootste gletsjers van Argentinië die voortkomt uit de Campo de Hielo Patagónico Sur, de derde grootste ijsvlakte van de wereld (na Antartica en Groenland). Hier moet je met een bootje naar toe varen, waarna je hem kan bewandelen en stukken ervan kan beklimmen. Dit lijkt ons wel wat en we boeken deze expeditie. Heel de bus en boot naar de gletsjer zit vol oudjes die de gletsjer van kortbij willen zien en er ook eens willen op lopen. Doordat dit redelijk toegangelijk is voor iedereen, vallen die ouwe rakkers niet af, met als gevolg dat dit heel toeristisch (lees: heel prijzig) is. Gelukkig hebben wij voor de Viedma pro gekozen waar je naast op de gletsjer lopen, ook de ijsschotsen kan beklimmen. Daardoor zitten we in een groepje met maar één ander koppeltje.

Na een kort stukje wandelen op de gletsjer met crampons komen we aan in een kloof waar de gidsen ons de techniek uitleggen hoe we de gletsjer moeten beklimmen. Ze installeren de beveiliging zodat we gezekerd kunnen worden en hop, ik bijt de spits af. Het moet gezegd, een ijswand beklimmen is een pak eenvoudiger dan een klimmuur. Met de crampons aan de voeten en een ijspik in elk hand baan je je een verticale weg omhoog. Eerst de ene ijspik in het ijs steken, dan de andere (neen, de derde pik bleef zitten waar hij zat), dan de pinnen van de crampon van je ene voet in het ijs steken, en dan de andere... en zo kom je dus na een paar minuutjes boven.

Hup, aan Audrey. Met een klein beetje moeite komt zij ook zo boven. Ik ben trots op mijn sportief liefje. Geen watje of platte sjat zoals het meisje van het andere koppel. Die lag daar te hijgen en te blijten omdat ze zeer had en ze had nog geen meter geklommen. Het lag aan de crampons dat ze zeer had aan haar enkels, dus de gids haar verzorgd en een windel rond haar enkels gedaan, en zij, hup nog eens proberen. Nog steeds ging het niet en haar geklaag en geblijt werd maar erger. Ik krijg het wel op mijn heupen, want daardoor stonden wij daar maar. De gids had het door, en het was de beurt aan haar vriendje om het te proberen. Niet echt een groter licht. Na veel vijven en zessen geraakt hij boven, waarna het meisje het nog eens mocht proberen. Het ging nog steeds niet...

Dan mochten wij een tweede keer, en met een verbazend gemak, gingen zowel Audrey als ik omhoog. De gidsen waren onder de indruk. Ze installeerden een nieuwe zekering en hup, liefje en ik gingen vlot omhoog, waarna wij moesten wachten op het sukkelende koppeltje.

Het klimmen op een gletsjer was een leuke ervaring en een leuke sport, waarvan de spieren het de dag nadien geweten hebben wat ze gedaan hebben...

Na het klimmen gingen we nog een eind op de gletsjer wandelen en kregen we uitleg van de gids over de gletsjer. Deze gletjser is een terugtrekkende gletsjer wat betekent dat de aangroei minder is dan het deel dat smelt. Allemaal heel interessant vond ik het en ik vond het jammer dat ik met aardrijkskunde niet beter had opgelet in de tijd. Die kennis moet ik toch misschien eens opfrissen.

Als afsluiter kregen we een baileys met gletsjerijs toen we ergens midden op de glestjer stonden en konden genieten van een prachtig zicht over de gletsjer zelf en het meer. Een leuke dag zat er op.

De dag erop trokken we de bergen in, op pad naar Fitz Roy, een andere grote trekpleister. Op zich niet zo een zware trek, slechts 3 uurtjes tot aan de kampplaats waarin je niet zoveel hoogtemeters dient te overwinnen. Het uur en half nadien is wel andere koek, waar je klimt naar de voet van de berg. Door het beperkt aantal uurtjes stappen waren we laat vertrokken, aangezien we van plan waren om op de kampplaats de nacht door te brengen om van daaruit de zonsopgang te gaan bezichten.

