Terug in de tijd, de Inca-tijd

Daar zaten we dus in de busterminal van Cuzco... Uitgeput en hopend dat het snel dag zou zijn zodat we een hostelletje konden zoeken. Deze zoektocht moesten we gelukkig niet doen, want na wat geonderhandel met iemand van een hotel in het busstation, gingen ze akkoord met onze voorwaarden en hadden we onmiddellijk slaapplaats.

Na enkele uurtjes slaap inhalen, gingen we Cusco in. Veel trapjes te beklimmen, pff dat belooft voor de inca-trail. Deze kant van Cuzco had ik 6 jaar geleden helemaal niet gezien... We kwamen terecht bij een mirador over Cuzco, waar we een welverdiende pint ons lieten smaken.

Wat ik wel al gezien had, was de plaza de armas, waar het vol toeristen en toeristische restaurantjes zit. Je ziet ook dat heel deze stad nog toeristischer is geworden dan voorheen, want nu is hier zelfs een Starbucks... Dat konden we niet voorbij laten gaan en eindelijk dronken we een echte koffie, niet van dat flauw oplosspul.

De eerste dag hielden we ons na de stad te bezichten, vooral bezig met het zoeken naar een goedkope kamer voor ons verder verblijf in Cusco. Weer veel stijgen en dalen... Gevonden. Een goedkope kamer bij een lief vrouwtje waar we ook tijdens de vierdaagse inca-trail onze zakken konden laten. Gelukkig maar...

De volgende dagen (28 en 29 november) hingen we echt de toerist uit. We gingen mee op een georganiseerde toer naar de Sacred Valley, een vallei met allemaal inca-ruines en andere nablijfselen van de incas. Heel de dag, bus op en bus af, samen met 30 andere toeristen. Maar ja, als je dit zou doen zonder gids, lijkt het je net een hoop stenen... De eerste dag toerist werd afgesloten met een bezoekje aan een plaatsje waar ze leerden hoe je lama en schapen wol kon kleuren en kleren maken. Hierna volgde dan natuurlijk, het verplichte koop-een-souvenier-moment.

De dag erop was het een korte toer, die zich beperkt tot de ruines rond Cuzco. Ondanks dat het iets te toerist was naar onze goesting, was het toch interessant en hebben we veel bijgeleerd, ookal was het een spaanstalige gids. ´S avonds nog een laatste maal goed gaan eten voor we vertrokken op de inca-trail.

4u30 alarm gaat af. Ons klaarmaken want om 5u komen ze ons ophalen. Wij, als ideale toeristen, stonden gepakt en gezakt om 5u buiten. Zij, als iets mindere organisatie, was daar pas om 5u30... Het begin van een wacht-voormiddag.

Normaal zouden we om 9u30 starten aan kilometer 82, het fameuse begin van de inca-trail. Echter, dit werd jammergenoeg 12u30... Problemen met het zoeken naar dragers die keukengerief, tenten, eten moesten dragen. Normaalgezien is het één drager per persoon. Wij waren met 16. de dragers maar met 9 in het begin. Als je niet aan het opgegeven aantal dragers geraakt, kan je de inca-trail zelfs niet beginnen (dit gebeurde met een aantal groepen die die dag ook zouden vertrekken...). Na veel zoeken en onderhandelen aan het eerste checkpoint omdat we vrouwen meehadden in plaats van mannen, begon ons avontuur.

De start van de trail is, zoals ze het hier noemen. peruviaans vlak, wat wil zeggen dat je steil omhoog gaat om daarna een beetje vlak te hebben. Het eerste steile stuk bleek het al snel duidelijk, onze zakken zijn zwaar... En dat was nog maar de eerste honderd meter... Audrey had zichzelf wat overladen met kleren die ze die 4 dagen dacht te kunnen aandoen. Daarbij kwam dat zij ook nog 2 liter water meedroeg, omdat ik haar verplicht veel te drinken tijdens zo´n inspanningen want anders krijgt ze hoofdpijn, en had ze ook nog 1,5 liter cola mee om jefe te kunnen maken. In mijn zak zaten iets minder kleren, maar omdat drank kopen onderweg nogal duur zou zijn, had ik buiten mijn 2 liter in de camelbag, nog 4 extra liter water mee en nog een klein litertje rum. 12 gekookte eieren, een pak snickers, en alle nodige ehbo en pillekes, en natuurlijk ook onze mattekes en slaapzakken...

