Het gezellige en avontuurlijke Pucon

Aangekomen in Pucon, de sfeer die dit stadje uitademt, doet ons denken aan een dorpje in de Alpen. Het is er wel toeristisch, omdat je van hieruit verschillende activiteiten kan doen zoals trektochten, beklimming van een vulkaan, rafting en nog vele andere dingen.

We hadden gepland om hier een aantal dagen met de rugzak te gaan trekken en ook om te gaan raften. Na onze aankomst laat op de avond, beslissen we nog snel een agentschap te zoeken waar we dit al voor de volgende dag kunnen boeken. Gelukkig moeten we niet te lang zoeken, want dit soort agentschappen heb je hier met hopen.
We hebben de keuze tussen rafting bajo en een alto, waar de bajo een afvaart is met versnellingen tot graad 3 (en eigenlijk voor beginners is) en de alto eentje is met versnellingen tot graad 4. Daar Bram en Leen ons hadden verteld dat zij niet zo veel aan het raften vonden, besloten we voor de alto te gaan zodat we er zeker iets aan zouden beleven.

Eerst misschien even uitleggen wat rafting juist is. Rafting is het afvaren van een rivier met verschillende stroomversnellingen en dit met een stevig rubberen (opblaas)bootje. Je zit niet in dit bootje maar op de zijkant met één voet onder een touw zodat je niet telkens uit de boot geslingerd wordt. Hiernaast is het belangrijk de volgende commando´s te kennen:
Adelante = vooruit peddelen
Atras = achteruit
Alto = stoppen met peddelen en veiligheidstouw vasthouden
Piso = in de boot gaan zitten
Pesa izquirda = gewicht naar links (diegene die rechts zit moet zich naar links gooien)
Pesa derecha = omgekeerde van hierboven
Dit was ook onze eerste bondige kennismaking met het raften. Ze zijn hier meer van het principe, al doende leert men, dus wij met een ander koppel en een gids het water op.

Wij klaar voor de rafting alto. Ik samen met de mannelijke helft van het andere koppel vooraan, de vrouwen achter ons en de gids vanachter op de boot.
Het begin van de rafting was gewoon peddelen en de commando’s inoefenen. Hier bleek al snel dat de mannelijke helft er niet veel van bakte en van plaats moest wisselen met liefje. Na een tijdje wou de gids het opnieuw met de jongen proberen, maar wat ik al dacht van in het begin, het was maar een sulletje en diens mannelijkheid werd volledig de grond ingeboord toen hij opnieuw van plaats moest wisselen met liefje. Dus met liefje en ik vooraan gingen we de eerste stroomversnelling tegemoet. Het was er één van graad 3. De gids maande ons aan dat we vooruit moesten peddelen om zo in de juiste stroming terecht te komen. Dat is zowat het belangrijkste bij het raften dat je in het begin in de juiste stroming zit, zodat je boot niet tegen de rotsen in het water belandt en je boot verder vaart met zijn onderkant naar boven…

Adelante, adelante… wij dus aan het peddelen. Alto. We stopten met peddelen en namen het veiligheidstouw vast. We zaten in de juiste stroming. Het water nam ons mee stroomafwaarts terwijl het water op onze wetsuits en de boot insplasht. Droog zullen we dus zeker niet blijven, maar door onze wetsuits voelen we de (ijs)koude van het water niet. Enkele tientallen seconden later zit de eerste versnelling erop. We kijken naar elkaar. Dit was wel fijn, maar begrijpen Bram en Leen. Het mag harder en sneller van ons.

En we worden op onze wenken bediend. De tweede versnelling is eentje van graad 3+. Doordat het water hier heviger is, krijgen we het vol in het gezicht en mond die opengesperd is van de inspanning die we leveren. Gelukkig is het zoetwater en geen zout, zodat we dit er graag bijnemen.

