Bolivië en onze busavonturen

Dinsdag 20 november 2012… onze reis van Toro Toro terug naar Cochabamba. We hadden mooi op voorhand gereserveerd om niet meer te moeten rechtstaan op de weg terug. We hadden zelfs een tikkeltje meer betaald (10 Bolivianos, ongeveer gelijk aan 1 euro in totaal) om helemaal vooraan aan het raam te zitten in de bus en op die manier dus zeker geen last te hebben van plaatselijke bevolking die half op uwe schoot komt zitten.

We hoefden dus inderdaad niet meer gedurende uren recht te staan, maar aangenaam was de reis terug toch ook niet. Het schudden van de kasseien kwamen al zittend een stuk harder aan dan al rechtstaand (wat knieën toch allemaal niet kunnen opvangen)! En achter mij zaten twee “rijkere” Bolivianen die het blijkbaar niet nodig vonden om om 6 uur ‘s morgens wat bij te slapen voor de gemiste slaap die nacht. Zelfs met mijn oorstoppen hoorde ik die mannen roepen alsof ze rechtstreeks in mijn oor aan het roepen waren. Ben stoorde er zich zo niet aan en begreep niet waar ik me druk in maakte, waardoor ik natuurlijk nog lastiger werd!!! Gelukkig wist de chauffeur zijn gaspedaal goed staan, waardoor we nog voor de middag aagekomen waren in Cochabamba en ik dus van die twee pipo’s af was.

We besloten om onmiddellijk een bus door te nemen naar La Paz, zodat we daar een hotelleke konden vinden en ik kon genieten van een goede nachtrust, want die had ik wel nodig na de nachtelijke ruzies van de hoteleigenaars in Toro Toro en de veel te vermoeiende rit terug van daar. Gezien er de woensdag een “Censo Nacional” was in Bolivië (ik kom hier verder op terug) zaten alle bussen naar La Paz overvol en werden we dus verplicht om een Cama bus te nemen. Dit zijn de betere bussen, waar je met drie op een rij zit in plaats van vier en dus veel meer plaats hebt. Je kan in die bussen praktisch volledig gaan liggen, waardoor ze een pak comfortabeler zijn dan de rest. Helaas kosten deze bussen ook een pak meer dan de rest, maar ja, veel keus hadden we niet. We betaalden zo’n 15 euro meer dan op de heenreis (wat hier echt wel een groot verschil is) en waren gelukkig dat we een luxueuzere en rustigere reis gingen hebben.

Jaja... dream on guys!!! We stapten op de bus en beseften al snel dat het om te stikken was op die bus... vier mini raampkes op den bus om wat te verluchten en dat was het! Ok, even geduld en we vertrekken en dan zetten we de airco wel op. Ballekes, airco was stuk!!! Dan maar alle raampjes open zetten en hopen dat we dat overleven. Jaja, hier komt het al... same story as before. Na enkele minuten stopt die bus en stapt er weer heel wat volk op! Na een tijdje zitten er weer meer mensen op de bus dan er plaatsen zijn. Op de bus naar Toro Toro konden we hier door de lage prijs nog begrip voor opbrengen en om lachen. Maar dit is een ander verhaal! Veel te veel betaald voor weer zo’n onaangenaame 8 uur durende busreis. Ik slaag er nog in om een beetje in te dommelen, maar Ben is volledig opgefokt... ieder op zijn beurt zou ik zo zeggen :-) De vrouw die naast hem zit, zit te huilen van de pijn en Ben is bang dat hij haar microbekes gaat krijgen. Ik probeer hem gerust te stellen dat ne mens ook gewoon zeer kan hebben aan zijn buik of aan zijnen dikken teen en daarom niet besmettelijk ziek hoeft te zijn. Een tijdje later begint ne kleine die in het gangpad zit gewoon te pissen, waarop een van de passagiers hem toch een fleske geeft om in te pissen. Dit alles samen met de warmte maakt Ben zoals je je kan inbeelden niet zo blij!

Even dit detail ook nog, die Boliviaanse vrouwen die vinden zichzelf veel belangrijker dan hun kinderen. Dus die reserveren voor zichzelf een “comfortabele” cama stoel en de kinderen die moeten gewoon op de grond zitten. Daarnaast hebben de mensen het hier steeds koud. Wij zaten in onze short en t-shirt te zweten op de bus, terwijl die Bolivianen daar allemaal zitten met een wollen trui en nog een deken over zich. Dus die ocharm vier raampjes die de bus telde gingen ook al snel toe, omdat die Bolivianen het koud hadden.

