Wij weer met zijn tweetjes

Het avontuur met ons twee ging na een kleine twee weken met anderen te reizen weer verder. Hoewel...

Dinsdag was het weer vroeg opstaan om om 7u30 klaar te staan om een driedaagse trip te doen van san pedro de Atacama naar Uyuni. Het was een georganiseerde tour, met twee Zweden van onze leeftijd, Sarah en Daniel, en twee oudere hollanders die al heel de wereld gezien hebben. Dus toch weer niet alleen.

De trip begon goed. Fransen die op onze bus zaten hadden hun immigratiepapieren vergeten in het hotel dus moesten we terugkeren naar san pedro. Maar dat was niet het enige dat vergeten was. Liefje was de batterijen van de kodak vergeten op te laden. Ikke (Ben) vond dat niet zo een prettig idee, zeker niet als je weet dat je schitterende dingen gaat zien en je in toch wel redelijk primitieve omstandigheden moet overnachten. Maar achteraf gezien weer drama gemaakt om niks. Zelfs in primitieve omstandigheden kan je voor wat geld je batterijen opladen.

De 3daagse begon dus eerst met een busreisje naar de grens met bolivië. De formaliteiten hier gingen wonderwel enorm snel ookal zaten we in de middle of nowhere. Hier moesten we overstappen in een 4x4. Voor den Bram, het was ne toyota land cruiser met spiraalveringen.

Deze veringen konden niet belemmeren dat we tijdens deze 3daagse rit door de Andes dooreengeschud werden. Het rijden over zandwegen, vol stenen is niet zo van de poes. Maar al het heen en weer geschud werd goedgemaakt door de mooie berglandschappen, de lagunas die in alle kleuren voorkomen, en andere wonderen der natuur.

De eerste dag hadden we Laguna Blanca en Verde gezien toen we aankwamen aan onze refugio die gelegen was aan Laguna Collorada. Onderweg hier naartoe hadden we al het stof van de rit kunnen afspoelen in een warmwaterbron en werd onze neus geprikkeld door de heerlijke geuren van rotte eieren. We stonden aan geisers die zwavellucht lieten ontsnappen. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik ze een koekje van eigen deeg heb gegeven...

Vanuit de refugio liepen we naar langs de Laguna Collorada op zoek naar flamingo's. Die kregen we enkel van op een afstand te zien want bij elke poging om dichterbij te komen vlogen ze weg. Na het avondeten trotseerden we de koude en gingen we genieten van de schitterende sterrenhemel die hier nog meer schitterde dan in San Pedro.

Dag twee reden we naar Arbol de Piedra. Rotsformaties in het midden van een zandbak... Bizar allemaal hoe dat daar is terecht gekomen en hoe de wind de stenen vorm heeft gegeven. Na bij nog enkele lagunas te hebben halt gehouden kwamen we aan in San Cristobal waar we voor de eerste keer Lama vlees te eten kregen. Ik blijf de koeien, paarden en varkens er toch boven verkiezen, moet ik zeggen. We reden daarna verder door naar het treinkerkhof waar enkele locomotieven en wagons stonden die door de jaren heen en de mineralen die ze vroeger vervoerden, helemaal verroest waren.

Toegekomen in Uyuni gingen we al eens een bezoekje brengen aan de bar die ik samen met bram en karel 6 jaar geleden hadden bezocht. Het is nu echt een cocktailbar geworden, waar je echt voor weinig geld, zat kan geraken. Maar omdat er de volgende dag het bezoek aan de Salar de Uyuni op het programma stond, beperkten we ons tot ééntje en kropen we ons bed in, want we moesten er om 4u30 uit om de zonsopgang mee te maken.

De Salar de Uyuni is een zoutvlakte met een oppervlakte van 12000 km2 waar je enkele eilandjes vol cactussen op kan vinden. Het staat ook gekend voor het nemen van foto's met optisch bedrog. ´s Morgens namen we de tijd om het eiland Incahuasi helemaal rond te wandelen en op die manier een goed zicht te krijgen van de grootte van de zoutvlakte. Gezien onze medereizigers eerder het type waren van stoppen, foto trekken en voortrijden, hup hup naar het volgende, kregen we niet echt de tijd om foto´s te trekken op de zoutvlakte. We bezochten nog de plek waar het zout wordt verzameld en een dorpje met allerlei artisanale producten.

