De reis verloopt anders dan gepland...
Blijf op de hoogte en volg Audrey
12 Januari 2013 | Chili, Osorno
4 dagen trekken is dus het plan. Mijn toekomstig vrouwtje had heel wat tijd gestoken op onze urenlange busreizen om heel de trekkingsgids van Chili en Argentinie uit te pluizen en was gebotst op een trekking van 4 dagen op het bergmassief gevormd door vulkaan Puyehue en Cordon Caulle die ons zou brengen naar warmwaterbronnen, zicht van de vulkaan, en zoveel meer...
De uitvalsbasis van deze trek was Osorno waar we, volgens onze gids, een busje moesten nemen richting Anticura, het vertrekpunt van de trek. De dag van aankomst is de dag om onze proviand in te slaan voor de komende dagen. Niet gemakkelijk boodschappen doen voor 4 dagen want je moet het al die tijd maar mee sleuren. Dus lettend op het gewicht van alles en goed nadenkend wat we zo allemaal zouden kunnen meenemen, ligt onze kar vol met pasta, voorverpakt brood, tonijn in blik... ja trekkerseten, ik denk dat het altijd hierop neerkomt.
Na onze boodschappen gaan we eens horen wanneer we een busje hebben naar Anticura. Volgens de gids zijn er maar 2 per dag, dus beter even nagaan wanneer en waar ze juist vertrekken. Op deze vragen krijgen we telkens een ander antwoord... niet zo goed. Maar goed, aangezien bij onze navraag 2 mensen gezegd hebben dat het busje om 6u30 zou vertrekken, staan we dus om 6u op om op tijd klaar te staan.
6u30, geen busje. Maar dat is geen uitzondering in Chili dat ze een beetje vertraging hebben. 7u, nog steeds niks. We lijken wel te wachten op Godot. Ik ga nog eens vragen aan een buschauffeur of hij weet heeft van de bus naar Anticura. Weer een ander verhaal... Pfff, we vrezen er een beetje voor. Om 7u30 nog steeds niks. We beslissen een bus te nemen tot het dorpje voor Anticura en van daar dan maar te liften. Van Aguas Calientes is het nog een 15 km tot aan Anticura dat net voor de grensovergang ligt met Argentinië.
Wat bijslapen op de bus en na een dik uur komen we in Aguas Calientes. We zetten ons op een strategisch liftplaats en wachten... weer op Godot. Lang zien we geen verkeer passeren. Wat we wel zien passeren zijn weer tabanos... We vullen onze tijd met die kl*te beesten te vernietigen en proberen een lift te krijgen met de camions die ons passeren. Noppes. Na meer dan een uur wachten worden we opgepikt door een jeep die ons een aantal km verder afzet. De chauffeur zegt ons dat de grensovergang met Argentinië maar net opnieuw geopend is want deze was wekenlang afgesloten voor personenwagens door een brand. Mmmm, daarom dat hier bijna geen kat passeert. Hij informeert ons ook dat het nog een 6 km is tot aan Anticura. We zijn er dus nog niet. Maar gezien we vandaag nog ergens willen geraken op de trek, beginnen we al te stappen richting Anticura.
Hoe verder we stappen, hoe meer tabanos ons vergezellen. Zonder plankje, en met een redelijk zware zak op de rug, ben ik heel wat minder wendbaar en lukt het niet om die rotinsecten te pakken. Het lijkt wel alsof ze ons willen terugpakken voor hun vriendjes die we vernietigd hebben in het vorige nationale park.
TABANOS Part 2: Payback time.
De tabanos hebben hun luchtmacht ingeschakeld om hun verlorengegane vriendjes te wreken. De koeien in de weides naast ons, en zelf die hun vlaaien interesseren die vliegen geen moer. Ze moeten en zullen ons hebben.
Hun aantal loopt al snel op tot enkele tientallen die als kamikazes rondom ons vliegen. Een deel landt op ons om ons van kortbij aan te vallen, terwijl de andere ons blijven afleiden met hun oorverdovend gezoem rond ons hoofd. Hun gezoem maakt ons niet alleen horendol, maar lijkt ook een lokroep, want hun troepen blijven uitbereiden.
