Je hebt niet veel nodig om gelukkig te zijn!

Na een boeiende busreis kwamen we op zaterdag 12 januari toe in Bariloche. De reden waarom we naar hier zijn gekomen is dat er rond Bariloche heel wat meren liggen die zorgen voor een prachtig landschap. Ook boven Bariloche ligt een hele route dat ruta de siete lagos noemt en dat we zeker niet willen missen.

Het eerste dat we deden was op zoek gaan naar een camping waar we ons tentje konden zetten. Gezien campings altijd (of toch meestal) niet in het centrum liggen, namen we een busje dat ons twee kilometer uit het centrum bracht. Daar kwamen we toe op een redelijk simpele camping in het bos, maar waar alles aanwezig was wat we nodig zouden hebben. Toen we de prijs vroegen, merkten we al snel dat dit deel van Argentinië ons niet goedkoop zou uitkomen. Het was maar liefst 65 Argentijnse pesos per persoon (dat is zo’n 11 euro)!!! En dit voor de simpelste camping in Bariloche!

Het verdere plan was om de streek rond Bariloche met de auto te bezoeken. Gezien we voelden dat onze tijd in Zuid-Amerika begon te korten, gingen we diezelfde avond nog op zoek naar een auto om zondagochtend te kunnen vertrekken. In deze stad zijn er meer dan 20 verhuurbedrijven. We begonnen dan maar van het ene naar het andere te lopen om prijzen te vergelijken. De grote bekende verhuurbedrijven vielen al snel af, want die waren die avond al gesloten en kwamen dus niet in aanmerking. We voelden al snel dat naast de campings, ook een auto huren hier een prijzig boeltje was. Ook een auto vinden dat de dag erna reeds vrij was, was niet zo gemakkelijk. Puntje dat er nog bij kwam, was dat we Ben zijn gsm waren vergeten in Osorno en we met de auto dus over de grens moesten om die gsm terug te gaan halen in Chili (we hadden reeds gebeld naar het hostel en die hadden bevestigd dat ze hem hadden gevonden). In Argentinië is het zo dat de auto een soort pas moet hebben, waarmee je dan de grens over mag. Omdat deze pas redelijk prijzig is, hebben de verhuurbedrijven enkele auto’s met pas, maar niet allemaal. Dit was nog een element dat het moeilijker maakte om een auto te vinden voor de dag nadien. Maar, uiteindelijk vonden we toch wat we nodig hadden voor een redelijke prijs (ten opzichte van andere bedrijven) en tekenden we alle papieren. We waren gelukkig dat we de dag erna ons avontuur meteen konden verderzetten.

Zondag 13 januari, op tijd opstaan, zakken maken en hup... naar het verhuurbedrijf. Die kerel bekijkt ons een beetje raar en zegt een beetje beschaamd dat de auto er niet is. De persoon die de auto voor ons had gehuurd heeft de auto niet teruggebracht. We beslissen ons er niet lastig in te maken en gaan nog een uurtje boodschappen doen en hopen dat de auto er staat als we terugkomen. Een uurtje later, nog steeds geen auto en de kerel die ons had geholpen (in het engels) is niet langer aanwezig. We krijgen daar te doen met een oude doos (sorry voor mijn woorden) die alleen spaans kan en die niet echt bereid lijkt ons te helpen. Het komt er dus op neer dat de auto nog steeds niet is toegekomen en dat we dus moeten wachten. We maken ons in ons beste spaans boos (en geloof me, dat was op dat moment verdacht goed) en vragen wat ze denken te doen om ons te helpen. Da madammeke zegt dat het niet haar fout is en dat ze ook ongerust is voor de auto. En voor de persoon die met die auto weg is, want ze kunnen die op geen enkele manier bereiken en misschien is daar iets mee gebeurd. We zeggen dat dat allemaal wel erg is, maar dat dat voor ons ook een probleem is... wij moeten die dag namelijk vertrekken met de auto. Ze blijft zielig doen en biedt geen hulp. Ze wilt ons wel ons voorschot teruggeven, maar daar blijft het ook bij. Ik word (een beetje) boos en leg haar uit dat wanneer wij de auto niet komen oppikken, wij ons voorschot wel kwijt zijn. Maar als zij hun contract niet nakomen, dat wij geen compensatie krijgen en dat we daar helemaal niet mee akkoord zijn! Ze blijft een stomme kop trekken en weet niet veel te antwoorden op deze opmerking. We beseffen dat deze discussie tot niets leidt, en beslissen te wachten maar ondertussen ook te gaan kijken of we elders een auto kunnen huren. We vinden al snel een ander kantoortje dat zelfs wat goedkoper is en dat ons dinsdagmiddag een auto kan geven. We tekenen het contract (checken dat we hier zeker een auto zullen krijgen, zelfs als de vorige huurder niet tijdig terugkeert) en gaan ons voorschot terughalen bij het andere kantoor.