Ik was zeer gelukkig toen we ’s avonds eindelijk toekwamen in La Paz, waar we een hotelleke vonden dat proper was en een kamer kregen weg van de straatkant. Eindelijk een nachtje rust!

De woensdag (21 november) was een beetje een speciale dag in Bolivië. Het was die dag de “Censo Nacional”. Dit betekent dat de Boliviaanse bevolking geteld moest worden. Alles in dit land gebeurt zodanig slordig, dat ze dus geen idee hebben van hoeveel mensen er in dit land wonen, of ze oud of jong zijn en waar ze juist allemaal wonen. Daarvoor moest op 21 november dus iedereen thuis blijven. Zo’n 230.000 mensen werden ingezet om van huis naar huis te gaan om daar na te kijken en te tellen hoeveel mensen er aanwezig zijn in elk gezin en huis. Die dag dus geen taxi’s, geen bussen, geen winkels of restaurants open. Als je uit het raam keek was de stad precies dood. Gezien onze nood aan rust, hadden wij de dag voordien onze vooraad eten en drank ingeslagen en zijn we lekker lang blijven liggen. In de namiddag was Anderlecht aan zet (dat Ben steeds nauw opvolgt via internet) en besloten we onze blog wat aan te vullen.

’s Avonds hadden we afgesproken met Daniël en Sara (onze Zweedse vrienden van de Uyuni tour) die twee straten van ons in een hostelleke zaten. We kwamen op straat en merkten snel dat het nog steeds doods was... in ons hotel hadden ze ons verteld dat de Censo tot 00u00 zou duren en dat plaatselijke bevolking niet op straat mocht komen en dat we dus zeker ons paspoort op zak moesten hebben. Onderweg keerden we even om om de politie toch zeker niet tegen te komen en waren we toch wel blij dat we snel aan onze vrienden hun hostel waren... is best wel eng zo’n lege stad. Daar toegekomen hoorden we van een Hollands koppel dat toeristen blijkbaar ook niet welkom waren op straat die dag. Die kerel wou naar een cafe gaan om Ajax te zien en werd tegengehouden door een groep militairen. Die verzochten hem “vriendelijk” om onmiddellijk terug te keren naar zijn hostel EN dat ze hem zouden oppakken als ze hem nog tegenkwamen. Verplicht om tot zeker 00u00 daar te blijven vlogen we in de jefe en de pisco sour om de avond af te sluiten met een pool spelleke. Om een uur of vier besloten we dat het op straat wel veilig zou zijn en gingen we terug om ons bedje in te kruipen.

Donderdag besloten we La Paz te verkennen. We gingen helemaal te voet naar de andere kant van de stad en genoten van deze stad. Een paar Europesere gebouwen en marktjes maakten me helemaal gelukkig en rustig. We stapten tot aan het park waar we de Boliviaanse scouts tegenkwamen en stapten daar tot boven op een “mirador”. Van daar konden we goed zien hoe deze stad gebouwd is in de valei. Echt mooi om te zien. Een druk bebouwde stad omringd door bergen waarop hier en daar wat sneeuw ligt... Het terugstappen naar het hotel was iets vermoeiender omwille van de beentjes die moe waren van het stappen, maar vooral ook van de nacht voordien. Maar we waren zeer tevreden dat we de tijd hadden genomen om deze stad te verkennen!

Vrijdag 23 november, opnieuw op tijd opstaan om onze bus te nemen naar de volgende bestemming. Het opstaan is nu net iets minder moeilijk doordat we toch even de tijd hebben genomen om lekker te rusten in La Paz. Onze bus gaat nu richting Copacabana aan het Titicacameer. Het is een aangename rit op een klein busje vol toeristen (nooit gedacht dat ik blij zou zijn om op een bus vol toeristen te zitten!). We nemen een ferry om het meer over te steken en zetten onze reis door tot aan onze bestemming.

