de roadtrip naar Salta
Blijf op de hoogte en volg Audrey
08 November 2012 | Argentinië, Salta
Heyhey,
Ja we staan hevig vandaag. Momenteel zitten we in La Paz, Bolivia en doordat heel het land hier vandaag plat ligt en alles gesloten is, kunnen wij onze blog aanvullen.
We waren dus maandag 5 november. De vriendengroep overgekomen voor de trouw van Karel en Lu gaat uiteen. Een triest monent want het was een zeer leuke week samen. Om de pijn toch enigszins wat te verzachten besluiten we samen met Tom en Anneke een auto te huren en Jelle, Birte, Leen en Bram te volgen op een roadtrip naar Salta.
Deze trip start dus in Tucuman waar we naar de luchthaven gaan om een auto te huren. Een chevrolet, ideaal voor ons vieren, niet zo ideaal voor de af te leggen weg... De weg gaat over Tafi Del Valle naar Cafayate, zo langs Cachi om te eindigen in Salta.
Heyhey,
Ja we staan hevig vandaag. Momenteel zitten we in La Paz, Bolivia en doordat heel het land hier vandaag plat ligt en alles gesloten is, kunnen wij onze blog aanvullen.
We waren dus maandag 5 november. De vriendengroep overgekomen voor de trouw van Karel en Lu gaat uiteen. Een triest monent want het was een zeer leuke week samen. Om de pijn toch enigszins wat te verzachten besluiten we samen met Tom en Anneke een auto te huren en Jelle, Birte, Leen en Bram te volgen op een roadtrip naar Salta.
Deze trip start dus in Tucuman waar we naar de luchthaven gaan om een auto te huren. Een chevrolet, ideaal voor ons vieren, niet zo ideaal voor de af te leggen weg... De weg gaat over Tafi Del Valle naar Cafayate, zo langs Cachi om te eindigen in Salta.
De eerste stop is ... er eentje voor de politie. Nog geen half uur onderweg en de argentijnse politie haalt ons aan de kant. Rijden zonder lichten overdag op de snelweg is blijkbaar niet toegestaan. Na veel vijven en zessen en een broek vol, hebben we de boete van 600 peso (zo'n 100 euro) kunnen vermijden en gingen we verder door.
De weg brengt ons naar Tafi dat we al eerder hadden verkend. Hier kort iets eten en dan door naar Cafayate. De wegen die we volgen zijn kronkelende bergwegen die ons mooie zichten opleveren. Dus wordt er vaak gestopt om eens een fotootje te nemen. Onderweg komen we het dorpje Quilmes tegen. Wij blij want we denken dat het we hier de bron gaan vinden van het heerlijke brouwels dat we de voorbije dagen hebben genuttigd. Helaas, Quilmes heeft geen brouwerij, maar herbergt een ruïne. We klimmen de berg op om hierover een mooi uitzicht te hebben, nemen wat foto's en gaan door richting cafayate.
Cafayate staat gekend om zijn wijnen. Links, rechts, boven, beneden, overal zien we wijngaarden. Dat kunnen we niet ongestoord laten passeren en we houden halt voor een bezoek aan een wijngaard. Na uitleg hoe de wijn gemaakt wordt, het beseffen dat de mannen van de gemeente in België toch wel hard werken, kunnen we het nat proeven. Best wel lekker deze wijnen.
We komen aan in ons hostel waar we Jelle en zijn aanhang terugzien. Bram's spaghetti staat op het menu. Na lekker te smullen en te drinken kruipen we erin.
De weg naar Cachi is andere koek. Geen asfalt meer, maar een grindpad zal de komende uren onze wagen testen. Als we enkele stroompjes moeten oversteken, slaat het angstzweet een beetje uit, maar dit alles is snel vergeten als we de mooie landschappen om ons heen zien. Het dorre berglandschap wisselt zich af met groene vlaktes en gekleurde bergen.