Terug in Uyuni namen we afscheid van Daniël en Sara door samen een cocktail te gaan drinken. Wachtende op de happy hour namen we de cocktail van de dag en praatten we wat bij over verdere reisplannen. Tik tak... 18 uur, time for happy hour. Enkele rare namen op de kaart trokken onze aandacht... Daniël ging voor de seven lama sins, Sara voor de little chicken, Ben voor de "no me acuerdo" (I don't remember) en ik voor de sexy lama bitch. Alle cocktails werden opgediend in bijhorende glazen... ik denk dat de foto's dit het beste kunnen uitleggen.

De volgende dag gingen wij met z'n tweetjes terug naar de zoutvlakte om enkele van onze geweldige plannen op foto te zetten omdat we daar in groep geen tijd voor kregen (sommige mensen zijn het nu eenmaal gewoon om in topsnelheid van het ene naar het andere te reizen, zonder de tijd te nemen om echt te genieten). Deze uitstap resulteerde in super foto's van ons avontuur... ik kreeg eindelijk de kans om Winnie The Pooh een kusje te geven, waarna we aangevallen werden door een dino en door het Boliviaanse leger... Toen Ben plots in een reus veranderde, besliste ik als dwerg om hem neer te slaan en vast te binden om dan van een heerlijk hapje "Ben" te genieten (ook hier denk ik dat de foto's wat verduidelijking zullen geven).

Na deze fotoshoot wachtte ons een geweldige bustrip van Uyuni naar La Paz. Er werd ons verteld dat het een "bumpy" road was... euhm, bumpy is echt wel zacht uitgedrukt! De eerste uren van onze reis werden we volledig door elkaar geschud en was het dus volledig onmogelijk om in slaap te vallen. Midden in de nacht werd de baan iets beter en kregen we dus de kans om tot in La Paz een dutje te doen. Aangekomen in La Paz was onze trip helaas nog niet gedaan, want we wouden heel graag naar het nationaal park Toro Toro. Dat wou zeggen, terug een bus op voor een nieuwe trip van 7 uur naar Cochabamba. Hier aangekomen (we zijn ondertussen zaterdag 17 november) vonden we al snel een gezellig hotelletje en trokken we door de stad om nog van onze namiddag te genieten. Op een zaterdag is in deze stad helaas niet veel te beleven en komen we maar weinig mensen of open winkeltjes tegen. We beslissen dus om op tijd in ons bed te kruipen om de volgende dag om 6u onze bus naar Toro Toro te nemen (in de footprint staat dat deze plek de bewogen rit zeker waard is).

Zondag, om 5u gaat de wekker en haasten we ons naar het busstation dat eigenlijk helemaal niet bestaat. Na wat lopen komen we stipt op tijd toe om op de bus naar Toro Toro te stappen. Oh oh, geen plaats meer op de bus die niet echt door toeristen wordt gebruikt, maar eerder door de plaatselijke bevolking... dat wordt wachten op de bus van 18 uur (hetgeen we niet ok vinden omdat we dan midden in de nacht op onze bestemming toekomen). Geen nood, het is blijkbaar mogelijk om voor een laag prijsje in de middengang te zitten... dit overleven we wel op deze vier-urige trip. 6u20, iedereen is eindelijk klaar om te vertrekken. We hebben al snel door dat zitten geen mogelijkheid zal zijn, want we zijn helemaal niet de enigen die getekend hebben voor dit plan.

5 minuten zijn we onderweg en de bus stopt... 4 mensen stappen op, vijf minuten later doet ie het weer en stapt er weer 5 man op. Zo gebeurt dit een paar keer, tot we volledig op elkaar geplet zijn en geen stap meer opzij kunnen zetten. Gezien het dak van de bus op Boliviaanse maat gemaakt is, heeft Ben nog het geluk om net onder het noodluik te staan, waar hij zich net niet moet bukken. 7u, tijd om te stoppen voor een ontbijt op een plaatselijke markt. We genieten van deze pauze met de vele kraampjes vol groenten, fruit, soep, vis en ook het nodige vee... varkens, geiten en schapen worden in jutte zakken gestoken en verkocht. Het geschreeuw van de beesten klinkt ons aangenaam in de oren zo van 's morgens vroeg! We worden terug naar de bus geroepen. De mensen vonden blijkbaar dat de bus nog niet vol genoeg zat en hadden zich op de markt is goed laten gaan... resultaat, overal dikke zakken, vol broodjes, bloemen, en... kuikens. Alsof dit alles nog niet genoeg was, stappen er nog wat mensen bij op de bus zodat ik tussen vier Boliviaanse vrouwen met hun dikke kont geplet werd op nog geen vierkante meter. Om jullie even een idee te geven, er kon op de bus 42 man zitten en we zaten in werkelijkheid met minstens 75 op de bus.

