De woestijn in

Vrijdag 9 november stonden we vroeg op om samen met Bram en Leen onze bus naar de Atacama woestijn en meer bepaald het dorpje San Pedro de Atacama (in Chili) te nemen. Ook deze tocht was prachtig. Het waren nog bergen, maar zeker de moeite waard…zoveel verschillende kleuren in het landschap, echt prachtig!

Gezien we over het Andesgebergte moesten, reed de bus tot een hoogte van meer dan 4000 meter. Dit kleine hoogteverschilletje kwam Ben niet echt ten goede. Al aan de grens om Argentinië uit te gaan klaagde hij dat hij zich mottig voelde. Op de verdere weg pakte ik hem goed in tegen de kou, maar blijkbaar niet met het gewenste resultaat, want net voor we aan de grenscontrole van Chili toekwamen kregen we een zakske vol als resultaat.

De Chileense grensovergang verliep iets minder vlot. De mensen waren nog minder vriendelijk dan aan de andere grensovergangen en veel zin om te werken hadden ze blijkbaar ook niet. Na lang aanschuiven konden we eindelijk te voet verder vertrekken naar het dorpje San Pedro de Atacama… geen stress, dit was maar zo´n 10 minuutjes stappen.

We kwamen in een zeer gezellig hostelleke terecht en gingen voor het slapengaan nog een restaurantje doen. De menu was echt heerlijk. Soepje voor Ben om zijn maagske niet te veel te belasten en voor mij een lekkere EN fijne schotel met zalm. Ik was een beetje bang voor de vis daar in de woestijn, maar had er echt zin in. Het was heerlijk en ik kon dus tevreden gaan slapen.

Zaterdag besloten we om het dorpje wat te verkennen en de mogelijke activiteiten voor de komende dagen. ´s Avonds maakten we wat “jefe” gereed en gingen we naar een donker plekje net uit het dorp om naar de sterretjes te kijken. Ongelooflijk hoeveel meer sterren er van op die plek te zien zijn dan in bv. onze Belgische Ardennen. Ook de vallende sterren waren van de partij… en ik kan u zeggen, de wensen die je maakt komen werkelijk uit. Met mijn panische angst voor honden wenste ik om op de terugweg geen blaffende grommende honden tegen te komen. En ja hoor, geen hond te bespeuren (honden zijn hier in Zuid-Amerika permanent aanwezig op straat). Na dit rustige sterrenkijken besloten we om nog naar een plaatselijk danscafe te gaan… tenminste, dat dachten we. Eenmaal binnen zagen we snel dat er niet echt sprake was van ambiance en gingen we dus aan een tafeltje zitten met een plaatselijk drankje… pisco sour. Om twee uur was het daar helaas gedaan en moest alles toe. Voor mij maar best dat het gedaan was, want de pisco sour had zijn werk wel gedaan en mijn bedje riep me. Ook de “day after” liet mijn bedje mij niet zo gemakkelijk gaan.

Zondag namiddag, na een stevige (eerlijk gezegd niet echt lekkere in vergelijking met de Argentijnse) empañada met lama vlees konden we er allemaal weer tegen en vertrokken we op uitstap naar Lagunas Cejas. We werden met heel wat uitleg over wat wel en niet mocht aan een soort meer afgezet. Het zag er prachtig uit… een azuur blauw meer omringd door de nog steeds even mooie Bergen. Eenmaal in het meer begon de pret pas echt. Laguna Cejas bevat zodanig veel zout dat je zonder enig probleem kan blijven drijven. Na veel oefenen in de zwembaden thuis kon Ben het eindelijk… op zijn rug gaan liggen en zonder zorgen zijn oogskes toe doen en rusten.

Na Laguna Cejas trokken we verder door de woestijn. Aan de Ojos del Salar konden we vanop een redelijke hoogte in de Ojos springen. Dit was een soort brede en diepe put met ongezout water waarin we konden springen om het zout van ons af te spoelen. Drie kieke(n)s die niet meer veel zin hadden in de kou na het uitkomen van het water bleven schoon kijken hoe Ben met een bom het water in sprong… hij is toch een held eh! We eindigden deze trip aan een ondiep zout meer waar we ook naar de prachtige zonsondergang konden kijken. We besloten daarna op een redelijk uur te gaan slapen, want op maandag ging de wekker om 4 uur om naar de Geysers del Tatio te vertrekken.

Het opstaan op maandag pikte en het buitenkomen zeker. In de woestijn is het namelijk overdag lekker warm, maar ´s nachts zakken de temperaturen onder nul. We kropen in een busje waar we met onze slaapkop nog niet beseften waar we aan toe waren. Na een uurtje rijden kwamen we aan onze bestemming… de geisers. Wat we nog niet goed doorhadden voor het uitstappen is dat we hier op een hoogte zaten van meer dan 4000 meter en het hier dus ijskoud was op dit vroege uur, -6,5 graden om exact te zijn. Geduffeld in al onze truien genoten we toch wel van de indrukwekkende stoomwolken die uit de geisers komen door de koude temperatuur.

Na wat rondwandelen kregen we ook een ontbijtje daar boven. Heerlijke warme koffie en thee deden ons deugd. De gids nam een platiek zakske, stak daar enkele eieren in en ging dan heel plezierig voorbij de grenzen waar de toeristen mochten komen. Hij knielde net naast de geiser, stak zijn zakske in de geiser en haalde na enkele minuten met een touwtje heerlijke tikke eikes voor ons uit de geiser (deze geisers waren dus gewoon warm-, of zeg maar heet water bronnen. Iets verderop konden we ook in een minder hete (gewoon warme) bron een duikje nemen.

Ook dit was zeker en vast een geslaagde uitstap! Die avond moesten we helaas afscheid nemen van Bram en Leen. Na meer dan twee super leuke weken omringd door mensen van Ben zijn vriendengroep was het weer tijd om het op ons tweetjes te redden. We gingen nog even naar de bus om Bram en Leen uit te zwaaien en kropen dan in ons bedje om fit en fris te zijn voor het verdere avontuur. Hoe dit verloopt lezen jullie in ons volgende verslag ;-)