Al de losliggende stenen maakt het rijden er niet gemakkelijk op en het ongeluk kan niet uitblijven. Platte band. De mannen willen er direct aan beginnen, maar gelukkig hebben we slimme vrouwen mee die stenen achter de wielen leggen zodat de wagen niet achter kan bollen. Wij zijn niet de enige met pech. Onderweg komen we een Frans-Argentijns koppel tegen dat hun auto niet meer in gang krijgt. Na ze een aantal keer in gang te hebben geduwd, besluiten we hun auto aan de kant te laten en ze een lift te geven tot in Cachi. Uit dank betalen ze ons bier die avond.
Om geen gezever te hebben met de verzekering van de wagen gaan we naar een plaatselijke garage waar we onze band laten herstellen. Blijkt dat de band die plat was gegaan reeds een aantal keer hetzelfde lot had ondergaan. In Argentinie is het nog de old fashion way en maakt het precies niet uit of het gaat om een auto dan wel een fietsband. Omdat de band al zoveel keer plat was gegaan konden ze hem niet meer plakken en besloten ze er dan maar een binnenband in te steken... Toch niet veilig genoeg om het laatste stuk van ons traject af te leggen, dus lieten we de reserveband (een volwaardige, niet zo'n kruiwagenwiel) er maar op.
De laatste dag van de roadtrip moeten we over een hoogte van 3800 meter. De hoogtemeters eisen hun tol bij Jelle die zich niet te best voelt, maar na een snel gebedje op de top van de berg blijkt hij zich weer goed te voelen.
De weg naar boven liep over asfalt. De weg naar beneden niet... Over grind dalen, we voelden ons een beetje rallypiloten, maar dan deze van de voorzichtige soort. De auto's hielden stand en veilig kwamen we aan in Salta. De auto inleveren ging vrij vlot. Die waren vooral verbaasd dat we hem hadden laten wassen. Bij het kuisen van de auto hadden we ook de banden weer verwisseld... gniffel gniffel.
Donderdag in Salta was een beetje een rustdag voor de groep die verder uiteen ging. Jelle en Birte gingen vrijdag verder naar het noorden, Tom en Anneke gingen met de vlieger naar Iguazu. Bram, Leen en wij trokken verder door naar San Pedro De Atacama in Chili.
Ja we staan hevig vandaag. Momenteel zitten we in La Paz, Bolivia en doordat heel het land hier vandaag plat ligt en alles gesloten is, kunnen wij onze blog aanvullen.
We waren dus maandag 5 november. De vriendengroep overgekomen voor de trouw van Karel en Lu gaat uiteen. Een triest monent want het was een zeer leuke week samen. Om de pijn toch enigszins wat te verzachten besluiten we samen met Tom en Anneke een auto te huren en Jelle, Birte, Leen en Bram te volgen op een roadtrip naar Salta.
Deze trip start dus in Tucuman waar we naar de luchthaven gaan om een auto te huren. Een chevrolet, ideaal voor ons vieren, niet zo ideaal voor de af te leggen weg... De weg gaat over Tafi Del Valle naar Cafayate, zo langs Cachi om te eindigen in Salta.
Heyhey,
Ja we staan hevig vandaag. Momenteel zitten we in La Paz, Bolivia en doordat heel het land hier vandaag plat ligt en alles gesloten is, kunnen wij onze blog aanvullen.
We waren dus maandag 5 november. De vriendengroep overgekomen voor de trouw van Karel en Lu gaat uiteen. Een triest monent want het was een zeer leuke week samen. Om de pijn toch enigszins wat te verzachten besluiten we samen met Tom en Anneke een auto te huren en Jelle, Birte, Leen en Bram te volgen op een roadtrip naar Salta.
Deze trip start dus in Tucuman waar we naar de luchthaven gaan om een auto te huren. Een chevrolet, ideaal voor ons vieren, niet zo ideaal voor de af te leggen weg... De weg gaat over Tafi Del Valle naar Cafayate, zo langs Cachi om te eindigen in Salta.
De eerste stop is ... er eentje voor de politie. Nog geen half uur onderweg en de argentijnse politie haalt ons aan de kant. Rijden zonder lichten overdag op de snelweg is blijkbaar niet toegestaan. Na veel vijven en zessen en een broek vol, hebben we de boete van 600 peso (zo'n 100 euro) kunnen vermijden en gingen we verder door.