Na een kleine pech door het veel te vele volk, kwamen we na een dikke 7 uur reizen eindelijk toe in Toro Toro. Gelukkig vonden we hier ook snel een tof hotelletje, waarvan de eigenaar ons met open armen ontving. Hij toonde ons al snel wat we in dit mooie plekje konden doen en stelde ons voor aan een gids. Toro Toro is een nationaal park dat vooral bekend staat om zijn canyons, riviertjes en afdrukken van dinosauriërs. Diezelfde namiddag trokken we met de gids naar een eerste deel van het park waar we afdrukken te zien kregen van de velociraptor en de diplodocus. We zagen ook nog andere afdrukken, maar je zal me moeten vergeven dat ik die namen niet meer weet. Voor wie het interesseert... het waren zowel afdrukken van herbivoren (die wandelen op vier poten) als van carnivoren (die op tzwee poten wandelen). Daarna gingen we de Canyon bezoeken. Dit zicht was adembenemend en we genoten dus met volle teugen van deze wandeling. De gids nam ons via 850 trapjes mee de Canyon in (200 meter diep) om daar de rivier meerdere malen over te steken door van de ene steen op de andere te hoppen. Dit hoppen was niet altijd even gemakkelijk en de gids speelde om ons te helpen enkele keren zelf steen. Na te hebben genoten van een pauze aan de watervallen, keerden we hoppend terug via alle steentjes en alle trapjes, terug naar ons beginpunt.

De dag erna deelden we vervoer en gids met een zeer sympathiek frans koppel. Twee gepensioneerden die al zowat de hele wereld hebben gezien, maar zeker en vast nog steeds plekjes vinden waar ze nieuwe avonturen kunnen beleven. In de voormiddag doken we een grot in waar we door spelonken moesten kruipen, afdaalden via rotsen die als glijbaan dienden en ons moesten omhoog trekken aan touwen om zo de grot weer te kunnen verlaten. Op zich was er in de grot niet zo veel te zien, buiten wat stalactieten en mieten, maar het klauteren en kruipen maakte dit een leuke ervaring.

Na de speleologie reden we een klein uurtje verder naar een kleine 4000 meter om op de canyon te wandelen. Schitterende zichten, rotsen in de vorm van een schildpad en een olifant, klimmen en dalen langs nauwe padjes maakte dit zeer de moeite waard. Na een lange dag kwamen we, voldaan van al dit moois te zien, toe in het dorpje. Nog even het dorpje verkennen vooraleer we aan tafel gingen. Op deze wandeling kwamen we een schoenmaker tegen die voor 10 bolivianos (iets meer dan nen euro) en op nog geen 5 minuten, Ben zijn trekschoenen op verschillende plaatsen herstelde. De naad was op een paar plaatsen gelost en toen we in België bij AS adventure hier voor gingen horen om dit te herstellen, ging dit meer dan 2 weken duren, en dan spreken we nog niet wat dit zou kosten...

Na een welverdiende maaltijd, speelden we nog een paar spelletjes Yahtzee met de nodige pintjes en chips, tot... de vrouw van de eigenaar besloot hysterisch te worden en het kot op stelten te zetten. Na eerst wat te schelden tegen haar man, besloot ze weg te gaan om even later terug te komen en minuten lang op de deur te bonken. De arme man ging buiten en bleef daar, want het was de vrouw die binnen kwam om alles van de man buiten te gooien. Al zijn kleren, boekhouding van het hotel, kassa, zelfs rekenmachin ging de deur uit... Even later volgde de vrouw ook. Ze trapte het af en even later zagen we de man met heel zijn hebben en houden terug binnen komen... Pittig tafereel om de dag mee af te sluiten. We kropen er maar in, want dinsdag om 6u30 moesten we alweer de bus op richting La Paz.

Wat er in La Paz gebeurde en hoe we daar zijn geraakt, volgt in een nieuw verslagje...