Doordat we nu een dag langer dan verwacht in Bariloche zijn, checken we wat we hier allemaal nog kunnen doen. We beslissen op maandag een fietstocht te gaan doen gevolgd door een restaurantje. Ben blijft maar vertellen dat hij zes jaar geleden met Karel en Bram een heerlijke parilla heeft gegeten in Bariloche, maar hij blijft maar door de straatjes lopen en vindt het niet. Voor de mensen thuis... parilla is een restaurant waar in het restaurant zelf een enorme barbecue staat en waar je dus tussen heel wat verschillende heerlijke stukken vlees kan kiezen. Net voor we terug naar de camping keren om in ons bed te kruipen en uitgeslapen te zijn voor de fiestocht, schiet het hem ineens te binnen waar dat restaurant is. We vinden het inderdaad terug en beslissen dus om de dag nadien hier te komen eten.

Op maandag vertrekken we dus ’s middags voor ons fietstochtje. Ik weet totaal niet wat ik ervan moet verwachten, gezien mijn fantastische fietskunsten. We komen toe aan het verhuurbedrijf en merken opnieuw dat het hier in Bariloche te duur is naar ons goesting! Doordat heel veel rijkere Argentijnen (vooral uit Buenos Aires) en ouwe mensen hier op vakantie komen en er wat geld tegenaan smijten, profiteren ze er hier wel goed van. We kruipen de fiets op en na enkele metertjes bergaf komt de eerste berg omhoog. Wat is dat??? Ikke die dacht dat het plat ging zijn, of wat heuvelachtig, was goed mis!! Het is een baan waar het steeds een stuk bergop gaat en dan weer een stuk bergaf. Het naar beneden gaan vind ik geweldig... tegen een goede snelheid de berg af... whoohoow!! De bergjes naar boven vind ik iets moeilijker!! We hebben zo’n lompe mountainbike onder ons gat gekregen om op een gewone weg te fietsen, waardoor je niet van je snelheid van het afdalen kan genieten om terug bergop te rijden... die fiets valt gewoon stil!! Ondanks de moeilijkheid vind ik het toch reuze leuk. Ik vind persoonlijk dat ik het ritme wel wat vind en krijg heel wat complimentjes van mijn ventje. Hier en daar heb ik wat moeite met schakelen (doordat er iets mis is met de fiets, maar ook doordat ik niet hard genoeg doortrap), maar ook daarvoor vinden we een oplossing. We rijden langs een heerlijke fris riviertje, waar we wat water kunnen bijtanken en ons middageten kunnen oppeuzelen. Ik vind het heeeeerlijk dat je hier in het Zuiden overal water kan nemen van de riviertjes en dus niet steeds met liters water moet zitten sleuren. Na deze korte pauze rijden we nog heel wat berop en bergaf... zien we heel wat grote en kleinere meertjes en neemt Ben ook een duikje. Verder op de tocht stappen we ook van de fiets om een korte wandeling te doen in een nationaal park waar we heel wat mooie flora te zien krijgen. Na enkele uren fietsen zijn de laatste kilometers in zicht. Op dat moment beslist mijn hoofd me in de steek te laten en breekt een hevige migraine uit. Ik bijt op mijn tandjes en rij de 27 km helemaal uit zonder 1 keer te zijn afgestapt. Ik ben heel blij dat dit is gelukt, maar wil op dat moment enkel een douche nemen en dan mijn bed in. Na een dikke pijnstiller en een goeie douche ben ik er weer bovenop en beslis ik toch naar het volgens Ben oh zo heerlijke restaurant te gaan, dit ondanks het feit dat het al 10 uur ’s avonds is. Maar gezien het in Argentinië eerder de gewoonte is om pas om 10-11 uur te eten, is dit helemaal niet erg. Aangekomen aan het restaurant, blijkt het zeer populair te zijn, we staan op de wachtlijst en moeten meer dan een uur wachten. We laten ons niet ontmoedigen en gaan een pintje halen om de tijd wat sneller te laten gaan. Uiteindelijk kunnen we na 45 minuten wachten al binnen en ik kan u zeggen... het was het wachten waard!!! We bestellen een empañadake als voorgerecht en kunnen voor de eerste keer van de reis zeggen dat deze empañada’s wel kunnen tippen aan die van bij Lu haar mama. Ben eet ook nog een bloedpens en als hoofdgerecht eten we elke een bife de lomo (een stuk dat van de achterrug komt van een koe), de ene met een portie frieten en de andere met een sla (dit doen we altijd om dan te kunnen delen en een beetje van elke te kunnen hebben). Wanneer dit alles op tafel toekomt beginnen onze oogjes te fonkelen. Wat een stuk vlees!! En zoveel frietjes en sla... heerlijk. En ja hoor, dit zeg ik niet vaak... maar dit smaakt naar vlees zoals papa vlees maakt!!!

