Nieuwjaar aan de zee

28 december 2012, de laatste daagjes van 2012 gaan in en wij beslissen om die in Chili door te brengen, meer bepaald in Valparaiso. Gezien Ben graag Kerst wou vieren aan het strand, maar dit niet echt in onze planning paste, besloten we dan toch Nieuwjaar door te brengen aan het water.

Daarbij krijgen we links en rechts te horen dat Nieuwjaar in Valparaiso wordt aanzien als een soort festival. The place to be! In het algemeen zijn daar al veel straatfeestjes. Valparaiso is namelijk de Chileense stad voor artiesten. Van schilder, tot beeldhouwer, tot musikant... je vindt het er allemaal. ’s Avonds vind je er op elke hoek van ’t straat mensen die muziek aan het spelen zijn en dan dansers en allerlei mensen die kunstjes doen. Met Nieuwjaar komt er nog is bovenop dat er een reuze vuurwerk is, dat in heel Chili wordt aanzien als HET grootste vuurwerk. Even om duidelijk te maken hoeveel volk er op dit “festival” aanwezig is... Valparaiso is normaal een stad van 300.000 inwoners. Met Nieuwjaar loopt daar bijna 1.500.000 man rond!!!

We stappen om 8u30 in Mendoza de bus op en installeren ons om 8 uurtjes op de bus door te brengen tot aan onze eindbestemming, Valparaiso. Alles loopt vlot, we rijden nogmaals door de door ons geliefde Andes en genieten, ondanks we het al gezien hebben voordien, van het uitzicht. Na twee uurtjes rijden stopte de bus opeens... vreemd een parking met zo veel auto’s! Ben en ik zien niet meteen het probleem en bekijken onze boeken en ideeën voor het verdere verloop van onze reis. 12u... even ons brood, beleg en bestek bovenhalen om ons middageten op de peuzelen. 12u30, we staan hier al meer dan twee uur stil en nog steeds geen beweging, plus er staan nu wel heeeeel veel auto’s op die parking waar niks te beleven valt! Ben gaat even polsen en zoals altijd randtoerist spelen met het fototoestel bij de hand. Blijkt dus dat er aan de grens een ongeval is gebeurd en er geen enkele auto, bus, camion, ... meer door kan/mag. Na nog een kwartiertje wachten kunnen we dan eindelijk weer vertrekken. Aan de grenspost is het een gekkenwerk! Gezien iedereen plots terug van die parking mocht, staat er aan de grens een monsterfile!!! We hebben het geluk dat we op een bus zitten en dat deze een aparte grenspost doormoeten, waardoor we uiteindelijk niet al te lang moeten wachten. Gezien de vele auto’s gaat het na de grens nog steeds niet al te snel vooruit! Tot we plots naast een tunnel moeten rijden in plaats van erin. Blijkt dat daar het ongeval is gebeurd... we zien de wand van de tunnel die helemaal verbrand is. Wat verder zien we wat stoelen liggen die van een bus lijken te zijn. Ik vind het al meteen verschrikkelijk dat er een busongeval is gebeurd... stel u voor dat wij het waren geweest! Wat verder liggen nog wat metaalbrokken. Wanneer we de tunnel voorbij zijn, zien we een wrak van een camion, en dus toch gelukkig geen bus!

Na dit ongeval te zijn voorbijgereden, verloopt het verkeer al een pak vlotter en kijken we er steeds meer naar uit om op onze eindbestemming toe te komen. We zakken aan Chileense kant via 22 haarspeldbochten terug naar het zeeniveau en komen na nog enkele uurtjes rijden eindelijk toe in Valparaiso. Gezien de prijzen in deze stad met Nieuwjaar tot 6 keer hoger liggen dan normaal en wij niet echt op voorhand kunnen boeken (doordat we nooit echt op voorhand weten waar we naartoe gaan en wanneer) hebben we voor onze tijd in Valparaiso drie verschillende hostels de dag voor ons vertrek naar hier. Dit laat ons toe om toch een beetje binnen ons budget te reizen en raar maar waar voor een kamer van twee, 1/3de te betalen van hetgeen we in sommige hostels zouden moeten betalen voor een dorm. Ons eerste hostelleke is een groot herenhuis, bij een kerel die vanalles verzamelt... oude radio’s, oude fototoestellen, oude noem maar op. Dit hostel valt ons zeer in de smaak, maar wegens volboekt kunnen we hier dus maar 1 nachtje blijven. We eten die avond nog een completo (= een hot dog met daarop verste tomaatjes, verse avocado en veel mayonaise + nog ketchup, aji of zoete mosterd naar smaak), kijken wat tv en kruipen op tijd de lakentjes in.