Daar aangekomen gaan we, zoals gewoonlijk, eerst op zoek naar een goedkoop, leefbaar hostel. Eenmaal dat gevonden stappen we de hoofdstraat af naar een plekje om te eten. Een Fransman, die het hier blijkbaar goed kent stuurt ons een gezellig terrasje op, waar we voor 15 bolivianos (zo’n 2 euro) een heerlijke soep krijgen en een pasta als hoofdgerecht. Na deze heerlijke, maar vooral goedkope maaltijd, stappen we naar het water, waar we ons in een zalige ligstoel zetten en genieten van een pintje en een lekkere citroentaart.

De dag erna scheen het zonnetje heerlijk en beslisten we een bootje te nemen naar Isla del Sol. Het is daar mogelijk om ’s morgens afgezet te worden op het meest noordelijke deel en van daar helemaal naar het zuidelijke deel te stappen. Na een boottocht van zo’n twee uur kwamen we toe op het noordelijke deel. Dit eiland is helemaal niet zo ver van het haventje van Copacabana, maar het zijn gewoon zeer trage bootjes. Ben denkt dat hij er sneller was geweest al zwemmend en ik laat hem dat graag geloven.

Aangekomen moesten we drie kwartier stappen om aan een rots toe te komen, waar het de bedoeling is dat we er een God in zien en een slang en nog iets. We slaagden er niet in om een van deze dingen te herkennen. Van een gids (van een groep die daar rondliep) vingen we op dat de zon bij de Inca’s symbool staat voor de man en dat de maan symbool staat voor de vrouw. Vandaar dat hier een Isla del Sol is en een Isla de la Luna. Iets verder op het eiland kwamen we aan het zogenaamde “doolhof”, dat een Inca ruïne is. De eerste Inca ruïne van onze reis was een feit! Na hier onze broodjes te hebben opgegeten startten we onze wandeling naar het noorden. Het was een wandeling van zo’n drie uur, waarvan we het merendeel van de tijd omhoog moesten. Een goede eerste oefening voor Machu Picchu dat nog moest komen. Met het mooie weer was dit een prachtige wandeling. Het was een zeer tof pad dat ons helemaal naar de andere kant van het eiland leidde en we konden alle eilanden rondom ons van verschillende oogpunten bewonderen. En niet te vergeten, het azur blauwe water glinsterde onder de zon. En... krijg ik sommige mensen wat jaloers :-)

’s Avonds keerden we met een bootje terug naar Copacabana en gingen we hier een plaatselijk restaurantje binnen om de plaatselijke specialiteit te proeven... trucha (forel). Ben koos voor trucha can salsa tomatada en ik ging voor trucha con limon. Ik denk dat mijn keuze beter was, want Ben kreeg een forel met wat ketchup op... zijne kop was geld waard! Na dit heerlijke maaltijd (want ondanks de ketchup, was het toch een lekker visje) keerden we terug naar het hostel voor een lekker douchke en een welverdiende nachtrust. Ik verschoot een beetje toen mijn kleren uitgingen! Ik was ZO hard verbrand dat het precies leek dat ik mijn t-shirt niet had uitgedaan. En toen ik in mijn bed lag bleek het nog pijnlijk te zijn ook. Dankzij de veel te vele pillekes en zalfkes die ik heb meegesleurd had ik toch het nodige om de pijn wat te kalmeren. Ik kreeg nog dagen aan een stuk van Ben de mop te horen... “oh liefje, je hebt zo’n schoon blouske aan! Hahaha!!”

Zondag spraken we terug af met het Zweedse koppel, dat ook voor enkele dagen in Copacabana zat. We gingen ’s middags samen een hapje eten en een pintje drinken in de ligstoelen aan het water. We wouden graag onze cocktail avond van in Uyuni overdoen en gingen naar een Mexicaans cocktailbartje. We bestelden allen een drankje en een heerlijke plateau nacho’s met een mix sausje en heerlijke guacamole. Helaas merkten we al snel dat er met de bediening iets scheelde. We moesten zeer lang wachten op onze drankjes en ben van Ben zijn pint kwam al helemaal niks in huis! We trokken het ons niet aan en begonnen te kaarten... Janif, een spelleke dat uit Israël komt. Later op de avond kwamen er nog twee Israëliërs bij zitten. Doordat de bediening zo traag was, zaten we helaas vaker zonder drank dan met. Misschien niet zo slecht, gezien de prijzen in deze tent.