Met onze buff slaan we om ons heen als twee debielen, maar veel haalt het niet uit. Als we er eentje raken, ervaart hij dit eerder als een kermisattractie. Het zijn echt overgemuteerde vliegen die niet te verwoesten zijn, want als er dan al eentje tegen het asfalt gesmakt wordt door een slag met onze buff, lijkt het wel alsof ze het asfalt als een soort trampoline gebruiken, want na contact hiermee, vliegen ze als pijlen uit een boog gewoon opnieuw op ons af...
We lopen nu al een uur te strijden met de tabanos en nog steeds niemand die ons meepakt. Voor de voorbijscheurende camions, bussen en auto’s zal het waarschijnlijk zeer amusant geweest zijn ons bezig te zien want we stonden daar precies een showke op te voeren met onze armen die heel de tijd heen en weer bewegen alsof we een nieuwe dansstijl hebben uitgevonden. Het doet ons beslissen om in twee richtingen te beginnen liften. Maakt niet uit waar we geraken, maar weg van hier.
Nog een half uurtje later ofzo, stopt er eindelijk een auto die ons eerst voorbij was gereden, maar medelijden moet hebben gekregen en is teruggekeerd om ons mee te nemen. Oef. Wij super blij dat we van die vliegen af zijn. De tabanos, ze hebben ons klein gekregen.
Onze lift brengt ons tot aan onze bestemming, de refugio waar we meer informatie kunnen inwinnen over de trek en waar ook het beginpunt is. We komen binnen en zien daar overal foto’s hangen van een vulkaanuitbarsting. We vertellen de eigenaar wat we van plan zijn en hij wijst naar de foto’s... De hotsprings zijn weggespoeld door de vulkaanuitbarsting van de Puyehue vulkaan van juni 2011. We staan daar met onze mond vol tanden. Onze gids is van 2009, en ook in de editie van de footprint van 2012 staat hier niets van.
Een beetje teneergeslagen zetten we ons om iets te eten, want het is ondertussen al voorbij 13u. We bekijken de opties. De trekking van 4 dagen kan je nog steeds doen, maar ja, het is niet meer hetzelfde en de reden waarom we deze wouden doen, is er niet meer. Ook de tabanos die we onderweg zouden treffen, schrikken ons af.
Tijdens het eten raken we aan de klap met een Duits meisje dat heel haar reis verteld en wat haar plannen nog zijn. Ze gaat een auto huren en naar El Bolson in Argentinië want het is daar prachtig volgens haar. Audrey en ik kijken naar elkaar, en weten van elkaar precies wat we denken. In plaats van een auto te huren in Argentinië om enkel de 7-meren-route te doen op 3 dagen, gaan we een auto huren voor 7 dagen en gaan we ook naar El Bolson. Op nog geen minuut, is heel de planning die we hadden, en waar liefje toch wat tijd had ingestoken, door elkaar gehaald.
We krijgen een lift terug naar Osorno van 2 lieve mensen die ook in die refugio waren, vervroegen onze reservatie van de bus naar Bariloche naar de volgende dag en gaan iets drinken (weer happy hour). Op het terrasje, komen we een Francaise tegen die met ons op de bus naar Toro Toro zat (hoe klein is de wereld toch), spreken er ‘s avonds mee af en praten wat bij.
Om 7u30 eruit om onze zakken te maken want onze bus naar Bariloche is om 9u30. Voor we vertrekken uit het hostel vraag ik aan mijn toekomstige “Heb jij mijn gsm weggestoken” waarop ze bevestigend antwoord. Aan de terminal aangekomen, horen we dat de bus 2u vertraging heeft, maar dat deert niet. We hebben zin in onze verdere reis die ons opnieuw naar Argentinië brengt en waar we ons in het lake district zullen begeven.
Na twee uur wachten komt ons busje toe en kunnen we onze reis verderzetten naar Bariloche. Het is een boeiende trip, gezien we eenmaal Anticura voorbij, kunnen zien wat de uitbarsting van de vulkaan van 2011 heeft aangericht. We passeren heel wat grijze bossen, waarvan alle bomen vol as liggen en ook de meren die we langskomen zitten vol lavasteen die blijven drijven en zo een meer van steen vormen. Wanneer ik tijdens de reis een woord wil opzoeken in de app op mijn gsm vraag ik aan mijn liefje of ik mijn gsm mag. Euhm... en waar zit die dan? Ik kijk haar verbaasd toe en zeg dat zij die deze morgen in de zak heeft gestoken. Dat ik haar nog heb gevraagd of ze hem mee had... misverstand dus blijkbaar. Zij dacht dat ik het over haar gsm had, waardoor mijn gsm ocharme is achtergebleven in Osorno. Ik blijf rustig en zoek een oplossing, terwijl liefje nog verder zoekt wat het verdere verloop van onze reis te bieden zal hebben...