Dag twee in Valparaiso verhuizen we eerst en vooral naar ons volgend hostelleke, waar ook Sara en Daniël verblijven. Ook dit hostel is zeer gezellig... ons kamerke voor twee, een gezellig zithoekje met trapezium en een eettafeltje en een klein keukentje dat we nog goed gaan kunnen gebruiken. Mijn ventje en ik gaan die middag Cerro Concepcion verkennen. We genieten van dit deel van de stad vol straatjes die naar boven op een berg leiden en die zeer gezellig zijn. We sporen door de vele mooie graffiti’s al snel de eerste kunst op die in deze stad aanwezig is. We beslissen dan ook naar een openluchtmuseum te gaan, waar enkele kunstenaars op de muren van huizen schilderijen hebben gemaakt. Gezien dit openluchtmuseum al even bestaat is het helaas door heel wat minder mooie graffiti’s op vele plekken overspoten... Jammer, want dit verpest deze hele wandeling toch wel een beetje.

Na dit alles te hebben bezocht keren we terug naar het hostel om Sara en Daniël te ontmoeten. Het is een blij weerzien. We praten bij over al hetgeen we nog hebben gezien sinds Copacabana (jaja, dat is al een hele poos geleden) en gaan dan naar de winkel, want het plan is om ’s avonds samen te koken. Na die lekkere maaltijd, met bruschetta, tapenade, guacamole en heerlijke, maar pikante burrito’s trekken we de straten in. Net voor het hostel is een hele groep muzikanten bezig en zien we heel wat artiesten aan het werk. Vuurspuwen, messenwerpen, capoeira, hoepelen, ... het is geweldig en geeft me veel zin om terug thuis circusschool ofzo te gaan volgen! We beslissen de avond af te sluiten met een pisco bar, waar ze heel wat cocktails maken op basis van pisco (dat drankje waar we het in een eerder verhaal al is over hebben gehad).

De volgende dag beslissen met z’n allen naar Cerro Polanco te trekken. In Valparaiso heb je aan zowat alle cerro’s (bergen) een lift die je naar boven brengt. De lift van Cerro Polanco is de enigste lift in Valparaiso die verticaal omhoog gaat. Maar dit is niet de reden waarom we hier zijn. Enkele maanden geleden is hier het Polanco graffestival geweest. Resultaat, allemaal kleine, gezellige straatjes, vol mooie, kunstzinnige en verse graffiti. Dit openluchtmuseum (het is (nog) niet officieel uitgeroepen tot museum) bevalt ons heel wat beter dan hetgeen we de dag ervoor te zien kregen. Na dit alles krijgen we een hongertje en gaan we een vismarktje bezoeken, waar we ook een restaurantje binnenstappen. Van alle restaurantjes is er eentje dat propvol plaatselijke mensen zit... dat moet daar dus wel lekker zijn denken we. Helaas valt het een beetje tegen, vooral de vissoep dan! Het is meer gekookt water, zonder de smaak van vis met allemaal overgare mosselen en andere schelpdieren die ik nog nooit eerder heb gezien. Eentje ervan hoop ik zelfs nooit meer te moeten eten, want dat smaakte naar afwasmiddel. Als je ziet hoe ze deze soep maken, begrijp je toch wel snel waarom alles overgaar is. Potteke gewoon in de vlammen tot het brubbelt, brubbelt en nog is brubbelt. PAPA... hier een belangrijke boodschap voor jou: jouw vissoep is de lekkerste op aarde en daarom willen wij die zo heel heel graag nog is eten!!!

Die avond koken we samen met Daniël en Sara nog is en keren we na een avondje kaarten terug naar ons derde hostelleke voor dit deel van de trip.

31 januari, DE dag is aangebroken. We spreken rond de middag af met onze Zweedse vrienden om ons proviant in te slaan voor die dag/avond. We merken al snel wat ze bedoelen met het vervijfvoudigen van het aantal mensen met Nieuwjaar. In alle winkels zijn ellenlange files en in de karretjes ligt enkel eten en veeeeel drank. Alle geldautomaten zijn leeg, en het is vechten om je van de ene plek naar de andere te verplaatsen. We gaan nog even langs het hostel om de jeffe master zijn werk te laten doen en trekken dan naar een soort dijk met zicht op het water en op de zeehonden. Hier kraken we onze eerste fles champagne en gaat een groot deel van de jeffe eraan. Om 19u lassen we een kleine pauze in en nemen we afscheid van Sara en Daniël die helaas niet aanwezig kunnen zijn voor het grote vuurwerk. Mijn ventje beslist nog wat drank in te slaan en we gaan terug op de dijk zitten en wachten daar al tetterend nog enkele uurtjes tot het grote vuurwerk begint. 00u00 BOEM, het eerst vuurwerk wordt afgeschoten! In de haven wordt het startschot gegeven en achteraf wordt ditzelfde telkens nog eens afgeschoten van drie verschillende boten op het water. Het schouwspel duurt zo’n 40 minuten en het is om het kort te beschrijven PRACHTIG!!! We trekken na dit vuurwerk nog even de straten in en wanneer mijn lichtje weer begint uit te doven beslissen we in ons bed te kruipen!