Tweede versnelling overleefd, en het smaakt alleen maar naar meer (het water, maar zeker ook de rafting). Eerst weer even peddelen op kalm water vooraleer we in de verte El Feo mogen aanschouwen. Onze eerste versnelling van graad 4. In de verte zien we het witte schuim van het kolkende water op de rotsen uiteenspetten. Whooo, deze ziet er wel de moeite uit. Geconcentreerd en met de adrenaline door het bloed pompend, gaan we ze tegemoet. We peddelen om in de juiste stroming te komen. Ineens krijgen we de instructie, Adelante Adelante Forte Forte… We zitten in het begin van de versnelling en Audrey en ik peddelen de ziel uit ons lijf om te zien dat de boot niet op een rots te pletter slaagt. De gids blijft schreeuwen Forte Forte. We blijven peddelen. Soms peddel ik in het ijle, daar de boot door de wilde stroming uit het water springt zodat mijn peddel niet altijd in contact is met het water… maar we doen het goed, want plots roept de gids “Alto”. We stoppen met peddelen en worden door het water meegenomen. Na even op adem te zijn gekomen, schreeuwt de gids weer “Adelante”. Het is alle hends aan dek, want we naderen de val van 2 meter waarvoor de gids ons had gewaarschuwd. De rivier maakt een ongelooflijk lawaai van de krachtinspanning die ze hier doet. Het kolkende water om ons heen guts de boot in terwijl we verder peddelen. Plots horen we de stem van de gids boven het oorverdovende water uit… Piso Piso… Doordat we de instructies nog niet zo gewoon zijn, is het toch even stilstaan wat we weer juist moeten doen, en na een fractie van een seconde besef ik dat we van de zijkant in de boot moet springen. De boot valt 2 meter naar beneden en verdwijnt in het omhoog gutsende water… Nadat de rivier de boot had ingeslikt, spuwt hij ons weer uit… Maar doordat het water iets meer kracht zet op de rechterkant van de boot, kapsijst hij halvelings en worden Audrey en het andere meisje uit de boot gekatapuleerd. Ik kijk onmiddellijk opzij en roep “liefje”… Gelukkig zie ik ze snel boven komen, met de paniek op het gezicht. Het uit de boot vallen en het ijskoude water ontnemen haar de adem heel even. Gelukkig is er na de waterval geen sterke stroming meer zodat liefje niet meegesleurd wordt en zowel de veiligheidskajak die heel de tijd meevaart, alswel onze boot heel snel bij haar kunnen zijn en we onze peddels naar haar uitsteken. Liefje kruipt weer de boot in, en lijkt helemaal niet aangedaan door het voorval. We hebben allebei eerder iets van, nog meer van dit…

Maar voor we aan nog meer van dit komen, moeten we eerst even de boot uit om een stukje te voet te gaan omdat de stroming te hevig is (het lijkt wel op een klein watervalletje) en dit stuk niet voor beginners is. Na de te sterke stroming, springen we opnieuw de boot in en maken we ons klaar voor de laatste stroomversnelling van graad 4. Deze keer zal hij ons niet liggen hebben denken we.

Geen waterval deze keer, maar de smalle doorgang tussen de rotsen en het wildere water maken deze een moeilijkere passage. Door ons krachtig gepeddel worden we juist gelanceerd door de stroming en varen we nipt door de twee rotsen die de toegang vormen naar onze laatste versnelling. “Adelante” “Forte” blijft de gids ons toeschreeuwen en dan “pesa derecha”. Ik gooi mijn lijf en gewicht naar rechts en voorkom zo dat de boot opnieuw kapsijst… Een paar seconden later moeten we verder peddelen en na een korte pauze, krijgen we opnieuw het commando “piso”. We springen de boot in. Doordat ik wil voorkomen dat mijn liefje opnieuw overboord zou slaan, zit ik bijna op haar schoot, maar ik heb ze stevig vast. We voelen water overal rond ons heen, en zijn zeiknat. Gelukkig niet van overboord te vliegen, maar door al het water dat onze boot in gutst…

De laatste stroomversnelling komen we dus zonder kleerscheuren uit. We kijken elkaar aan met een smile van, dit was echt super. De laatste honderd meter mogen we uit de boot springen en ons door de stroom laten meenemen tot aan de aanlegplaats. Het water is inderdaad ijskoud, want omdat het een wetsuit is zonder mouwen, heb ik het gevoel dat mijn armen aan het bevriezen zijn…