De weg brengt ons naar Tafi dat we al eerder hadden verkend. Hier kort iets eten en dan door naar Cafayate. De wegen die we volgen zijn kronkelende bergwegen die ons mooie zichten opleveren. Dus wordt er vaak gestopt om eens een fotootje te nemen. Onderweg komen we het dorpje Quilmes tegen. Wij blij want we denken dat het we hier de bron gaan vinden van het heerlijke brouwels dat we de voorbije dagen hebben genuttigd. Helaas, Quilmes heeft geen brouwerij, maar herbergt een ruïne. We klimmen de berg op om hierover een mooi uitzicht te hebben, nemen wat foto's en gaan door richting cafayate.
Cafayate staat gekend om zijn wijnen. Links, rechts, boven, beneden, overal zien we wijngaarden. Dat kunnen we niet ongestoord laten passeren en we houden halt voor een bezoek aan een wijngaard. Na uitleg hoe de wijn gemaakt wordt, het beseffen dat de mannen van de gemeente in België toch wel hard werken, kunnen we het nat proeven. Best wel lekker deze wijnen.
We komen aan in ons hostel waar we Jelle en zijn aanhang terugzien. Bram's spaghetti staat op het menu. Na lekker te smullen en te drinken kruipen we erin.
De weg naar Cachi is andere koek. Geen asfalt meer, maar een grindpad zal de komende uren onze wagen testen. Als we enkele stroompjes moeten oversteken, slaat het angstzweet een beetje uit, maar dit alles is snel vergeten als we de mooie landschappen om ons heen zien. Het dorre berglandschap wisselt zich af met groene vlaktes en gekleurde bergen.
Al de losliggende stenen maakt het rijden er niet gemakkelijk op en het ongeluk kan niet uitblijven. Platte band. De mannen willen er direct aan beginnen, maar gelukkig hebben we slimme vrouwen mee die stenen achter de wielen leggen zodat de wagen niet achter kan bollen. Wij zijn niet de enige met pech. Onderweg komen we een Frans-Argentijns koppel tegen dat hun auto niet meer in gang krijgt. Na ze een aantal keer in gang te hebben geduwd, besluiten we hun auto aan de kant te laten en ze een lift te geven tot in Cachi. Uit dank betalen ze ons bier die avond.
Om geen gezever te hebben met de verzekering van de wagen gaan we naar een plaatselijke garage waar we onze band laten herstellen. Blijkt dat de band die plat was gegaan reeds een aantal keer hetzelfde lot had ondergaan. In Argentinie is het nog de old fashion way en maakt het precies niet uit of het gaat om een auto dan wel een fietsband. Omdat de band al zoveel keer plat was gegaan konden ze hem niet meer plakken en besloten ze er dan maar een binnenband in te steken... Toch niet veilig genoeg om het laatste stuk van ons traject af te leggen, dus lieten we de reserveband (een volwaardige, niet zo'n kruiwagenwiel) er maar op.
De laatste dag van de roadtrip moeten we over een hoogte van 3800 meter. De hoogtemeters eisen hun tol bij Jelle die zich niet te best voelt, maar na een snel gebedje op de top van de berg blijkt hij zich weer goed te voelen.
De weg naar boven liep over asfalt. De weg naar beneden niet... Over grind dalen, we voelden ons een beetje rallypiloten, maar dan deze van de voorzichtige soort. De auto's hielden stand en veilig kwamen we aan in Salta. De auto inleveren ging vrij vlot. Die waren vooral verbaasd dat we hem hadden laten wassen. Bij het kuisen van de auto hadden we ook de banden weer verwisseld... gniffel gniffel.
Donderdag in Salta was een beetje een rustdag voor de groep die verder uiteen ging. Jelle en Birte gingen vrijdag verder naar het noorden, Tom en Anneke gingen met de vlieger naar Iguazu. Bram, Leen en wij trokken verder door naar San Pedro De Atacama in Chili.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