De eerste dag van 2013 wordt voor mij zoals (bijna) elk jaar een katerdagje en wordt dus natuurlijk ingezet met een heerlijke pizza. We bestellen de grootste die er is (het feit dat erbij staat dat dit voor zo’n 4 personen is trekken we ons niet aan) en dat smaakt! Bij het laatste stukje zegt mijn ventje plots... seg, hier mist een ingrediënt op (en het was per ingrediënt te betalen) en gaat daarmee dus terug naar de kassa. Die madam bekijkt hem even scheef en zegt dat hij dit toch beter kan melden voor de pizza bijna op is. Ze maakt ons wijs dat de palmitos (palmharten) in zo kleine stukjes zijn gesneden dat we ze niet kunnen zien liggen... yeah right. De kater en het feit dat de pizza al bijna helemaal op was toen we het doorhadden, geeft ons geen zin om erover te discussiëren en we laten het dus maar zo. We bellen die dag nog naar huis om mijn ouders, en blijkbaar ook meteen de hele familie het heuglijke nieuws te vertellen dat we verloofd zijn en brengen de rest van de dag door in een internet cafe om voor jullie menskes de blog aan te vullen. Jullie mogen dus altijd is een reactie posten, zo weten wij ook dat jullie nog leven ;-).

Na een dagje kateren nemen we de bus naar het grootste zwembad van de wereld in San Alfonso del Mar!!! Gezien dit zo’n anderhalf uur van Valparaiso is met de bus, vinden we dat we dat moeten doen! We zoeken het even op op internet en zien al snel dat het gaat om enkele appartementsblokken die een gemeenschappelijk reuze zwembad hebben. Of we binnen kunnen of niet is een raadsel en of we erin gaan kunnen plonzen met het grijzige weer nog een groter raadsel. Maar we trekken er toch naartoe. Aan de appartementen toegekomen kloppen we blijkbaar aan de juiste poort aan, want we mogen binnen tot bij een mevrouw die ons verder zal helpen. Zij informeert ons dat er normaal geen buitenstaanders binnen mogen, maar dat we voor 30.000 de man wel binnen mogen (=ongeveer 50 euro). Gezien het grijze weer en de toch wel hoge prijs, slagen we dit aanbod af, maar vragen we toch nog vriendelijk of we het van ergens deftig kunnen zien. Ze neemt ons mee naar een appartementje van waar we eindelijk het zwembad in zijn volle glorie kunnen zien. En het is inderdaad GROOT. Even wat info voor de mensen thuis... het zwembad is ruim 1 kilometer lang en bevat zo’n 250.000 kubieke meter water. Het water komt recht uit de zee, dus het gaat wel om zout water. De reden waarom ze hier zeewater hebben gebruikt en de zee eigenlijk wat hebben nagebootst (terwijl er naast het zwembad ook strand en zee is) is dat de zee hier in Chili redelijk koud blijft en zeer wild is en een zwembad dus veiliger is.

Nadat we het zwembad van boven te hebben gezien vragen we vriendelijk of we even van dichterbij mochten kijken. Wanneer de wachter even niet kijkt, zegt de vriendelijke vrouw hup hup, ga maar snel is kijken en ga langs de andere kant buiten. We wandelen nog even rond het zwembad, dat ook als meer dient voor bootjes om op te varen en beslissen dan maar een visrestaurantje te gaan zoeken voor ons middagmaal. Dit was een zeer goed plan! We krijgen een heerlijke middagmaal met als voorgerecht een reuze empañada met garnaaltjes, gevolgd door een oosterse visschotel voor mijn ventje en een vissoep voor mij. Ik krijg het vocht in mijn mond enkel van eraan te denken!

Na deze heerlijke maaltijd hoopten we vanuit Valparaiso een bus te kunnen nemen naar Santiago om zo verder door te trekken naar het Zuiden. Gezien er toch enkele maatschappijen op Santiago rijden en elke maatschappij zo’n vier bussen per uur heeft, hadden we de bus niet geboekt. Geen goed plan!!! De 1.200.000 mensen die op bezoek waren in Valparaiso voor Nieuwjaar moesten er natuurlijk terug uit geraken, dus we waren niet de enigen die naar de hoofdstad wouden trekken. Hopla, bus dan geboekt voor voglende dag, terug op zoek naar nieuw hostelleke en nog een nachtje doorbrengen in deze stad die we ondertussen toch een beetje beu zijn gezien.

Op 3 januari vertrekken we eindelijk terug uit Valparaiso. Na een kleine twee uur rijden zijn we al toegekomen in de hoofdstad en hebben we 5 uurtjes de tijd voor we terug de bus op moeten naar Talca. We nemen een taxi naar de wijk Providencia waar we hopen wat kookmateriaal te vinden voor de komende weken die we gaan doorbrengen met de rugzak en de tent. Na vele winkeltjes te hebben gedaan hebben we eindelijk ons kookvuurtje en spiksplinternieuwe geweldig goede en lichte potten/pannetjes. Metro op naar busstation, waar we de bus opstappen voor verdere wijnavontuurtjes.