Na veel gepuf van Audrey, en nog meer gezaag van mij om een deel van haar gerief over te nemen, laadde ik, acher haar rug, al de cola over. Vermoeid, maar tevreden kwamen we in den donker, om 18u30, in ons eerste kamp toe. Daar kregen we coca-thee voorgeschoteld, met een koekje en popcorn, waarna we een lekker soepje kregen, en een goed vullende hoofdschotel. Ah, je leest het goed... Het douchen ben ik niet overgeslagen. Dat ging daar niet... Gelukkig hadden we, op aanraden van mijn mama, wegwerpbare natte washandjes mee waardoor we ons toch konden verfrissen.

Onderweg naar onze eerste kampplaats, kregen we de eerste ruines te zien op deze inca trail. Ah vergeten zeggen, de inca-trail volgt het pad voor 42 kilometer dat de incas gebruikten om naar macchu picchu te gaan. Dit is slechts een deel van het pad, wat op zich veel langer is, op weg naar het bedevaartsoord. De ruines die we onderweg zagen waren allemaal stopplaatsen, of militaire posten van toen.

Dag twee van de inca-trail. Opstaan om 5u30 met coca-thee. Stralend zonnetje al zo vroeg. Dat stemt ons goedgezind. Na één van onze beste ontbijtjes, een omelet, op deze reis vertrokken we vol goede moed op deze loodzware dag, waar we over 2 bergpassen moesten, de eerste lag op 4.200m en heet Death woman´s pass... We gingen dus een kleine 1.000m moeten stijgen. Gelukkig waren de rugzakken al wat minder geladen, want Audrey was naast haar cola ook een deel van haar kleren kwijt geraakt aan mij (koppig als ze is, wou ze dit eerst niet afgeven). Audrey had mij een vrijgeleide gegeven en zo kon ik, mezelf pijnigend, doorlopen op de trappen. Uiteindelijk bovengekomen, besloot ik na een rustpauze, is te gaan zien waar mijn liefje zat. Al vrij snel kwam ik haar tegen. Goed gedaan van mijn superwijfje. Bovengekomen met liefje kwamen de wolken op en werd het zicht verpest en was het best wel koud. Toch gelukkig dat ze haar jas, handschoenen en muts bij zich had.

Na deze eerste pas, was het dalen tot in het kamp voor het middageten. Jaja, het zijn hier lange dagen... Na een herstellende lunch en nog meer coca-thee, begon de klim naar de tweede pas. Andere groepen stoppen hier al en hebben een vrije middag, maar wij kregen een zware tweede dag voorgeschoteld om dan de derde dag te kunnen rusten.

Deze klim zijn nog meer trappen, maar gelukkig hielden we af en toe halt om uitleg te krijgen over de ruines die we tegenkwamen. Uiteindelijk toegekomen in het kamp waar we gingen overnachten, waren we blij dat deze vermoeiende dag erop zat. Weer een paar kilometer bij ons doel, machu picchu. Na een weer lekker avondmaal en lachen met de hollanders, australiers, amerikanen, denen en fransen die erbij waren, vluchtten we ons tentje in omdat het begon te gieten. Kort bij elkaar kruipen was de boodschap want het zeil plakte tegen de binnentent... Pissen was nu een hele uitdaging, maar ja, dan kreeg je er maar een douche bij, en dat deed wel deugd na zo´n twee dagen...

Dag drie. Niet binnengeregend... Wij blij. Bij het openen van de tent hadden we een schitterend zicht over de vallei en de bergen en scheen het zonnetje. Wij nog blijer. Als ontbijt kregen we dan ook nog een overheerlijke pannenkoek. Resultaat, onze dag kon ni meer stuk. Slechts een voormiddag stappen tot aan onze slaapplaats. Dit idee maakte de derde pass heel wat gemakkelijker dan de twee vorige, ookal ging deze ook steil omhoog. Misschien hielp ook het feit dat de voorbije avond al wat jefe verzet was geweest en het water en eten er al grotendeels door waren. Nog wat meer ruines, en een dutje later kregen we het avondmaal. Als dessertje en om onszelf te belonen ging al de jefe erdoor... En toen begon het te regenen. We maakten ons wijs dat dat wel weer ging stoppen zoals de voorbije dagen en dat we een stralend zonnetje zouden zien als we wakker werden. Niet dus... Om 3u (dit is geen typfout) stond de coca-thee klaar... in de regen en die stopte niet meer.