Toen we naar huis gingen kreeg ik van Ben enkel boze blikken en was het eerder beeld zonder klank. Ik begreep helemaal niet wat er mis was! Uiteindelijk kreeg ik het er toch uit... bleek dat hij heel boos was omdat hij was verloren met het kaarten. Iets nieuw leren kennen aan Ben, hij kan totaaaaal niet tegen zijn verlies. Heb ik ondertussen nog een paar keer mogen ondervinden als we met de kaarten spelen. Soms laat ik hem stiekem winnen zodat hij blij is :-). Moet ik er eerlijk wel bijzetten dat ik ook niet zo goed tegen mijn verlies kan ;-)

De boze Ben was de ochtend erna nog niet helemaal verdwenen toen we aan het agentschap om de bus te boeken weer slecht nieuws kregen (de bussen zitten ons hier helemaal niet mee!). De rechtstreekse bus van Copacabana naar Cusc o werd volledig afgehuurd door een school, waardoor het niet meer mogelijk was om die avond een rechtstreekse bus te nemen (er is namelijk maar 1 maatschappij in Copacabana die een rechstreekse bus aanbiedt). We besloten dus om een bus te nemen met overstap in Puno (Peru). De maatschappij rekende ons 160 bolivianos aan per persoon, wat dezelfde prijs was dan voor de rechstreekse bus. Ik vroeg even na hoe dit kwam en kreeg te horen dat we in Puno op een luxe bus zouden opstappen en het daarom zo duur was.

We wandelden die middag we nog twee bergjes op die rond Copacabana liggen om van daar een mooi zicht te hebben op het dorpje en het meer. Op de berg speelden we nog even met de kaarten en doordat ik Ben liet winnen, was hij weer helemaal goed gezind. We gingen nog een heerlijke Taco eten bij de Mexicaan en stapten de bus op naar Puno.

De bus naar Puno... hier volgt ons bussengeluk verhaal! We kregen een man mee op de bus die ons begeidde met onze valiezen en met de grensovergang. In Puno aangekomen ging hij met ons mee naar de busmaatschappij van de bus die ons naar Cusco zou brengen (dit was reeds betaald in het agentschap in Copacabana). Ben zei me dat dit niet de maatschappij was van de foto die de vrouw in het agentschap ons had getoond. Ik maakte me er niet druk in en regelde al het papierwerk. De man die met ons mee was bleef maar zeggen dat alles snel snel moest gebeuren, dat we anders onze bus zouden missen... dus, een beetje in de rapte werd alles geregeld. Toen Ben nog snel naar toilet was vroeg de man mij een fooi. Ik gaf niets en zei hem dat de bus al genoeg had gekost. En toen vertrok de man en zagen we hem nooit meer terug. Ik bekeek ons ticket wat aandachtiger terwijl we op de bus moesten wachten die er blijkbaar toch niet zo snel zou zijn. Prijs: 78 bolivianos. Niet zo normaal dat je 160 betaalt en de “luxe” bus die de langste afstand aflegt nog niet eens de helft van dat ticket kost.

Bus kwam toe en wat bleek... het ging helemaal niet om een Cama bus, maar om een Semi Cama. Wij hadden speciaal een Cama bus genomen om die nacht deftig op de bus te kunnen slapen en dus geen hostel te moeten betalen voor die nacht. Ben zijn goed humeur was al snel helemaal verdwenen!!! Hij probeerde met alle nodige middelen aan de busmaatschappij uit te leggen dat dit niet kon. Helaas zaten wij enkel met ons ticketje van deze bus naar Cusco. Met het ticketje van het agentschap was die oh zo vriendelijke man verdwenen en konden we dus op geen enkele manier bewijzen dat wij voor deze sh*t bus 160 hadden betaald! Het feit dat Ben op de bus begon te kloppen om zich af te reageren bracht ook niets op. Resultaat: wij op deze bus en goed afgezet door de bolivianen. Daarbovenop ook nog dat ze in de bus de verwarming hadden opgezet, waardoor het lekker bakken was!! Om 5 uur ’s morgens op dinsdag 27 november kwamen we aan in Cusco. Bleek dat er een hele kauwgom plakte op de vloer waar ik zat, waardoor heel mijn kous vol plakte. Ik had me de hele tijd al rustig gehouden omdat Ben boos was voor twee, maar toen moestik toch ook even schreeuwen en met dingen gooien. 5 uur dus, veel vroeger dan voorzien stonden we in Cusco. Daar zaten we dus in de busterminal. Veel te vroeg, te moe en te slecht gezind om ergens naartoe te gaan...