De uitvalsbasis van deze trek was Osorno waar we, volgens onze gids, een busje moesten nemen richting Anticura, het vertrekpunt van de trek. De dag van aankomst is de dag om onze proviand in te slaan voor de komende dagen. Niet gemakkelijk boodschappen doen voor 4 dagen want je moet het al die tijd maar mee sleuren. Dus lettend op het gewicht van alles en goed nadenkend wat we zo allemaal zouden kunnen meenemen, ligt onze kar vol met pasta, voorverpakt brood, tonijn in blik... ja trekkerseten, ik denk dat het altijd hierop neerkomt.
Na onze boodschappen gaan we eens horen wanneer we een busje hebben naar Anticura. Volgens de gids zijn er maar 2 per dag, dus beter even nagaan wanneer en waar ze juist vertrekken. Op deze vragen krijgen we telkens een ander antwoord... niet zo goed. Maar goed, aangezien bij onze navraag 2 mensen gezegd hebben dat het busje om 6u30 zou vertrekken, staan we dus om 6u op om op tijd klaar te staan.
6u30, geen busje. Maar dat is geen uitzondering in Chili dat ze een beetje vertraging hebben. 7u, nog steeds niks. We lijken wel te wachten op Godot. Ik ga nog eens vragen aan een buschauffeur of hij weet heeft van de bus naar Anticura. Weer een ander verhaal... Pfff, we vrezen er een beetje voor. Om 7u30 nog steeds niks. We beslissen een bus te nemen tot het dorpje voor Anticura en van daar dan maar te liften. Van Aguas Calientes is het nog een 15 km tot aan Anticura dat net voor de grensovergang ligt met Argentinië.
Wat bijslapen op de bus en na een dik uur komen we in Aguas Calientes. We zetten ons op een strategisch liftplaats en wachten... weer op Godot. Lang zien we geen verkeer passeren. Wat we wel zien passeren zijn weer tabanos... We vullen onze tijd met die kl*te beesten te vernietigen en proberen een lift te krijgen met de camions die ons passeren. Noppes. Na meer dan een uur wachten worden we opgepikt door een jeep die ons een aantal km verder afzet. De chauffeur zegt ons dat de grensovergang met Argentinië maar net opnieuw geopend is want deze was wekenlang afgesloten voor personenwagens door een brand. Mmmm, daarom dat hier bijna geen kat passeert. Hij informeert ons ook dat het nog een 6 km is tot aan Anticura. We zijn er dus nog niet. Maar gezien we vandaag nog ergens willen geraken op de trek, beginnen we al te stappen richting Anticura.
Hoe verder we stappen, hoe meer tabanos ons vergezellen. Zonder plankje, en met een redelijk zware zak op de rug, ben ik heel wat minder wendbaar en lukt het niet om die rotinsecten te pakken. Het lijkt wel alsof ze ons willen terugpakken voor hun vriendjes die we vernietigd hebben in het vorige nationale park.
TABANOS Part 2: Payback time.
De tabanos hebben hun luchtmacht ingeschakeld om hun verlorengegane vriendjes te wreken. De koeien in de weides naast ons, en zelf die hun vlaaien interesseren die vliegen geen moer. Ze moeten en zullen ons hebben.
Hun aantal loopt al snel op tot enkele tientallen die als kamikazes rondom ons vliegen. Een deel landt op ons om ons van kortbij aan te vallen, terwijl de andere ons blijven afleiden met hun oorverdovend gezoem rond ons hoofd. Hun gezoem maakt ons niet alleen horendol, maar lijkt ook een lokroep, want hun troepen blijven uitbereiden.
Met onze buff slaan we om ons heen als twee debielen, maar veel haalt het niet uit. Als we er eentje raken, ervaart hij dit eerder als een kermisattractie. Het zijn echt overgemuteerde vliegen die niet te verwoesten zijn, want als er dan al eentje tegen het asfalt gesmakt wordt door een slag met onze buff, lijkt het wel alsof ze het asfalt als een soort trampoline gebruiken, want na contact hiermee, vliegen ze als pijlen uit een boog gewoon opnieuw op ons af...
