Ons liftavontuur

Dinsdag, 18 december 2012, de dag die bij ons de geschiedenis zal ingaan als het liftavontuur naar Argentinië.

Om het voor jullie een beetje te kaderen, willen we de af te leggen weg van 420 km een beetje beschrijven.

Het startpunt Pisco Elqui ligt op 1.300 meter hoogte. Van hier tot aan de chileense grenspost, die enkel open is tijdens de zomermaanden, is het 69 km, een uurtje rijden langs een geasfalteerde baan die lichtjes omhoog stijgt. Eenmaal de chileense doaune voorbij, is de weg niet langer geasfalteerd en bevind je je middenin de Andes. Waar ze in Berlijn en China aan een muur hebben moeten bouwen, heeft moeder natuur er hier zelf eentje neergepoot. Het stukje muur waar wij moesten zien over te geraken meet op zijn hoogste punt 4.780 meter en is een 177 kilometer dik. De eerste 92 niet-geasfalteerde km brengen je doorheen de Andes over de Paso de Agua Negra om dan langs de argentijnse kant van de Andes af te dalen tot aan de argentijnse grenspost om dan nog de laatste 174 km op normale weg af te leggen naar San Juan.

Het eerste deel van ons avontuur verliep heel vlot. We namen het busje vanuit Pisco naar de hoofdbaan die La Serena en de grensovergang met elkaar verbind. Het punt waar we stonden te liften was net voorbij de afslag naar Pisco Elqui. Alle auto´s die ons zouden passeren, moesten toch al richting de grensovergang. Dus dat vonden we al een meevaller. Een dikke tien minuten auto´s zien inslaan richting Pisco Elqui werkte een beetje frustrerend. Nog geen enkele auto die reed richting grens. Ah... de eerste auto komt. Een peugout 206. Duimen omhoog en hopen op het beste. En ja, de auto stopte en we konden mee. De vrouw moest wel niet tot aan de grens maar toch, we waren blij dat de eerste auto ons meenam en we zo een stukje dichter bij de grens zouden komen.

Na een 20 minuten rijden stapten we uit en moesten we op zoek gaan naar een tweede lift. 5, 10, 15 minuten later en we zagen de eerste auto naderen. Een pick-up kwam in volle vaart af en deed geen aanstalte om te stoppen. Terwijl ik die mens aan het vervloeken was omdat hij niet stopte, hield hij een paar honderd meter verder halt en kwam in achteruit naar ons gereden. Het waren twee mannen die op weg waren naar een goudmijn. Hier in Chili zijn er ongelooflijk veel mensen tewerkgesteld in de mijnsector, want heel de Andes is rijk aan grondstoffen, koper, salpeter, goud,...

Om op hun bestemming te geraken moesten de mannen tot aan de grenspost rijden. Dikke meevaller en 2 op 2. 9u30 en we waren al aan de grenspost. Dit liep vlotter dan we hadden kunnen hopen. We gingen naar de douane voor al de nodige stempels, maar ze zeiden dat we beter konden wachten totdat we een lift hadden. De grenspost was namelijk nog maar een week of twee open en zo veel volk passeerde er niet richting Argentinië. En dat was inderdaad het geval. Het eerste uur dat we wachten, geen enkele auto gezien. Dan maar een klapke doen met die douaniers want veel hebben die niet te doen. Na een heel reisverslag te hebben ontvangen van het Lake District en Patagonië van Chili en Argentinië, was het tweede uur verstreken en waren er 2 auto´s gepasseerd die naar die goudmijn moesten. Nog twee uur later en de enige auto´s en pick-ups die we zagen, gingen niet tot Argentinië.

En dan eindelijk. Een bmw X5 met argentijnse nummerplaat. Met het geluk dat we al hadden gekend, gingen we er al vanuit dat we wel zouden meekunnen. Niet dus. Twee zure oude mensen hadden "geen plaats". En ook de volgende argentijnse auto zat (echt) vol. Dat verhaal herhaalde zich nog een keer of twee. Het werd al laat. 14u30 en we hadden misschien een auto of 10 gezien op heel de dag dat we daar zaten. Omdat de grenspost om 17u sloot, ging ik eens horen of het mogelijk was om daar te overnachten en iets te kunnen eten. Er staat daar immers een heel complex voor die douaniers, dus met een beetje geluk moest dat wel mogelijk zijn. Na van het kastje naar de muur te zijn gestuurd en ik terug ging naar liefje met het goede nieuws dat we daar wel konden etenen slapen, had liefje nog veel beter nieuws. Ze had een lift versierd. We konden mee in een splinternieuwe pick-up F350 met een chileense vader en zijn zoon die voor het werk naar San Juan moesten. Goed gedaan van superwijfje.

Een luxe-lift die ons door en over de Andes bracht. Dit hadden we eigenlijk niet anders willen doen. Hoe ongelooflijk mooi alles hier is. We wisten niet waar eerst moestem kijken. Ook al kan het zijn dat je denkt, pff, da zijn toch maar bergen, het is als je hier tussen staat dat je beseft wat een kracht de natuur heeft en hoe mooi ze is.

We kregen heel wat bergen te zien in alle mogelijke kleuren en maten. De twee mannen, allebei Ramón genaamd, gaven overal ook wat uitleg bij... hetgeen alles nog leuker maakte. Al steigend kregen we ook een geweldig mooi meer te zien tussen de bergen en helemaal boven aan de overgang lag sneeuw. Hier stopte Ramón ook even om ons te laten genieten van het zicht over de bergen en wat fotootjes te trekken.

Wat we ook zeer fijn vonden was dat Ramón in Chili woont en ongeveer om te 8 dagen naar Argentinië moet rijden voor zijn werk. Resultaat... hij kent de weg door en door. Dit maakte dat hij af en toe een wegje insloeg waar verboden te rijden stond, zodat we meer dan één keer meer dan een half uur wonnen. En gezien hij de weg zo goed kende, kon hij al wat sneller rijden. Dit maakte dat we na zo'n vijf uurtjes rijden veilig en voldaan toekwamen op onze bestemming... San Juan.

Wat we hier allemaal deden is dan weer voor een volgend verhaaltje.