Bij onze terugkomst van het raften om 14u, boeken we een bezoek aan één van de hotsprings die Pucon te bieden heeft. Na het koude water vinden we dat we een verwenbeurt in de warmwaterbronnen verdiend hebben. Vertrek naar de hotsprings staat gepland om 17u. Ok, even op adem komen en iets kleins gaan eten. Tijdens onze lunch begint het plots te regenen… wij vloeken, maar denken dat het wel van korte duur zal zijn. Onderweg naar het hostel begint het te gieten, zodat we een cremerie binnen vluchten waar we ons dan maar laten gaan en een heerlijke pannenkoek met ijs, frambozen en chocoladesaus bestellen en een warme choco met rhum…

Jammergenoeg is het nog steeds aan het gieten wanneer we vertrekken naar de hotsprings. Daar toegekomen blijken dit eigenlijk gewoon een paar binnen en buiten zwembaden te zijn die overspoeld worden door het volk. Desondanks de regen, gaan we in één van de buitenbaden zitten, maar na een goed uurtje zijn we het wel beu. Balen dat we nog een uur moeten wachten vooraleer we terug naar Pucon kunnen met de bus.

Het is al laat wanneer we in het hostel toekomen. De tijd in de hotsprings hadden we benut om onze planning nog eens te doorlopen voor de komende dagen. Op het programma stond een trekking van 3 dagen in het nationale park Herquehue. Maar liefje had gezien dat ik doodgraag de vulkaan “Villarica” wou beklimmen. Doordat we ons een beetje laten afschrikken door het slechte weer en doordat ik die vulkaan op wil, beslissen we onze trekking in te korten en slechts 2 dagen te gaan trekken zodat ik de vulkaan ook zou kunnen beklimmen. Wat een geweldig liefje eh…

De volgende dag nemen we om 13u het busje richting het nationaal park. Een uurtje later komen we toe, en zetten we ons tentje op een prachtige camping aan het meer. Wat een idylisch plekje om te kamperen. De eerste keer dat ons tentje wordt rechtgezet. Ik denk dat er daar slechtere plaatsen voor zijn dan hier. Audrey neemt het opzetten van de tent voor haar rekening en ik volg haar instructies op, wat voornamelijk inhoudt dat ik de haringen in de grond moest duwen…

Tentje staat recht en met volle goesting beginnen we aan onze eerste trek van 5u. 2 uur klimmen, een uurtje vlak om daarna langs dezelfde weg 2u te dalen. Onze tocht gaat omhoog door de bossen die ons verkoeling bieden op deze warme dag. Tijdens de beklimming lig ik voluit het liedje te zingen dat liefje mij heeft aangeleerd:
Un kilomètre à pied, ca use, ca use, un kilomètre à pied, ca use les souliers. La peinture à l’huile, c’est bien difficile, mais c’est bien plus beau que la peinture à l’eau.
Ik heb er een beetje moeite mee, maar na een tijdje ben ik er vlot mee weg...

Onderweg genieten we van prachige zichten over verschillende meren in het dal en watervallen die deze meren voeden. Eenmaal boven komen we aan nog meer meren waar we langs kunnen lopen en die omringd worden door bergen. Hoe ongelooflijk rustig en mooi is het hier. De stilte die je hier ervaart, de schoonheid van de natuur naast de schoonheid van liefje… Ik ben echt een gelukkig mens omgeven door al die pracht. Bij het aankomen in de camping begint het al te schemeren en na een korte douche, besluiten we onmiddellijk aan het eten te beginnen, kip met rijst en zoetzure saus… een voltreffer. Gelukkig en voldaan kruipen we bij elkaar in het tentje…

Slapen in de tent lijkt ons af te gaan want we worden pas tegen 11u wakker. Wel een beetje jammer, want daardoor kunnen we de trek die gepland staat niet doen, want anders zouden we de bus naar Pucon missen. Terwijl liefje nog een beetje blijft liggen neem ik het ontbijt voor mijn rekening. We ontbijten met zicht op het meer int zonneke, maar ons idylisch plekje wordt plots verstoort door iets zoemend, irritant, oranje met zwart dat alleen rond jouw kop vliegt en niet geïnteresseerd is in het eten… Het zijn TABANOS…

Tabanos part 1: The flies are death...