Dinsdag gaan we onze auto halen, en ja hoor, alles is in orde en we kunnen vertrekken! We komen aan de auto toe en Ben merkt al meteen op dat hij de nummerplaat niet zal vergeten, het is namelijk KVM 262 (Anneke en Tom, we denken hier aan u eh). Na een half uurtje rijden komen we lifters tegen en gezien we hadden beloofd dat wij ze zouden meenemen als we een auto hadden, stoppen we en stappen er twee franse meisjes in onze auto. De ene valt in slaap, maar de andere heeft heel wat te vertellen en overtuigt ons om onze plannen door te zetten om na de zeven meren, ook naar El Bolson te gaan. We rijden samen tot in Villa la Angostura, de eerste stad op de weg van de zeven meren. Hier nemen we afscheid van onze lifters en checken we in het informatiecentrum wat we hier vandaag nog kunnen doen. We vertrekken naar een meertje waar we ons wat kunnen neerleggen en beslissen om voor een uurtje een kayak te huren... weer een test voor onze relatie  Maar geen stress, wij kunnen dat aan. We genieten volop van dit uurtje en doen daarna een dutje op het strand. Of beter gezegd... ik doe een dutje en mijn ventje trekt een uur lang foto’s van mij en van het mooie zicht. ’s Avonds zoeken we een camping en ja hoor, daar is onze eerste prachtige locatie!!! We liggen met ons tentje aan een meer waar we ons avondeten maken en volop genieten van de prachtige zonsondergang. We zijn allebei dolgelukkig en beseffen dat dit een van de mooiste momenten is van onze reis. Het leven kan toch simpel zijn eh... tentje opzetten en gewoon genieten van elkaar en al het moois rondom ons!

Woensdag is een beetje een verloren dag, gezien we dan terugmoeten naar Osorno om de vergeten gsm op te pikken. Gelukkig is het een mooie weg en kunnen we nu we met de auto zijn hier en daar wat stoppen om fotootjes te trekken en wat rond te lopen. We stoppen ook terug in Anticura om te lunchen en pikken dan de gsm op en doen wat boodschappen. Tegen ’s avonds zijn we terug in Argentinië (jaja, vier stempels op een dag in de paspoort) en stoppen we op een gezellige camping op de ruta 40 dat in een dal ligt. Ook deze camping is super gezellig.

