De nationale parken

In San Juan aangekomen trakteerden we onszelf op een restaurantje. We vonden dat we dat hadden verdiend na zo'n spannend, maar zalig avontuur. Na het restaurantje gingen we op tijd ons bedje in, want de dag nadien moesten we er weer op tijd uit om door te reizen naar San Augustin.

We hadden gekozen om de nationale parken van Talampaya en Valle de la Luna van hieruit te bezoeken. We kwamen toe in het dorpje en werden meteen ontvangen door ne kerel die ons een hostel wou aansmeren en de trip naar de nationale parken. Gezien hij van het hostel was dat we uit onze footprint hadden gekozen en hij ons vervoer wou geven, beslisten we hem toch te volgen en kwamen we in een gezellig hostelleke met een tof tuintje terecht.

We wouden graag diezelfde dag nog naar Valle de la Luna gaan, maar dat was blijkbaar geen mogelijkheid. Je moest met zijn organisatie minstens met vier personen zijn, zodat de auto vol zat. Als we met twee wouden gaan, moesten we de prijs voor vier betalen, hetgeen wij gezien de hoge prijzen zeker niet wouden doen! Hij informeerde ons dat het hoogseizoen nog niet was begonnen en er dus weinig toeristen in het dorp zaten. Ook vertelde hij ons dat alle toeristen in zijn hostel zaten en dat we dus ook geen andere tours zouden vinden die diezelfde dag zouden vertrekken. En inderdaad... toen we naar de twee agentschappen gingen die de tours aanboden, stonden we telkens voor een gesloten deur. Ik denk dat die mensen hun agentschap niet openden, omdat ze gezien de weinige mensen aanwezig in het dorp, toch niets zouden verkopen. Resultaat... we boekten een tour naar Talampaya voor de volgende dag en naar Valle de la Luna de dag daarop. De mensen van het hostel raadden ons af om beide parken op één dag te doen gezien de hoge temperaturen van zo'n 40 graden. Wij waren daar niet echt mee akkoord, maar ja... met twee konden we toch niet gaan, dus volgden we de rest maar.

Die middag leerden we twee Belgen kennen, Ann en Wim. Met hun genoten we van een duikje in het zwembad en een pintje. We besloten om samen met hun een assado (BBQ) te doen in het hostel die avond. Toen de eigenaars dat hoorden, werd ons gezegd dat zij wel voor alles zouden zorgen. Handig zou ik zo zeggen! Om 20u30 werd het vuur aangestoken en gezien ze in Argentinië BBQ'en op echte kolen (en niet met houtskool) hadden we nog meer dan tijd genoeg voor een Jefe aperitiefje met een chipke, olijfjes en een sauciske. Om 23u was het vleesje klaar en kregen we zo'n 400/500 gram vlees de man op ons bord. Een beetje minder dan dat voor mij dus en een beetje meer voor Ben. Het was een zalige avond, met lekker eten en aangenaam gezelschap. Ik moet zeggen dat het toch wel genieten was om nog is een hele dag Nederlands te praten met de mensen rondom ons in plaats van steeds in het Engels of gebrekkig Spaans.

De dag erop vertrokken we om 8uur dus naar Talampaya met een busje. Het is een beetje moeilijk om te beschrijven wat Talampaya eigenlijk is... het is ook een woestijnlandschap, maar helemaal niet zo droog als de woestijn die we zijn tegengekomen tussen Chili en Bolivië. Er groeien wel plantjes en bomen en er loopt een rivier. Je rijdt met de bus door een kloof, waar de rivier zou moeten lopen, maar die is op de meeste plaatsen helemaal uitgedroogd. Je hebt dus links en rechts van je hoge rotsen die een rode kleur hebben. Gezien ik een bril heb met wat gelige glazen, was dit alles voor mij nog mooier dan het echt is, want alles zag echt rood.Deze kloof is ontstaan door de erosie door water. Het is echt een prachtig resultaat van de natuur! We waren dus 100 percent tevreden dat we het ons moeilijk hadden gemaakt en hadden gelift om tot in San Juan te geraken. Die namiddag deed Ben een dutje om de avond van voordien wat te laten bezinken en zocht ik al naar een hostelleke voor onze volgende bestemming, Mendoza.

Dag drie in San Augustin wandelden we in de voormiddag het dorpje door en een meer helemaal rond, want de uitstap naar Valle de la Luna vertrok pas in de namiddag. Na een heerlijke lunch stapten we weer de bus op om tot daar te gaan. In dit park rijdt de gids voor met een jeep en moet iedereen in caravan achter hem aan rijden. Op enkele plaatsen wordt er gestopt en geeft de gids een beetje uitleg. Dit park noemt eigenlijk officeel het park van Ischigualasto, maar omdat het landschap hier lijkt op dat van de maan, wordt het park in de volksmond "Valle de la Luna" genoemd. We kregen in dit park een hele boel formaties te zien die gevormd zijn door onder andere wind. Zo kregen we stenen te zien die zo rond zijn als een bal, en een heleboel andere onbeschrijfelijk mooie dingen. Toen we aan het einde van het bezoek waren, reden we via een andere weg 12 km terug, via een rode stenen wal.

Die avond beslisten we om geen nacht bij te boeken in het hostel, omdat onze bus om 3u30 al vertrok. We speelden dus een hele avond wippen en Yahtzee tot het tijd was om ons busje te nemen naar San Juan en van daar een bus naar Mendoza, waar we toekwamen op zaterdag 22 december.

Voor Mendoza hadden we niet geopteerd voor de hostels van onze voorgangers (omdat we het zo goedkoop mogelijk wouden houden) en daar kregen we snel spijt van. We kwamen toe in ons hostel (Mendoza Inn) en op eerste zicht leek dit wel ok. Feesttent, met mooie tuin en schoon zwembadje. Ook de kamer leek ok, want we lagen er maar met ons tweetjes op en er stond airco. Wij op eerste zicht dus blij. Tot ik na mijn dutje naar toilet wou gaan en ik merkte dat de wc in de badkamer naast onze kamer en dicht bij de bar door iedereen werd gebruikt. Gezien de douche praktische boven de wc pot hing lag er in de badkamer dus een laagje water en had iedereen daar met zijn schoenen gaan instaan en was alles dus redelijk vuil. De persoon die ervoor net een douche had genomen had gezellig veel haar achtergelaten overal... Ik was dus helemaal niet meer tevreden met dit hostel. Toen ik naar huis wilde bellen via skype vond de kerel van het hostel het nodig om de muziek ineens volle tube op te zetten. Ik moest hem drie keer vragen om het stiller te zetten voor hij begreep dat ik onmogelijk kon bellen met al dat lawaai. Dus, de vieze badkamer en de "aangename" mensen van het hostel deden me al snel beslissen dat ik na die eerste nacht die al betaald was, naar een ander hostel wou.

Al zoekend naar een ander hostel beseften we al snel dat onze plannen voor de komende dagen niet zouden doorgaan. Gezien Mendoza in de wijnstreek van Argentinië ligt hadden we gepland om naar de bodegas te gaan om wijn te proeven en een dagje te gaan winkelen om mekaar een cadeautje te kopen. Helaas bleek dat de wijnboeren een beetje lui zijn rond de kerstperiode en voor drie dagen gesloten waren. We zouden pas woensdag de bodegas kunnen bezoeken. We veranderden dus onze plannen en beslisten om het andesgebergte de volgende dag opnieuw in te gaan om daar de kerstdagen te vieren.

Hoe dit allemaal verliep, is dan weer voor een volgend verhaaltje.