Ah, het meer, de zon en een lekker ontbijtje. Wat een mooi begin van de dag. Van alles genietend zitten we op een bankje totdat we worden opgeschrikt door een gezoem... Bzzzzzzzzzzzzz. Een dikke bromvlieg denken we eerst, maar ze wordt al snel gevolgd door een tweede. Het zoemen wordt luider, daar die beesten niet geïnteresseerd zijn in ons eten, maar in ons. Om de beurten vallen ze aan, en ja, ze bijten... Liefje helemaal aangedaan door die aanvallen, krijgt het op haar heupen, neemt de pan en haalt uit naar die tabanos. Toenk... Als een volleerd tennisspeelster haalt liefje uit... Clijsters zou jaloers zijn op die forehand. We denken alletwee, aha, da beest is eraan, maar niks van dit. De gemuteerde supervliegen beschouwen dit louter als een rit op één of andere rollercoaster en na ervan bekomen te zijn, zetten ze de aanval weer in. Leep als ze zijn, beginnen ze rond het hoofd van liefje te zwermen... Ze haalt weer uit. Geen toenk deze keer, maar boenk, pal tegen haar hoofdje... Nu zit het spel op de wagen. Ik ben woest. Ik vind een plankje en dit wordt mijn baseballbat...

Ik treed in het slagveld en pak de vliegen één voor één aan. De truc is om de beesten naar de grond te slaan, zodat ze even buiten westen zijn om ze dan met een trap te verpletteren. Het beest in mij wordt wakker. De ene na de andere vlieg gaat eraan... Waaaaaaaahhhh, the flies are death...

Door heel dit voorval en het late opstaan, skippen we de trek die we die dag gepland hadden en keren we terug naar Pucon, waar ik de beklimming van de vulkaan ga boeken. Het is weer stralend weer en omdat er niks meer gepland staat, gaan we een terrasje doen waar we het concept van “happy hour” weten te appreciëren en de pintjes en piscos rijkelijk laten vloeien.

Dit heeft onze honger aangescherpt. We gaan super lekker eten. Audrey kiest voor zalm, ik pasta als krachtvoer voor de dag erna. Het moet gezegd, de vis die liefje hier al heeft gegeten is telkens erg lekker.

Wederom zeer voldaan kruipen we in bedje en na een korte nachtrust voor mij (moet er om 6u uit om te vertrekken naar de vulkaan), begint voor mij de beklimming van de vulkaan Villarica. Dit is een nog actieve vulkaan waarvan de top op net geen 3000 meter ligt en waar je op een hoogte van 900 meter aan de klim begint.

6u30, toch een beetje met een kater, stap ik met 15 anderen op het busje naar de vulkaan. De weersvoorspellingen logen niet. Het is een stralende dag. In het dal super warm en ook op de top zou het zonnetje schijnen. Geen wolkje aan de lucht en ook nog eens windstil. Super weer dus om dit avontuur te ondernemen.

Een uurtje later komen we toe aan de voet van de vulkaan waar je de keuze hebt om het eerste deel met de skilift te doen of om te lopen. Aangezien dit een steil stukje is waar je tocht enkele honderden meters hoogteverschil dient te overbruggen op een vulkanische ondergrond waar je telkens in wegschuift, doet het merendeel van de ongeveer 200 toeristen die deze vulkaan vandaag gaan beklimmen, dit met de lift. Ik twijfel eraan om dit ook te doen, maar omdat het extra geld kost om de lift te nemen, besluit ik, desondanks de kater, te voet gaan.