Donderdag trokken we weer voort op de weg van de zeven meren en trokken we naar San Martin de los Andes. Ook hier stapten we weer even een informatiecentrum binnen om te checken wat er allemaal te beleven viel. We kregen veel te veel informatie en gingen dus samen een heerlijk ijsje eten om dit ondertussen te bespreken. Hier in Bariloche en omstreken is ijs echt wel iets populair en zijn er overal heeeel veel smaken waartussen je kan kiezen. En ik krijg mijn ventje moeilijk van de ijsjes weg! We besloten de nacht door te brengen op een camping iets uit het centrum. Deze camping was ook aan het meer, maar helaas kon de tent hier niet kort bij het water staan, waardoor dit de mindere camping van de trip was. Op vrijdag vertrokken we dan naar het parque nacional Lanin, waar een vulkaan te zien is en er heel wat wandelingen kunnen worden gedaan. In dit nationaal park vonden we opnieuw een zeer gezellige camping, waar we een plaatsje vonden aan het meer met opnieuw een adembenemend zicht. Het gaat er hier redelijk grappig aan toe. In deze streek van Argentinië wonen nog de Indianen van vroeger, de Mapuche’s. Je komt dus op die camping toe, zet je tent op en weet niet hoe of waar je moet inchecken of betalen. Komt er zo’n Indiaans madammeke rond met haren hond en moet je gewoon betalen, geen papieren invullen of niks. En de dag erna komt die weer en weet die da ni meer. Gelukkig geloofde ze ons nog wel dat we reeds hadden betaald. We doen diene vrijdag overdag een wandelingetje naar een waterval en genieten ’s avonds van een prachtige zonsondergang!

Zaterdag 19 januari staan we op met heel wat minder mooi weer. Het is zeer bewolkt en alles lijkt dus een pak minder mooi rondom ons. Gezien wij die dag helemaal van Junin de los Andes naar El Bolson moeten rijden, trekken we ons dit niet te erg aan. We rijden via heel wat meertjes (het is een week vol meertjes) tot in El Bolson waar we in de namiddag toekomen. Gezien we van plan zijn om hier een trekking te doen van twee dagen, gaan we wat boodschapjes doen en bezoeken we het stadje. Lieve nicht, dit is even voor jou... als je naar het Zuiden van Argentinië komt binnen enkele maandjes, stop hier dan. Het is hier een super gezellig stadje/dorpje met een hippie gemeenschap, waardoor er enkele keren per week optredens zijn en een marktje (wel het grootst op zaterdag). Naast het gezellige dorpje is hier heel veel mooie natuur en leuke trekkings die je kan doen.

Wij bezoeken zaterdag het marktje waar we artisanaal bier proeven en een heerlijke grote wafel met slagroom en frambozen. ’s Avonds trekken we naar een camping dat aan het begin ligt van de trekking die we zondag plannen te doen. Opnieuw hebben we hier een mega gezellig plekje aan een riviertje. Op zondag staan we dolenthousiast op, want we hebben meer dan zin in de trekking. Auto op de parking zetten, camelbacks (zakken voor water in de rugzak) vullen, rugzak op de rug en vol enthousiasme zijn we vertrokken. We passeren een bord waarop we al snel zien dat het een flinke klim gaat worden. We staan op 300 meter hoogte en moeten stijgen tot zo’n 1300 meter. Dat betekent dus, ja hoor... 1000 meter stijgen. Eerst en vooral moeten we over een brug. Die hangt daar maar wat boven het water en ziet er niet zo stevig uit. Ik hou niet van zulke bruggen. Maar ik raap mijn moed bij elkaar en stapje voor stapje geraak ik veilig aan de overkant. Daar wacht ik op mijn ventje en het maakt me blij te zien op zijn gezicht dat ik niet de enige ben die deze brug zo’n beetje eng vind. We beginnen aan de klim en merken snel dat het steil omhoog gaat. Mijn hoofd laat me overdag weer in de steek, waardoor ik opnieuw op mijn tanden moet bijten en met barstende hoofdpijn moet stijgen. Niet zo handig als je 7 uur lang moet stappen! Maar door tijdig wat te rusten en een heerlijk middagmaal (tonijn voor de zoveelste keer deze trip) komen we in de late namiddag toe op de refugio. We vergeten al snel het zeven uur stappen, want we krijgen een adembenemend zicht. We zetten ons met een home made pintje aan de rand van het riviertje met zicht op prachtige bergen met besneeuwde toppen.

