De kerstdagen in de Andes

We willen hierbij eerst en vooral Bram en Leen bedanken die ons lieten weten dat de trip tussen Mendoza en Santiago prachtig was en ze het zelf jammer vonden dat ze niet voldoende tijd hadden om in de Andes te stoppen en daar wat tijd door te brengen. Hiermee beslisten wij dus wel wat tijd door te brenden in het Andesgebergte.

Op 23 december kwamen we weer vroeg ons bedje uit om een busje te nemen naar Uspallata, een dorpje in de Andes. Ik was doodmoe en sliep dus de hele busreis, die een kleine twee uur duurde. Ben daarentegen genoot met volle teugen van het prachtige berglandschap dat ons naar het dorpje bracht! Zoals de andere bergen die we reeds te zien kregen, waren hier vele kleurtjes te verkennen in de bergen en reden we de hele reis langs de rivier die vanuit deze bergen naar Mendoza loopt.

Aangekomen in het dorpje zochten we een hostelleke en kwamen we terecht bij een heel vriendelijk madammeke die in de kamers met vier bedden, toch telkens maar een koppel per kamer stak, waardoor we het geluk hadden dat we met ons tweetjes lagen en dus geen dorm moesten delen met anderen. We zetten snel al onze spullen af in de kamer en gingen naar het kleine pitoreske centrum om te horen wat we hier allemaal konden doen. We hoorden al snel dat er niet echt een mogelijkheid was om op ons eigen de bergen in te trekken om te gaan stappen. De bergen en wandelmogelijkheden lagen blijkbaar te ver van het dorpje om te voet tot daar te gaan en dan nog in de bergen te gaan stappen. We beslisten dus om een trip te doen via een organisatie. Met twee zeer vriendelijke mannen gingen we de bergen in. Een van de mannen was chauffeur. De tweede man was degene die overal met ons uitstapte en ons uitleg gaf over al hetgeen we zagen. We waren zeer tevreden met onze gids, want hij deed zijn uiterste best om traag en duidelijk te praten en legde alles graag een tweede of derde keer uit als we het niet begrepen.

Onze eerste stop was aan een mijn. Ik denk dat het een kopermijn was. Hopelijk ben ik juist, want anders gaat liefje me weer een vergeetkous noemen! Soit... we gingen dus binnen in de mijn, waar de gids wat uitleg gaf over hoe deze werd gevormd en wat de invloed is geweest van de Spanjaarden toen ze Zuid-Amerika zijn binnengekomen. Verder in de mijn toonde hij ons hoe we aan de donkere stenen konden zien waar er grondstoffen te vinden waren en waar de werkmannen de verschillende gangen hadden gemaakt om de grondstoffen te ontginnen. Verder legde hij ook de impact uit van de verscheidene natuurelementen op de grondstoffen. Toen we uit de mijn kwamen reden we even verder naar een uitkijkpunt, hier ‘mirador’ genoemd. Van hier kregen we een mooi zicht over de Andes en over het land dat bewerkt wordt door mensen. Het verschil tussen beiden is zeer groot... de droge bergen, naast de groene bomen en vruchten die de mensen hebben geplant en in leven houden via aangelegde kanaaltjes.

Uiteindelijk reden we naar de montaña 7 colores. Hier konden we heel goed zien dat er heel wat verschillende kleuren te vinden zijn in de bergen en eindelijk kregen we ook de uitleg die erbij hoort. Zo verraadt elke kleur welke grondstof er in een berg te vinden is. De gele kleur (er bestaan twee verschillende soorten geel) duidt op een of ander ijzer of op zwavel. In Uspallata kregen we het geel van de sulfaat niet te zien, maar die hadden we al voldoende gezien en geroken op onze Uyuni tour. Verder duidt het rood op ijzer... de kleur van geoxideerd ijzer, namelijk roest. De groene kleur wijst op koper, opnieuw de kleur die ontstaat door oxidatie. We vonden het zeer interessant om eindelijk te begrijpen waar de kleurtjes van de berg vandaan komen.

En toen begon het spannende stuk!!! Met de mountainbike 7km de berg af. Gezien mijn vele vallen toen ik klein (en ook minder klein was), moet ik toegeven dat op de fiets kruipen niet mijn lievelingsbezigheid is. Maar gezien ik van oordeel ben dat je volop moet genieten en dus alles is moet proberen, besloot ik het Ben toch te gunnen. Daar boven kregen we dus een helm op ons hoofd gezet en een fiets in onze handen. De gids legde nog even uit waar de voorste rem stond en waar de achterste en hoe je gezien de 7km afdaling op zand en kiezeltjes het beste remt. Onthouden van vroeger (na drie keer over mijn stuur te zijn gevlogen en er een litteken aan mijn kin aan overgehouden te hebben) is dat het geen goed plan is om enkel met de voorste rem te remmen. Een beetje paniekerig kroop ik dus mijn fietske op voor de afdaling. De eerste minuten ging ik zeer traag en zat ik zo wat te bibberen op mijne fiets. Al snel merkte ik dat alles vlotter verliep dan ik had gedacht en waren we dus vertrokken. Ook deze afdaling was weer prachtig; mooie landschappen en enkele condors kwamen we tegen.