Ik doe dit met een hollander die samen met mij op het busje zat. Op het busje was hij toch een beetje aan het stoefen dat hij fysiek prima in orde was en dat dit hele avontuur voor hem wel een fluitje van een cent ging zijn. Niet dus... Al snel blijkt dat onze gids zijn tred te snel voor hem gaat. Zwetend als een rund, moeten we halt houden en moet de gids trager gaan lopen. Ik lach stil in het vuistje, want ik volg vlot het spoor van onze gids.

Doordat we de enige twee van onze groep waren die dit eerste stuk hebben gelopen, zijn we ook de rest van de klim dat door de sneeuw zal zijn, met ons drieeën. We krijgen elk een ijspikkel mee die we als wandelstok kunnen gebruiken. De gids legt ons ook uit hoe deze pikkel te gebruiken als steun, en als we zouden vallen en in volle vaart naar beneden op de sneeuw zouden glijden zodat we kunnen stoppen...

Welle op pad. De gids volgt het pad door de sneeuw, waar de andere groepen langs de nog uitstekende rotsen gaan. Zalig vind ik dit. Maar de kees heeft al snel moeilijkheden en voelt zich niet zeker op de sneeuw, waardoor hij de gids vraagt om ook het pad langs de rotsen te volgen. Kloon denk ik in mezelf... Einde van de rotsen, nu moeten we wel door de sneeuw. Nog steeds onzeker van zijn stuk en de gids al aangemaand te hebben om trager te klimmen, moet de gids die fysiek-prima-in-orde-zijnde-hollander zijn handje vasthouden om hem te begeleiden naar een plaatsje waar hij zijn crampons kan aantrekken. Met die crampons heb je met je voeten een veel betere houvast op de sneeuw en ijsplekken, maar ik vind niet nodig en klim gewoon verder.

Het gaat echt wel steil omhoog. En zo in de sneeuw is dit niet te onderschatten. Maar misschien komt het door de kater, ik loop vlot in het spoor van onze gids en heb niet de indruk dat dit veel moeite kost. Na de nodige stops om te eten en op krachten te komen zijn we na een paar uurtjes klimmen al over de 2000 meter. Ik kijk achter me en zie de hele horde toeristen lopen. We lijken wel een mierenkolonie op weg naar een picknickmand vol lekkers...

De laatste honderden meters gaan steil omhoog. Even doorbijten en waaaauuuuuw... De top van de vulkaan is bereikt. We zien en rieken vooral de zwavellucht die uit het immense gat naar boven komt. Letterlijk en figuurlijk adembenemend. Geen idee van wat ik moest verwachten, vult dit helemaal waarop ik had gehoopt. Een krater waar je het einde niet van ziet, gekleurd door groen, rood, bruin... Van de top heb ik een schitterend zicht. Overal waar je kijkt is gewoon onbeschrijflijk mooi. Meren, bergen en andere vulkanen die je omringen. Het is verbluffend. Eens te meer sta ik stil bij het feit dat de natuur echt in staat is om schitterende dingen te creeën. Je ziet van hieruit ook de lavastromen die gevormd zijn geweest bij eerdere uitbarstingen en hoe bedreigend dicht deze tot aan de dorpen gekomen zijn. De schoonheid gaat gepaard met een zeker gevaar, maar dit is niet alleen bij vulkanen zo zeker...

4u hadden we nodig om een 2000 meter te klimmen, nog geen uur om weer naar beneden te gaan. We trekken het speciale pak aan dat we van de organisatie kregen, zetten ons op ons gat en gebruiken de steile bergwand als glijbaan naar beneden. Whieeeeeeeeee, zalig de snelheid die je hiermee haalt.

Terug in het dorp krijgen we van de organisatie een lekker pintje en komt liefje, die genoten heeft van een dagje op haar eigen, mij afhalen bij het agentschap. We gaan onze bus boeken naar Osorno voor ‘s anderendaags, koken lekker en drinken nog een wijntje. De wijn en het eten doen de vermoeidheid toch aanwakkeren en ik kruip mijn bedje in om klaar te zijn voor de volgende etappe in onze reis, Osorno, van waaruit we 4 dagen gaan trekken.