Wijntjes proeven in Mendoza

Na de pracht van de Andes was het tijd om wat tijd door te brengen in de stad. Op 26 december kwamen we tegen de middag toe in Mendoza. We besloten Kiekens en Jelle hun raad op te volgen en naar het Monkey hostel te gaan. Iets duurder dan ons budget, maar dat maakte niet uit na de slechte ervaring in het vorige hostel (Mendoza Inn). We kregen in dit hostel heel veel uitleg over de tour die je kan doen in Maipu, zo'n 15 minuutjes rijden van Mendoza. Gezien we al op voorhand hadden bepaald dat we deze tour op ons eigen wouden doen, waren we van plan om een bus te nemen om tot Maipu te gaan. De kerel die op dat moment in het hostel stond, informeerde ons dat hij net naar daar ging vertrekken met de taxi en dat we dus gerust mee konden en de prijs door twee zouden delen. Gezien wij geen tijd wouden verliezen en de wijnhuizen tegen 17u30 sluiten, aanvaardden we dit voorstel en stonden we dus redelijk snel in Maipu. Daar toegekomen huurden we bij Mr: Hugo een fiets (we wouden graag een tandem, maar die waren helaas uitverkocht), kregen we een planneke, wat advies van de beste bodegas en waren we gereed om te vertrekken. We trokken eerst naar een plaatsje waar ze allerlei artisanale producten maken, zoals tapenade, olijfolie, allerlei soorten dulce de leche (specialiteit van Argentinië - dit is wat ze op hun boterham smeren in plaats van choco - is een pasta die naar caramel smaakt), marmelades, sterke drank, ...) We kregen hier zo'n 15 minuutjes uitleg over olijven en het maken van olijfolie. We leerden daar dat je om 1 liter olijfolie virgina te maken, je 100 kilo olijven nodig hebt... dat is dus de reden waarom dit product zo duur is. Na deze uitleg kregen we zowat alle producten te proeven die ze hebben. Van de sterke dranken moest je er 3 kiezen, maar gezien dit niet zo lekker was, vonden we dat niet zo erg. Gezien Ben en ik dezelfde dingen lekker vinden, was het niet zo moeilijk om te kiezen wat we zouden kopen. We kwamen buiten met een potje tapenade gemengd met blauwe kaas, een grote fles olijfolie voor onze slaatjes en een potje dulce de leche met cocos. Ik vind persoonlijk dulce de leche niet te eten, maar dit was heerlijk!

Na een fondke te hebben gelegd in deze proeverij, trokken we naar onze eerste bodega..."Familia di Tomasso". We werden verwittigd door Ann en Wim (2 Belgen die we in San Augustin zijn tegengekomen) dat het de hele weg vals plat is. Vals plat... amai nog ni!!! Ik was best wel blij toen we waren aangekomen bij di Tomasso.Dit is de oudste bodega van deze streek. We kregen daar toegang tot de kelders met de grote tonnen van "French oak" en heel de uitleg rond de wijn. Hier waren wijnen met een korte rijpingsperiode die 6 maand moet rijpen in de ton en achteraf 6 maand in de fles. Daarnaast heb je ook reserva wijnen, deze wijnen zitten minstens 12 maand in de tonnen, maar soms ook 18 maand. En dan heb je natuurlijk ook de verschillende druiven. In deze bodega kregen we een Malbec en een Sauvignon te proeven. Ben en ik hadden al snel door dat we beide meer voor de Sauvignon zijn, en liefst nog de reserva natuurlijk. Daarnaast kregen we ook een zoete wijn te proeven. Normaalgezien zijn wij helemaal niet voor zoete wijnen, maar dit smaakte heerlijk!!! We wouden heel graag een flesje kopen van die zoete wijn om mee te nemen naar huis, maar zagen het niet echt zitten om nog 2 maand te sleuren met die fles, en alcohol mag je niet opsturen per post. We hebben dus met pijn in het hart het flesje laten staan.

Na deze bodega trokken we door naar, jaja... een volgende bodega. Vanaf nu was het vals plat in de goeie richting. En als het toch een beetje omhoog ging, paste ik Wiggins zijn trucje toe en ging ik in Ben zijn wiel rijden. Onze tweede bodega was dus Tempus Alba. Hier kreeg je geen begeleide tour. Je kon wel overal een kijkje nemen en er stonden telkens bordjes met uitleg over de verschillende druiven en verschillende stappen in het maken van wijnen. Om tijd te winnnen trokken we van alles foto's, zodat we dit later op ons gemak nog is konden lezen. Hopla, weer tijd om te proeven. Hier bestonden verschillende formule's. Je kon of kiezen voor drie 'gewone' wijnen of voor twee 'gewone' en een reserva. Wij kozen om elk een formule te nemen en kregen zo dus 6 verschillende wijnen te proeven. We probeerden zoveel mogelijk verschillende dingen te nemen: ene rose, een Malbec, een Sauvignon, een Merlot en een Syrah en dan de reserva natuurlijk. Het kleine verschil tussen deze bodega en de vorige, is dat je hier telkens volle glazen kreeg. Dit gaf ons wat tijd om op ons gemak in het zonneke op het terraske met zicht op de wijngaarden, te genieten van ons wijntje. Ook hier was het fijn dat Ben en ik hetzelfde lekker vonden. We speelden hier ook het spelleke van de wijnen door elkaar te zetten en dan uithalen wat wat was. We hadden beide 2 wijnen omgewisseld en de andere 3 juist. Niet slecht vonden we persoonlijk. We vonden allebei de Merlot en de Malbec minder lekker. En ook hier was de Sauvignon onze favoriet!