De dag nadien stapten we weer een bus op om verder de Andes in te gaan. Onze volgende stop was Puente del Inca, het dorpje van waar de meeste trekkers vertrekken om de Aconcagua te beklimmen. De Aconcagua is met zijn 6962 meter de hoogste berg van het Amerikaanse continent. Gezien we in Puente del Inca geen hostel vonden dat binnen ons budget paste en er daar boven echt te veel wind was om ons tentje op te zetten, besloten we een dorpje terug te rijden en een hostel te zoeken in Penitentes. Uit Penitentes vertrekken de verscheidene skiliften die leiden naar een skigebied met zo’n 70 kilometer pistes. Dit dorpje leek een beetje op een spookdorp. Er staan een paar hotellekes, die blijkbaar enkel in de winter succes hebben. De ‘supermarkt’ is gewoon een houten cabanneke dat half uit elkaar hangt. Daar kan je enkele basis dingen kopen om te overleven, maar niks van verse producten. Hier in Penitents vonden we een klein, maar fijn hostelleke dat echt zo een skichalet was. Veel bedden dicht bij elkaar dus. Maar opnieuw hadden we het geluk om maar met twee op ons kamertje te liggen.

In de namiddag trokken we naar het nationaal park Aconcagua. Gezien dit park redelijk ver is van Penitentes, besloten we opnieuz te liften. De gendarmerie nam ons mee en we geraakten dus veilig aan de ingang van het park. Daar konden we een wandeling doen van zo’n twee uur, waar telkens bordjes hingen met wat uitleg over het nationaal park en vooral over de Aconcagua waarop we vanuit dit park een prachtig zicht hadden. Ik verloor Ben voortdurend doordat hij deze berg zo impressionant vond, dat hij er maar foto’s van bleef trekken. Resultaat... we hebben heeeel veel foto’s van de berg met zijn sneeuw, dit van op verschillende hoogtes en met verschillende belichting. De besten krijgen jullie nog te zien! Toen we ’s avonds terugkeerden naar ons hostel waren er heel wat mensen toegekomen die net terug kwamen van het beklimmen van de Aconcagua. We kregen heel wat spannende verhalen te horen over vele dagen wachten tot het toegelaten was om de berg te beklimmen... je moet namelijk wachten op een dag zonder te veel wind. Ook kregen we verhalen over sneeuwstormen en stokken van tenten die breken... het deed Ben zijn droom om dit ooit is te doen niet weggaan. Met deze mensen (allemaal franssprekenden uit Frankrijk, Zwitserland en Canada) gingen we in het enige restaurant dat die dag open was een hapje eten. Dit was eerlijk gezegd een schitterende keuze, want we kregen de beste steak van de hele reis op ons bord! In dit restaurant leerden we nog een Frans/Chinees koppel kennen dat al 16 maanden aan het reizen is. Deze mensen reizen met de tandem... geweldig! Ze zijn in Canada vertrokken en al helemaal tot hier in de Andes afgedaald. Ze gaan nog verder helemaal naar het Zuiden in Ushuaia en stappen daar op een zeilboot om Antarctica te bezoeken. Met diezelfde boot gaan ze dan naar Afrika... dit gaat zo’n drie maand duren. Van daar trekken ze helemaal naar het Noorden van Afrika om dan door te reizen naar Azië en te eindigen in China bij haar familie tegen december 2013. Echt twee zeer vriendelijke mensen die heel wat leuks te vertellen hadden! Hier vierden we dus kerstavond... met onze kerstmuts op ons hoofd!

Kerstmis... wat een leuke dag!! We beslissen om een hele dag te gaan stappen om zo volop van de rust en de pracht van de Andes te kunnen genieten. Eerst even naar huis bellen om de hele familie een prettige kerst te wensen en dan als iedereen is heeft geroepen “Joyeux Noël”, zijn we helemaal klaar om te vertrekken. We steken de rivier over via een brugje en volgen een hele tijd een oude spoorweg die helaas niet meer in gebruik is. Ben zet wat muziek op en luidkeels zingen we samen ‘brandweer’ van Clouseau. Na dit liedje zet Ben het ene meezingliedje na het andere op en zingt hij luidkeels mee... detail, het zijn allemaal love songs, waardoor hij me in op mogelijke manieren duidelijk maakt dat dat hij me leuk vindt, en mooi, en onweerstaanbaar en dat hij zoveel van me houdt... Ik geniet van zijn zangtalenten! Na een uurtje stappen zegt hij dat het tijd is voor een koekjes-pauze. We zitten op een plek waar we een geweldig uitzicht hebben over de Andes. Plots zet hij ‘You and me’ van Milow op (is zo’n beetje ons liedje) en tovert hij een kaartje uit zijn zak. Op het kaartje staan allemaal zeer lieve dingen en vertelt hij me dat hij op deze reis nog zekerder is geworden dat hij voor altijd bij me wilt zijn. Als ik het kaartje helemaal heb gelezen gaat hij op zijn knie zitten en vraagt... wil je dan nu met me trouwen (klein detail, Ben had dit al enkele keren gevraagd, maar niet altijd in evere nuchtere toestand... remember zijn verjaardagsfeestje bv). Ik laat enkele traantjes voor ik dolenthousiast roep: “natuurlijk wil ik met je trouwen”. Zo romantisch!! De ring had ik in Bolivië al samen met hem uitgekozen op de markt. Dus ik wist wel zo’n beetje dat er een aanzoek aan zat te komen, maar dit maakt me niet minder blij. Ik ben blij blij blij!!!

Na deze tussenstop die ik nooit meer zal vergeten gingen we de berg op. Eenmaal in de vallei aangekomen kregen we zicht op de prachtige penitentes berg. We aten ons kerstmaal, zijnde droog brood met pate uit blik, met dit prachtig zicht en met ons tweetjes. We konden het ons niet mooier en beter voorstellen! Ons plan was om op tijd terug te keren om om vijf uur de bus terug te pakken naar Mendoza. Gezien we zo hard genoten van de wandeling en van elkaar, besloten we gewoon door te stappen tot we het beu zouden zijn. We namen ’s avonds een bus terug naar Uspallata, zodat we de dag erna tijdig in Mendoza zouden zijn om eindelijk lekkere wijntjes te proeven.