De reden dat we om 3u uit ons bed moesten, was dat we dan zeker als eerste groep aan het laatste checkpoint zouden zijn wat betekent dat we als eerste aan Puerta Del Sol zouden zijn en dus als eerste konden genieten van één van de zeven wereldwonderen. Maar ookal stonden we in de Puerta Del Sol, van zon was geen sprake en heel Machu Picchu lag verscholen onder de wolk. Jan De Backer had ons nog gewaarschuwd: Beuzze, ge moet ni meer naar Machu Picchu gaan, want de stad is weg, ik ben daar geweest. En gelijk had hij. De verloren stad, was verloren in de wolken... Dat had een beetje een effect op ons humeur, want je stapt vier dagen om Machu Picchu van hier te kunnen overschouwen met de opkomende zon, maar niet voor ons... Het regenseizoen, dat op 1 december begint, was inderdaad stipt op tijd begonnen.

Gelukkig kwam het zonnetje er tegen 9u stillaan door en trok het wolkendek open. Wij blij, want wij hadden als één van de enige toegang tot Waynapicchu. Het uur supersteil omhoog klimmen maakte ons niet uit want boven wachtte ons een onbeschrijflijk zicht van deze stad dat niet meer verloren was. Van hierboven konden we zien dat Macchu Picchu in de vorm van een condor gebouwd is. Een condor stond in de inca-tijd bekend als de god van het hiernamaals. De andere symbolen die het inca-tijdperk nog kenden waren de slang en de puma. De puma stond voor het leven (Cuzco is gebouwd in de vorm van een puma), en de slang voor de onderwereld. Je moet hier altijd goed voor kijken en zonder hulp zou je het niet zien, maar idd, het is echt zo. Na een fotoshoot boven op de berg, daalden we terug af want het was inmiddels weer beginnen regenen. Nog snel deden we een terrasje op Machu Picchu en dan de bus op naar beneden de rest van de groep weer gaan vervoegen.

Met de groep gingen we dan naar de thermale baden van Aguas Calientes. Iedereen uitgelaten omdat ze het vuil van hun lijf konden laten weken in deze baden, genietend van een pintje of een cocktail. Tegen de avond moesten we de toeristentrein op naar Cuzco, waar we de andere leden van de groep "jefe" leerden kennen. Ze hadden de Belgen namelijk verantwoordelijk gesteld voor de drank tijdens deze treinreis, en dat hebben ze geweten.

'S anderendaags onszelf een dagje rust toegekend. Wat rondslenteren, een starbucks-koffie drinken, anderlecht volgen, contact zoeken met thuisfront en wat cadeautjes kopen.

We bleven nog een dag in Cuzco om van daaruit een busje te nemen naar Tipon. Cuzco staat gekend om zijn plaatselijke delicatesse, cavia. Van onze gids hadden we vernomen dat ze in Tipon de beste serveerden. Dus wij daarheen. Na twee lokale busjes, kwamen we er toe en volgden we een local die we waren tegengekomen op de bus. Zoals de meeste al kunnen zien hebben op facebook, ziet zo'n beest er niet echt uit op je bord, maar het moet gezegd worden, het was echt lekker. Beetje weinig vlees, en veel puizelen, maar het was meer dan in orde.

Op 6 december lieten we deze toeristische trekpleister achter ons en gingen we verder richting Chili, met als tussenstop Arequipa. Hier verbleven we slechts twee nachten en liepen gewoon wat rond, dronken een pintje of veel meer en gingen eens naar de cinema.

Volgende stop onderweg naar Chili. is Tacna. Hier is op zich niks te beleven, maar aangezien er geen rechtstreekse bussen zijn die de grens overgaan, word je verplicht om hier een klein busje te nemen die je de grens overzet en je naar Arica (Chili) brengt. Aangezien het hier nog goedkoop is om te slapen en te eten, besluiten we hier te stoppen en niet in Arica, want tegen dat we daar zijn zou het toch te laat zijn om een bus te nemen naar Iquique, onze eerste stop in Chili. Doordat ik ziek ben zitten we hier jammergenoeg een dagje langer dan gepland, maar zo, en door de hele goede zorgen van mijn superwijfje, ben ik helemaal op en top om door te reizen naar Iquique. Ah ja, dat maakt ook dat onze blog helemaal up-to-date is, dus tot ons volgend verslagje...