De 3 uurtjes klimmen gingen vlot, zeker ook omdat we de vermoeidheid en de steile stukken zo vergaten door de schitterende uitzichten die we op Fitz Roy kregen. Het was een zonnige dag, zodat de berg die meestal in de wolken hangt, heel goed zichtbaar was en we prachtige foto’s konden nemen. (De naam El Chalten betekent trouwens “rokende berg” omdat de wolken meestal rond de top van de berg blijven hangen).

Aangekomen op de kampplaats zetten we het tentje op. Ik herken het hier nog en herinner mij de plaats waar Bram voor Karel de totem, “de berggeit”, schreef voor zijn verjaardag. Ik sta er plots bij stil dat wij hier toen op dezelfde dagen waren. We bespreken of we de klim naar de voet van Fitz Roy nu zullen ondernemen of we ons toch aan ons plan zullen houden om het bij het ochtendschemeren te zullen doen.

Het vroege opstaan en het feit dat de zon niet aan die kant zal opkomen, doet ons beslissen om het toch dezelfde dag te doen. We zullen de zonsondergang bekijken en dan daarboven ons potje koken.

Rond 19u zijn we weg. In het begin loopt het nog vlot, maar al snel is duidelijk dat dit echt wel steil omhoog gaat. Het is puffen, ookal is het weer aan het omslaan. De zon is achter de wolken beginnen kruipen en een wind steekt op. Zwetend komen we boven aan en worden we verrast door een felle wind, en ... een Fitz Roy die volledig in de wolken hangt. Tijdens de klim zie je de berg niet, dus het was wel een beetje balen dat we dit steile stuk hadden beklommen om een berg in de wolken te zien.

We laten het niet aan ons hartje komen, zoeken beschutting voor de wind achter één van de vele rotsen en koken ons potje, pasta voor de zoveelste keer... Een uurtje later, nog steeds in de wolken en valt er van de zonsondergang niet veel te merken... We besluiten om terug af te dalen naar de kampplaats nu het nog licht is, want de af te leggen weg, is niet alleen steil, ze ligt ook nog eens vol stenen en steengeruis, wat het dalen er niet gemakkelijker op maakt. Vermoeid komen we aan ons tentje. Het enige voordeel is dat we nu lekker kunnen blijven liggen, want de zonsopgang die laten we toch wel aan ons voorbijgaan.

De volgende dag is het nog steeds bewolkt en staat er een hevig windje. Goed dat we niet zijn opgestaan, want we zouden hetzelfde hebben voorgehad dan gisteren. Tentje inpakken en vertrekken naar Laguna Torres om van daaruit terug naar El Chalten te gaan. Normaal doe je drie dagen over de trekking, maar ons schema laat maar 2 dagen toe, zodat we vandaag toch 7u zoet zullen zijn om in El Chalten toe te komen.

De eerste twee uur lopen langs de lagunas Madre en Hija en is het Audriaans vlak. Een beetje stijgen en dalen, het geliefkoosde traject van mijn vrouwtje. Hier houdt ze een stevige pas aan zodat we sneller dan voorzien aan de afsplitsing komen die ons naar Laguna en Cerro Torres zal brengen waar je naast het meer en de berg ook zicht hebt over een gletsjer.

Niet vandaag dus. We zien al van ver dat de wolken heel de bergketen in zijn greep houdt, en als we onderweg twee belgen tegenkomen die bevestigen dat er niks te zien valt, keren we om en trekken naar El Chalten. Jammer maar helaas...

In de “rokende berg” beslissen we om de nacht voor ons vertrek in een bed te slapen ipv in onze tent. Er staat namelijk een felle wind en omdat we al (en weer) om 6u30 moeten opstaan om op tijd de bus te nemen, lijkt het ons niet zo aangenaam de tent op te zetten en zo vroeg ’s morgens weer af te breken. Doordat we tijdig terug in het dorpje zijn, hebben we de tijd om inkopen te doen en staat er een heerlijke zelfgemaakte pizza op het menu.

De volgende ochtend val ik uit het bed bij het afzetten van wekker om 6u30 en even later zitten we op de bus naar Puerto Natales (Chili), de uitvalsbasis om naar Torres del Paine te gaan, het nationale park waar we 5 dagen zullen gaan trekken.