De dag nadien is het klimmen nog niet gedaan, want we gaan een gletsjer bezoeken. Het is 1,5 uur stijgen (zo’n 400 meter) op stenen waar je op moet klauteren. Zonder handen geraak je niet boven. Maar we zijn niet teleurgesteld wanneer ze bovenkomen aan de gletsjer azul met zijn prachige laguna Azul. De wandeling was de moeite waard. We dalen terug 1,5 uur naar beneden en smullen van een heerlijk middagmaal voor we de tocht terugzetten naar de camping op 300 meter hoogte. We beginnen opnieuw vol enthousiasme te stappen. Eerst een stukje dat lichtjes op en neer gaat... gezellig. Dan het stijle stuk opnieuw naar beneden. We dalen en dalen en dalen. Waar is dat einde?? Hebben wij gisteren zo lang naar boven zitten lopen? En ja hoor... pas na vier uur stappen komen we eindelijk terug aan die enge brug. Ik ben zo moe dat ik er gewoon overloop en gelukkig ben dat we terug op de camping zijn. Daar hadden ze ons bij vertrek beloofd dat er een plaatsje zou zijn bij onze terugkeer... niet dus, camping zit vol! Ze zeggen ons dat er geen probleem is om op een onofficiële plaats daar te staan en krijgen een grasveldje aangewezen. Klein detail, we hebben dus een plaats zonder barbecue en zonder elektriciteit, maar moeten toch dezelfde prijs betalen. En euhm, de plaats ligt vol paardenstront... hier blijven we dus niet! Ik ga melden aan de receptie dat we vertrekken, maar dat ik de parking nog moet betalen voor die dag dat de auto is blijven staan. Die kerel rekent me gewoon twee dagen aan. Ik blijf even staan en besef dat ik daar niet mee akkoord ben. Ik sta daar alleen en moet het dus voor de eerste keer deze reis in mijn eentje uitleggen in het spaans dat ik niet akkoord ben. Die kerel zegt me dat ik moet leren aanvaarden dat de dingen nu eenmaal zijn zoals ze zijn, maar mijn uitleg heeft blijkbaar geholpen, want we moeten maar een nacht betalen. We gaan naar een andere camping waar we hartelijk worden ontvangen en opnieuw een meer dan gezellig plekje krijgen. Het water van de rivier is niet zo koud en ventje beslist om zich even onder te dompelen in het heerlijk verfrissende water, waarna we een heerlijke sandwich milanesa eten.

Dinsdag 22 januari is het eind van ons auto avontuur en is het tijd om terug te rijden naar Bariloche om de auto in te leveren. Ondanks het feit dat we enkele kilometers meer hebben gereden dan wat mocht, moeten we niks bij betalen en eindigt dit avontuur dus zeer goed. Gezien we de dag erna om 6u30 ’s morgens onze bus op moeten naar het zuiden, slapen we die avond in een hostelleke. Waar we gingen slapen stond al een maand vast, toen we foto’s te zien kregen van een ouder Australisch koppel dat reeds langs Bariloche was gegaan. Hostel 1004... een hostel op de tiende verdiep van een appartement, met een prachtig zicht op de meer en de zonsondergang. Met een enorme keuken en heel grote gezellige gemeenschappelijke ruimtes. Gezien we een grote keuken hebben en we aan een meer zitten, waar heerlijke vis in zit, gaan we die dag nog naar de viswinkel en kopen we een lekker stuk zalm dat we ’s avonds in papillot maken. Papa, mama... ik ga dit voor jullie maken en jullie gaan versteld staan!!! Na deze heerlijke maaltijd gaat mijn ventje voor de laatste keer een ijsje halen als dessert. Hij komt terug binnen met een pot ijs van een halve liter. Oepsie, ik had me vergist met de kleinere die we normaal nemen. Maakt niet uit... het is het laatste ijsje, dan mag je wel is overdrijven!

Weer vroeg de veren uit en de bus die ons via de ruta 40 naar El Chalten zal brengen.