Wat verder op dezelfde straat deden we onze derde bodega, Mievi. Ook hier was dezelfde formule als in de vorige bodega. 3 wijnen per persoon konden geproefd worden. Hier kiezen we opnieuw voor een Malbec, omdat dat de bekendste druif is in Argentinië, maar ook onze geliefde Sauvignon. Daarnaast proeven we ook wat witte wijnen, waaronder een Torrontes... deze bevalt ons echt wel. Daarom, en omdat deze bodega wat redelijkere prijzen hanteert, beslissen we hier twee flessen wit en een fleske rose te kopen, wat ons later op de reis zeker nog zal smaken!

Na de bodegas, besloten we onze tour af te sluiten met de beer garden. Deze mensen brouwen zelf hun bier, we vonden dus dat we dit ook moesten proeven. Daar aangekomen kwamen we de kerel van het hostel terug tegen. Hij was daar toegekomen met de groep die de georganiseerde tour volgde. Hij stelde ons voor aan de baas van het Monkey hostel, de Luc, die ook een belg is. Hij ontving ons hartelijk in de groep, die de trip doorzette naar een absinthe brouwer.Wij besloten wijselijk de groep niet te volgen en nog wat te consumeren in de beer garden. We spraken wel met Luc af aan de fietsverhuur, zodat we samen met hun de bus terug konden nemen.

Gezien die groep juist was geweest en dat die overal wel genoeg dronken, was al het blonde bier op. Gezien het donkere bier niet te zuipen was, besloten we toch maar door te gaan met de wijn en een empañadake te nemen om ons buikske terug vol te eten. Hierna fietsten we terug naar de fietsverhuur om onze fiets in te leveren en konden we opnieuw dankzij het Monkey hostel voor een zeer laag prijske terug naar het hostel.

In Mendoza aangekomen gingen wij nog ergens een hapke eten. Toen we terug toekwamen in het hostel, leek het feestje al helemaal uitgedoofd. We besloten toch aan de bar nog een pintje te drinken met de baas van het Monkey hostel. We zagen in de frigo ook Duvel staan en daar had mijn ventje best wel zin in. Toen we de prijs hoorden van dit heerlijke drankje, lieten we het toch maar staan. Een pintje of twee verder kwam het verhaal dat Ben me net ten huwelijk had gevraagd. De baas vond da zo cool, dat hij maar besliste om Ben te trakteren op nen Duvel... zijnen dag kon niet meer stuk! Nog een half uurtje later kwam die kerel met nog zo’n geweldig idee af. Glaske absinthe, wat suiker op een lepelke, suiker in de fik en wanneer dit bruin begint te zien, het papje in het drankje. Uitblazen en... komaan Ben, opdrinken die handel! Ola pola, wat een zuur gezicht trekt hem! “Da smaakt precies een beke na zout!!!” Jaja, zout en suiker, het lijkt op elkaar eh! Gelukkig was ik niet proefkonijn en ging ik voor het juiste experiment, met suiker. Daar komt de volgende ola pola, Audrey krijgt een slag van de hamer... haar licht is uit. Ik vind daar ergens een bever met een dikke pint in zijn hand en begin allerlei dwaze verhalen te vertellen over bevers met een pint, en ik noem De Bevere en bla bla bla. Ben en Luc negeren me compleet (krijg ik de dag nadien te horen) en ik ga mijn bed in! Dat is het beste idee! Ben blijft nog tot 5 uur ’s morgens hangen. Wat ik juist allemaal heb zitten vertellen met mijne bever, zult ge aan hem moeten vragen... en waarover da die twee nog hebben staan klappen tot 5 uur, zult ge ook aan hem moeten vragen.

Dag erna = katerdagje. Ik blijf lekker lang in mijn bed liggen terwijl Ben nog een en ander schrijft voor de blog en opzoekt. Al lang na de middag komt hij plots aan mijn bed staan... pizza is aangekomen! Ola, daar schiet ik wel even van uit mijn bed! Mmmm, heerlijke pizza! We doen in de namiddag nog wat boodschapjes en brengen het immense park, Parque General San Martin, dat 17km omtrek telt een bezoekje. En opnieuw maken we ’s avonds onze rugzak om de 28ste door te trekken naar Valparaiso, waar we onze Zweedse vrienden Daniël en Sara voor de laatste keer deze reis zullen ontmoeten.