We lopen nu al een uur te strijden met de tabanos en nog steeds niemand die ons meepakt. Voor de voorbijscheurende camions, bussen en auto’s zal het waarschijnlijk zeer amusant geweest zijn ons bezig te zien want we stonden daar precies een showke op te voeren met onze armen die heel de tijd heen en weer bewegen alsof we een nieuwe dansstijl hebben uitgevonden. Het doet ons beslissen om in twee richtingen te beginnen liften. Maakt niet uit waar we geraken, maar weg van hier.
Nog een half uurtje later ofzo, stopt er eindelijk een auto die ons eerst voorbij was gereden, maar medelijden moet hebben gekregen en is teruggekeerd om ons mee te nemen. Oef. Wij super blij dat we van die vliegen af zijn. De tabanos, ze hebben ons klein gekregen.
Onze lift brengt ons tot aan onze bestemming, de refugio waar we meer informatie kunnen inwinnen over de trek en waar ook het beginpunt is. We komen binnen en zien daar overal foto’s hangen van een vulkaanuitbarsting. We vertellen de eigenaar wat we van plan zijn en hij wijst naar de foto’s... De hotsprings zijn weggespoeld door de vulkaanuitbarsting van de Puyehue vulkaan van juni 2011. We staan daar met onze mond vol tanden. Onze gids is van 2009, en ook in de editie van de footprint van 2012 staat hier niets van.
Een beetje teneergeslagen zetten we ons om iets te eten, want het is ondertussen al voorbij 13u. We bekijken de opties. De trekking van 4 dagen kan je nog steeds doen, maar ja, het is niet meer hetzelfde en de reden waarom we deze wouden doen, is er niet meer. Ook de tabanos die we onderweg zouden treffen, schrikken ons af.
Tijdens het eten raken we aan de klap met een Duits meisje dat heel haar reis verteld en wat haar plannen nog zijn. Ze gaat een auto huren en naar El Bolson in Argentinië want het is daar prachtig volgens haar. Audrey en ik kijken naar elkaar, en weten van elkaar precies wat we denken. In plaats van een auto te huren in Argentinië om enkel de 7-meren-route te doen op 3 dagen, gaan we een auto huren voor 7 dagen en gaan we ook naar El Bolson. Op nog geen minuut, is heel de planning die we hadden, en waar liefje toch wat tijd had ingestoken, door elkaar gehaald.
We krijgen een lift terug naar Osorno van 2 lieve mensen die ook in die refugio waren, vervroegen onze reservatie van de bus naar Bariloche naar de volgende dag en gaan iets drinken (weer happy hour). Op het terrasje, komen we een Francaise tegen die met ons op de bus naar Toro Toro zat (hoe klein is de wereld toch), spreken er ‘s avonds mee af en praten wat bij.
Om 7u30 eruit om onze zakken te maken want onze bus naar Bariloche is om 9u30. Voor we vertrekken uit het hostel vraag ik aan mijn toekomstige “Heb jij mijn gsm weggestoken” waarop ze bevestigend antwoord. Aan de terminal aangekomen, horen we dat de bus 2u vertraging heeft, maar dat deert niet. We hebben zin in onze verdere reis die ons opnieuw naar Argentinië brengt en waar we ons in het lake district zullen begeven.
Na twee uur wachten komt ons busje toe en kunnen we onze reis verderzetten naar Bariloche. Het is een boeiende trip, gezien we eenmaal Anticura voorbij, kunnen zien wat de uitbarsting van de vulkaan van 2011 heeft aangericht. We passeren heel wat grijze bossen, waarvan alle bomen vol as liggen en ook de meren die we langskomen zitten vol lavasteen die blijven drijven en zo een meer van steen vormen. Wanneer ik tijdens de reis een woord wil opzoeken in de app op mijn gsm vraag ik aan mijn liefje of ik mijn gsm mag. Euhm... en waar zit die dan? Ik kijk haar verbaasd toe en zeg dat zij die deze morgen in de zak heeft gestoken. Dat ik haar nog heb gevraagd of ze hem mee had... misverstand dus blijkbaar. Zij dacht dat ik het over haar gsm had, waardoor mijn gsm ocharme is achtergebleven in Osorno. Ik blijf rustig en zoek een oplossing, terwijl liefje nog verder zoekt wat het verdere verloop van onze reis te bieden zal hebben...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
